Της Μαριάννας Τζιαντζή
Μια παγκόσμια πρώτη σημειώθηκε το βράδυ της Πέμπτης στο δελτίο ειδήσεων της ΝΕΤ. Η Αγλαϊα Κυρίτση, όχι μόνο είχε φόντο τα πάνοπλα ΜΑΤ, αλλά μιλούσε en plein air, στο ύπαιθρο, με στέγη τον ουρανό. Μάλιστα φορούσε μπουφάν, κάτι που δεν συνηθίζεται στα τηλεοπτικά δελτία -μια δικαιολογημένη ενδυματολογική επιλογή μες στη νυχτερινή εργασία.Ελάχιστα γνωρίζουμε για την προσωπική ζωή της Αγλαϊας Κυρίτση, σε αντίθεση με ό,τι συμβαίνει με άλλες τηλεπαρουσιάστριες που οι γάμοι, τα διαζύγια ή οι διακοπές τους απασχολούν τα κουτσομπολίστικά έντυπα και εκπομπές. Γνωρίζουμε όμως ότι εδώ και πέντε μήνες αγωνιζόταν «και αυτή» μέρα-νύχτα όχι απλώς για να μη χάσει τη θέση εργασίας της, αλλά για την ίδια τη δημοκρατία που ποδοπατήθηκε βάναυσα με το πρώτο και το δεύτερο «μαύρο». Είναι μία ανάμεσα σε εκατοντάδες εργαζόμενους της ΕΡΤ, γνωστούς και αγνώστους μας άνδρες και γυναίκες που επί 150 μέρες στάθηκαν όρθιοι σαν δημιουργικοί παραγωγοί και όχι απλώς σαν διαμαρτυρόμενοι απολυμένο.
Ο ηρωισμός αυτής της δημοσιογράφου, όπως και των «ανωνύμων» της ΕΡΤ, δεν ήταν στιγμιαίος, προϊόν μιας παροδικής συλλογικής έξαρσης. Η σταθερότητα, η επιμονή, η εντυπωσιακή αυτοκυριαρχία της εκδηλώνονταν και στις δύσκολες μέρες, όταν το πρώτο κύμα της συμπαράστασης των «απέξω» στους εργαζόμενους της ΕΡΤ είχε ξεθυμάνει.
Στο Διαδίκτυο διαβάζουμε το βιογραφικό του πατέρα της, του ηπειρώτη Λάζαρου Κυρίτση που στα χρόνια της Κατοχής διέκοψε τις σπουδές του στη Νομική Αθηνών για να πολεμήσει με τον ΕΛΑΣ. Μακρονησιώτης, καταδικασμένος έξι χρόνια φυλακή επί χούντας, εξακολουθεί να αγωνίζεται και στη μεταπολίτευση, ακόμα και στα βαθιά γεράματα. Να λοιπόν που τίποτα δεν πάει χαμένο...
Το ήθος που έδειξε η Αγλαϊα Κυρίτση δεν είναι μόνο μια προσωπική αρετή, αλλά και μια συλλογική κατάκτηση. Αυτό το σύντομο καλοκαίρι της αυτοδιαχείρισης –που το σκότωσαν οι πρώτες φθινοπωρινές μπόρες και τα ΜΑΤ του Δένδια- απέδειξε ότι οι εργαζόμενοι διαθέτουν φαντασία, τόλμη και δημιουργικότητα, ότι μπορούν να προσφέρουν εξαιρετικό προϊόν καταργώντας την ιεραρχία και τους ακριβοπληρωμένους διευθυντές. Τίποτα δεν πάει χαμένο –για δεύτερη φορά- αρκεί να προχωρήσουμε πέρα από τον αυτονόητο θαυμασμό, το σεβασμό, τη συγκίνηση.
(ΠΡΙΝ, «Το τέλος της αγοράς», 10/11/2013)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου