Τέτοιο σορόπι, σαν αυτό που είδαμε μεταξύ Παπαδήμου και Βενιζέλου επί τη παραιτήσει του δευτέρου από το υπουργείο Οικονομικών, χρόνια και ζαμάνια είχαμε να ακούσουμε. Μπήκαν στη θήκη τα σπαθιά, αν και το αίμα από τον ανηλεή μεταξύ τους παρασκηνιακό πόλεμο ακόμη στάζει. Κι ο Αβραμόπουλος όμως δεν πήγε πίσω σε διπλωματική αβρότητα. Μέχρι και καλή επιτυχία ευχήθηκε στον Ευάγγελο. Τόσος πολιτικός πολιτισμός, σπάνιο πράμα...
Άλλωστε και μεταξύ Βενιζέλου - Σαμαρά το κλίμα μια χαρά πολιτισμένο είναι, καθώς πάμε φουλ για εκλογές σε ενάμιση μήνα. Κάτι δευτεράντζες έχουν απομείνει στο κουκλοθέατρο της υποτιθέμενης πολιτικής αντιπαράθεσης μεταξύ των σημερινών και αυριανών εταίρων της συγκυβέρνησης. Κι ας... ανησυχεί το Βήμα της Κυριακής για «κάλπες αγωνίας» (και πιθανού «διχασμού»), όπως χαρακτηριστικά μαρτυρεί το σχετικό ρεπορτάζ της εφημερίδας:
«Ο κ. Λ. Παπαδήμος θέλει να καλύψει κατά το δυνατόν τη νέα κυβέρνηση, να κερδίσει ουσιαστικά τον χρόνο που θα χαθεί στις πιθανές διαβουλεύσεις για τον σχηματισμό της και επιπλέον έχει καθήκον να προετοιμάσει, κατά τρόπο άψογο, τις εκλογές, ώστε να εκφρασθεί ειρηνικά, μαζικά και ελεύθερα, χωρίς εντάσεις και αμφισβητήσεις, η βούληση του ελληνικού λαού».
Προφανώς για να είναι άξιος της εμπιστοσύνης των δύο σημερινών εταίρων και την επομένη των εκλογών. Άλλωστε, μιλώντας στους Financial Times, άφησε ανοιχτό το ενδεχόμενο να είναι πρωθυπουργός και μετά τις εκλογές.
[«Έμαθε η γριά στο μέλι, σώνει και καλά το θέλει», παρατηρεί εύστοχα η γνωστή παροιμία, η οποία έχει και μια άλλη εκδοχή: «Έμαθε η γριά στο μέλι, θα φάει και το κουβέλι» – καμιά σχέση πάντως το κουβέλι με τον... Φώτη Κουβέλη, καθώς η λέξη σημαίνει την κυψέλη των μελισσών...].
Και ο Σαμαράς όμως δεν πάει πίσω. Δεν θέλει να γίνει πρωθυπουργός για τον εαυτό του και δεν έχει την «ψευδαίσθηση» ότι «θα είμαι ο πρωθυπουργός της ευμάρειας. Είναι δύσκολο το εγχείρημα». Ως εκ τούτου «Θέλω να αγωνιστώ για να δώσω την ευκαιρία στον επόμενο να είναι» (σ.σ.: «πρωθυπουργός της ευμάρειας»). Αυτό το λέμε και αυτοθυσία, η οποία θα πρέπει δεόντως να εκτιμηθεί.
Όνειρο ζουν, μην τους ξυπνάτε
Χωρίς συγκρούσεις, με βέβαιη τη συνεργασία τους στις επόμενες εκλογές, με συμφωνημένο από κοινού το πλαίσιο της τρόικας, με τις τζίφρες τους εκ των προτέρων στις δεσμεύσεις που ανέλαβαν, τα δύο τέως «μεγάλα» κόμματα βαδίζουν ολοταχώς προς την κάλπη με πολιτικές ατζέντες που... συγκλονίζουν τα πλήθη:
● Η Ν.Δ. με στρατηγικό στόχο την αυτοδυναμία, την οποία ζητάει από ένα εκλογικό σώμα που με τη σειρά του προτιμά κατά 70% κυβερνήσεις συνεργασίας.
● Και το ΠΑΣΟΚ με ορίζοντα την ανασυγκρότησή του επί το βενιζελικότερον, στόχος ο οποίος την Κυριακή συγκίνησε μετά βίας το 8% των ψηφοφόρων του το 2009.
Με τέτοιο ξενέρωμα δεν είναι παράξενο που στην πρόθεση ψήφου της δημοσκόπησης της Pulse RC για «Το Ποντίκι» την περασμένη Πέμπτη συγκέντρωσαν και οι δύο μαζί 27%. Ούτε ότι στο Πολιτικό Βαρόμετρο της Public Issue για τον «Σκάι» και την «Καθημερινή», που δημοσιεύθηκε την επομένη, Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ δεν κερδίζουν την αυτοδυναμία ούτε καν αθροιζόμενοι.
Το χειρότερο είναι δε ότι στη μεν Pulse προκύπτει πως για τους πασόκους η εκλογή Βενιζέλου δεν κάνει ούτε κρύο ούτε ζέστη, ενώ στην Public Issue πως ο κόσμος δεν εμπιστεύεται τον Παπαδήμο για τη διαχείριση της... οικονομίας!
Κοίτα ποιοι μιλάνε
«Και πώς πάνε στην κάλπη;» θα ρωτήσετε με το δίκιο σας. Δυστυχώς τα «όπλα» τους είναι παλαιωμένα και άδεια.
● Με την απειλή της εξόδου από το ευρώ αν δεν τους ψηφίσουμε. Παρακάμπτουν φυσικά, άλλη μια φορά, ότι όλος ο πλανήτης θεωρεί πως ο δρόμος που διάλεξαν μας βγάζει με μαθηματική ακρίβεια από το ευρώ, αφού άπαντες περιμένουν την επόμενη ελληνική χρεοκοπία, η οποία υπολογίζεται πως ίσως είναι η τελική.
[Και μην ακούσω πάλι φτηνιάρικες αηδίες για κερδοσκόπους, διότι οι κερδοσκόποι μια χαρά πληρώθηκαν τα CDS τους ποντάροντας στην πρώτη χρεοκοπία, κι ας έλεγαν ο απίστευτος Παπακωνσταντίνου και ο εκδρομεύς πρωθυπουργός του ότι «θα χάσουν τα πουκάμισά τους»...].
● Με την επίκληση του εθνικού διχασμού και της διχόνοιας, την οποία μέχρι και ο Γιαννίτσης επικαλέστηκε στο «Βήμα» την Κυριακή λέγοντας ότι «πρέπει να ξεπεράσουμε την ελληνική κατάρα του διχασμού και να αντιμετωπίσουμε τον σύγχρονο κόσμο συνθέτοντας τις αντιθέσεις και όχι συγκρουόμενοι μέχρις εσχάτων».
[Κρίμα που δεν τον ακούνε ο Σαμαράς, ο Βενιζέλος, ο Πάγκαλος και η λοιπή κομπανία, που σε λίγο θα αφήσουν κατά μέρος τη «δραχμή» και τα «άκρα» και θα ρητορεύουν ευθέως για τον «κομμουνιστικό κίνδυνο»].
● Με εχθρό τη «διαφθορά», την οποία οι ίδιοι καλλιέργησαν και χρησιμοποίησαν ως κορυφαίο μέσο παραμονής τους στην εξουσία:
– Στο εδώλιο οι μαϊμού ανάπηροι, αλλά όχι αυτοί που τους έδωσαν τα ψεύτικα επιδόματα και ποτέ δεν τόλμησαν να τους ελέγξουν για να τα πάρουν πίσω.
– Στο εδώλιο οι κομπιναδόροι του ΙΚΑ που έφεραν ζημιά 100 εκατομμύρια ετησίως, αλλά όχι αυτοί που αρπάζουν τα αποθεματικά των ταμείων τα τελευταία εξήντα χρόνια για να καλύπτουν τις πομπές τους και που μόνο με το «κούρεμα» άρπαξαν 12 δισεκατομμύρια για να ελαφρύνουν τις τράπεζες της Μέρκελ και των λοιπών «εταίρων».
– Στο εδώλιο οι φοροφυγάδες, αλλά όχι τα στελέχη των δύο τέως «μεγάλων» που τσίμπησαν τα 100 εκατομμύρια από τις μίζες της Siemens, η οποία στο τέλος πήρε ένα ωραίο συγχωροχάρτι και θα πάρει και νέες μπίζνες επειδή η Γερμανία με την κατάθεση Χριστοφοράκου κρατάει στο χέρι τους μιζαδόρους των συνεταίρων.
– Στον Καιάδα οι μισθωτοί, οι συνταξιούχοι και οι μικρομεσαίοι, που γίνονται πένητες και άνεργοι για να σωθούν... οι υπόλοιποι άνεργοι.
– Στον διάβολο οι νέοι, που εκτός από φτωχοί θα μείνουν και αμόρφωτοι επειδή οι πανεπιστημιακοί θεωρούνται συλλήβδην λαμόγια.
– Στον διάβολο και οι ασθενείς επειδή και οι γιατροί θεωρούνται συλλήβδην λαμόγια.
Άλλωστε δεν έχει σημασία ποιος κάνει τι, ποιος φταίει για τι. Η πρώτη προτεραιότητα, όπως λέει και η νέα δανειακή σύμβαση, είναι να πληρώνονται οι τοκογλύφοι. Και ό,τι περισσεύει – που δεν θα περισσεύει – θα χρηματοδοτεί την ανάπτυξη της... Γερμανίας, που τώρα τελευταία δυσκολεύεται κι αυτή.
Ούτε λέξη για το λεπίδι
Όμως, πάνω απ’ όλα, οι ηγεσίες της συγκυβέρνησης πάνε στις εκλογές κάνοντας από κοινού τουμπεκί για το τι περιμένει τη χώρα και τον κόσμο από Ιούνιο. Πώς να μιλήσεις άλλωστε για όσα συμφώνησες, τι να πεις για όσα θα κάνεις; Μόνο παρλαπίπες για «ανάπτυξη» αντάξια του πρώτου προτεκτοράτου της ευρωζώνης, όπως λέει και ο Ιγνάσιο Ραμονέ, και όποιος «μασήσει».
Μέχρι να περάσουν οι εκλογές, να βρουν τη σύνθεση της επόμενης κυβέρνησης και να πέσει το μεγάλο λεπίδι.
Μέχρι τότε όλες οι δυνάμεις του «ευρώ», της «αστικής δημοκρατίας» και της «σωτηρίας της χώρας» μπορούν με την άνεσή τους και εν πλήρει συναινέσει να υπονομεύουν την παραμονή στο ευρώ, να εξευτελίζουν την αστική δημοκρατία παραδίδοντας την εθνική κυριαρχία στον Ράιχενμπαχ και να σώζουν τη χώρα από τον «εσωτερικό εχθρό», τον «διχασμό» και τη «διχόνοια», έννοιες τις οποίες εκπροσωπούν από κοινού η Παπαρήγα, ο Τσίπρας και όσοι άλλοι δεν δηλώνουν ανεπιφύλακτα εραστές των Μνημονίων τους.
Άλλωστε, «οι Γερμανοί είναι φίλοι μας, μας αγαπάνε και ήρθαν να μας βοηθήσουν», όπως θα έλεγε και ο αξέχαστος Δήμος Σταρένιος, ο οποίος ποτέ δεν θα μπορούσε να φανταστεί πόσο επίκαιρος θα γινόταν ύστερα από τόσα χρόνια ο ρόλος που σημάδεψε την κινηματογραφική του παρουσία...
topontiki
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου