Την 1η Μαΐου του 1886 τα εργατικά συνδικάτα των ΗΠΑ αποφασίζουν την έναρξη απεργιακών κινητοποιήσεων για το οκτάωρο, ακολουθώντας το παράδειγμα των καναδών συντρόφων τους.
Την περίοδο εκείνη απουσιάζε οποιοδήποτε κανονιστικό πλαίσιο για την εργασία στις ΗΠΑ, με τους εργοδότες να απασχολούν το προσωπικό τους κατά το δοκούν.
Την Πρωτομαγιά του 1886 σημειώνεται η πλεόν μαχητική πορεία στο Σικάγο, με τους διαδηλωτές να αγγίζουν τις 90 χιλιάδες.
Δύο ημέρες αργότερα χύνεται το πρώτο αίμα εργατών στο εργοστάσιο Μακ Κόρμικ, όταν απεργόσπαστες προσπαθούν να διασπάσουν τον απεργιακό κλοιό. Δυνάμεις της αστυνομίας και μπράβοι δολοφονούν τέσσσερις απεργούς και τραυματίζουν πολλούς άλλους.
Το ειρηνικό συλλαλητήριο ενάντια στην αστυνομική βία και η βομβιστική επίθεση
Την επομένη αποφασίζεται συλλαλητήριο καταδίκης της αστυνομικής βίας στην Πλατεία Χεϊμάρκετ, όπου πρωτοστατούν οι αναρχικοί.
Η συγκέντρωση είναι μαζική και ειρηνική, αλλά οι εντολές της αστυνομίας είναι να διαλύσουν τη συγκέντρωση.
Τότε από το πλήθος των διαδηλωτών πετιέται χειροβομβίδα, η οποία και σκοτώνει έναν αστυνομικό, τραυματίζοντας δεκάδες άλλους.
Η αστυνομία ανοίγει πύρ σκοτώνοντας τέσσερις διαδηλωτές και τραυματίζοντας πλήθος άλλων. Έξι ακόμα αστυνομικοί σκοτώνονται από σφαίρες, χωρίς να γίνει ποτέ γνωστό αν οι σφαίρες προήλθαν από αστυνομικές δυνάμεις ή διαδηλωτές.Στην απεργία λαμβάνουν μέρος περισσότεροι από 350.000 εργάτες σε 1.200 εργοστάσια των ΗΠΑ.
Για τη βομβιστική επίθεση, που προκάλεσε το θάνατο του αστυνομικού, κατηγορούνται οι αναρχοσυνδικαλιστές: Άουγκουστ Σπις, Γκέοργκ Έγκελ, Άντολφ Φίσερ, Λούις Λινγκ, Μίκαελ Σβαμπ, Σάμουελ Φίλντεν, Όσκαρ Νίμπι και Άλμπερτ Πάρσονς.
Και οι οκτώ είναι από τους διοργανωτές της εκδήλωσης, ενώ, εκτός από τους Φίλντεν και Πάρσονς, πρόκειται για γερμανούς μετανάστες.
Η δίκη των οκτώ
Η δίκη ξεκινάει την 21η Ιουνίου του 1886.
Οι κατηγορούμενοι κρίνονται ένοχοι συνωμοσίας, με τον εισαγγελέα να ζητά την θανατική καταδίκη τους. Για τους οκτώ δεν πρόκυπτει κανένα αποδεικτικό στοιχείο που να τους συνδέει με την βομβιστική επίθεση, παρόλα αυτά κατηγορούνται πως ενθάρρυναν με τον λόγο τους τον άγνωστο βομβιστή να προχωρήσει στην αποτρόπαια πράξη.
Από την πρώτη στιγμή, η υπεράσπιση κάνει λόγο για προβοκάτσια και εμπλοκή του «Πίνκερτον», πρακτορείου ντετέκτιβ, το οποίο χρησιμοποιούσαν συχνά οι εργοδότες ως απεργοσπαστικό μηχανισμό. (Ενδεικτικά 300 πλήρως οπλισμένοι ντετέκτιβ του πρακτορείου είχαν βάψει στο αίμα απεργία στο χαλυβουργείο Κάρνεγκι της Πενσυλβάνια τον Ιούλιο του 1892.)
Η ετυμηγορία εκδίδεται στις 20 Αυγούστου 1886. Και οι οκτώ κρίνονται ένοχοι.
Οι επτά απο αύτους (Α. Σπις, Γ. Έγκελ, Α. Φίσερ, Λ. Λινγκ, Μ. Σβαμπ, Σ. Φίλντεν και Α. Πάρσονς) καταδικάζονται σε θάνατο, ενώ ο Ο. Νίμπι σε κάθειρξη 15 ετών.
Ο κυβερνήτης του Ιλινόις θα μετατρέψει αργότερα σε ισόβια τις θανατικές ποινές των Σβαμπ και Φίλντεν.
Η θανατική ποινήΣτις 11 Νοεμβρίου 1887 οι Σπις, Πάρσονς, Φίσερ και Έγκελ οδηγούνται στην αγχόνη, τραγουδώντας τη «Μασσαλιώτιδα», το διεθνή ύμνο των εργατών.
Λίγο πριν την εκτέλεση, ο Α. Σπις θα φωνάξει:
«Θα έρθει ο καιρός που η σιωπή μας θα γίνει πιο δυνατή από τις σημερινές κραυγές σας».
Ο Λούις Λινγκ είχε ήδη αυτοκτονήσει.
Οι 5 θα μείνουν γνωστοί ως «μάρτυρες του Σικάγο».
Η δικαίωση
Στις 26 Ιουνίου 1893 ο κυβερνήτης του Ιλινόις, Τζον Πίτερ Άλτγκελντ, θα παραδεχτεί πως και οι οκτώ καταδικασθέντες ήταν αθώοι, κατηγορώντας τις αρχές του Σικάγου ότι άφησαν ανεξέλεγκτους τους ανθρώπους του «Πίνκερτον».
Μόνο τότε θα δωθεί χάρη στους φυλακισμένους Φίλντεν, Νίμπε και Σβαμπ.
Ο επικεφαλής της αστυνομίας του Σικάγου, που έδωσε την εντολή για τη διάλυση της συγκέντρωσης, θα καταδικαστεί αργότερα για διαφθορά.
Μέχρι σήμερα, ο δράστης της βομβιστικής επίθεσης παραμένει άγνωστος.
Η δίκη των οκτώ θεωρείται από διαπρεπείς αμερικανούς νομικούς ως μία από τις χειρότερες κακοδικίες στην ιστορία των ΗΠΑ.
Δύο ημέρες αργότερα χύνεται το πρώτο αίμα εργατών στο εργοστάσιο Μακ Κόρμικ, όταν απεργόσπαστες προσπαθούν να διασπάσουν τον απεργιακό κλοιό. Δυνάμεις της αστυνομίας και μπράβοι δολοφονούν τέσσσερις απεργούς και τραυματίζουν πολλούς άλλους.
Το ειρηνικό συλλαλητήριο ενάντια στην αστυνομική βία και η βομβιστική επίθεση
Την επομένη αποφασίζεται συλλαλητήριο καταδίκης της αστυνομικής βίας στην Πλατεία Χεϊμάρκετ, όπου πρωτοστατούν οι αναρχικοί.
Η συγκέντρωση είναι μαζική και ειρηνική, αλλά οι εντολές της αστυνομίας είναι να διαλύσουν τη συγκέντρωση.
Τότε από το πλήθος των διαδηλωτών πετιέται χειροβομβίδα, η οποία και σκοτώνει έναν αστυνομικό, τραυματίζοντας δεκάδες άλλους.
Η αστυνομία ανοίγει πύρ σκοτώνοντας τέσσερις διαδηλωτές και τραυματίζοντας πλήθος άλλων. Έξι ακόμα αστυνομικοί σκοτώνονται από σφαίρες, χωρίς να γίνει ποτέ γνωστό αν οι σφαίρες προήλθαν από αστυνομικές δυνάμεις ή διαδηλωτές.Στην απεργία λαμβάνουν μέρος περισσότεροι από 350.000 εργάτες σε 1.200 εργοστάσια των ΗΠΑ.
Για τη βομβιστική επίθεση, που προκάλεσε το θάνατο του αστυνομικού, κατηγορούνται οι αναρχοσυνδικαλιστές: Άουγκουστ Σπις, Γκέοργκ Έγκελ, Άντολφ Φίσερ, Λούις Λινγκ, Μίκαελ Σβαμπ, Σάμουελ Φίλντεν, Όσκαρ Νίμπι και Άλμπερτ Πάρσονς.
Και οι οκτώ είναι από τους διοργανωτές της εκδήλωσης, ενώ, εκτός από τους Φίλντεν και Πάρσονς, πρόκειται για γερμανούς μετανάστες.
Η δίκη των οκτώ
Η δίκη ξεκινάει την 21η Ιουνίου του 1886.
Οι κατηγορούμενοι κρίνονται ένοχοι συνωμοσίας, με τον εισαγγελέα να ζητά την θανατική καταδίκη τους. Για τους οκτώ δεν πρόκυπτει κανένα αποδεικτικό στοιχείο που να τους συνδέει με την βομβιστική επίθεση, παρόλα αυτά κατηγορούνται πως ενθάρρυναν με τον λόγο τους τον άγνωστο βομβιστή να προχωρήσει στην αποτρόπαια πράξη.
Από την πρώτη στιγμή, η υπεράσπιση κάνει λόγο για προβοκάτσια και εμπλοκή του «Πίνκερτον», πρακτορείου ντετέκτιβ, το οποίο χρησιμοποιούσαν συχνά οι εργοδότες ως απεργοσπαστικό μηχανισμό. (Ενδεικτικά 300 πλήρως οπλισμένοι ντετέκτιβ του πρακτορείου είχαν βάψει στο αίμα απεργία στο χαλυβουργείο Κάρνεγκι της Πενσυλβάνια τον Ιούλιο του 1892.)
Η ετυμηγορία εκδίδεται στις 20 Αυγούστου 1886. Και οι οκτώ κρίνονται ένοχοι.
Οι επτά απο αύτους (Α. Σπις, Γ. Έγκελ, Α. Φίσερ, Λ. Λινγκ, Μ. Σβαμπ, Σ. Φίλντεν και Α. Πάρσονς) καταδικάζονται σε θάνατο, ενώ ο Ο. Νίμπι σε κάθειρξη 15 ετών.
Ο κυβερνήτης του Ιλινόις θα μετατρέψει αργότερα σε ισόβια τις θανατικές ποινές των Σβαμπ και Φίλντεν.
Η θανατική ποινήΣτις 11 Νοεμβρίου 1887 οι Σπις, Πάρσονς, Φίσερ και Έγκελ οδηγούνται στην αγχόνη, τραγουδώντας τη «Μασσαλιώτιδα», το διεθνή ύμνο των εργατών.
Λίγο πριν την εκτέλεση, ο Α. Σπις θα φωνάξει:
«Θα έρθει ο καιρός που η σιωπή μας θα γίνει πιο δυνατή από τις σημερινές κραυγές σας».
Ο Λούις Λινγκ είχε ήδη αυτοκτονήσει.
Οι 5 θα μείνουν γνωστοί ως «μάρτυρες του Σικάγο».
Η δικαίωση
Στις 26 Ιουνίου 1893 ο κυβερνήτης του Ιλινόις, Τζον Πίτερ Άλτγκελντ, θα παραδεχτεί πως και οι οκτώ καταδικασθέντες ήταν αθώοι, κατηγορώντας τις αρχές του Σικάγου ότι άφησαν ανεξέλεγκτους τους ανθρώπους του «Πίνκερτον».
Μόνο τότε θα δωθεί χάρη στους φυλακισμένους Φίλντεν, Νίμπε και Σβαμπ.
Ο επικεφαλής της αστυνομίας του Σικάγου, που έδωσε την εντολή για τη διάλυση της συγκέντρωσης, θα καταδικαστεί αργότερα για διαφθορά.
Μέχρι σήμερα, ο δράστης της βομβιστικής επίθεσης παραμένει άγνωστος.
Η δίκη των οκτώ θεωρείται από διαπρεπείς αμερικανούς νομικούς ως μία από τις χειρότερες κακοδικίες στην ιστορία των ΗΠΑ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου