Του Χρήστου Λάσκου
Με μια οργουελική κίνηση, μπροστά στην οποία θα υποκλινόταν σεμνά ακόμη και ο ναζιστικός Volkische Beobachter, ισχυρίζονται, με ύφος ανθρώπου που έχει μαζί του όλο το δίκιο του κόσμου, πως αυτό που απειλεί τις σπουδές (;) των φοιτητών δεν είναι η πολιτική των Σαμαράδων και των Βενιζέλων, αλλά οι διοικητικοί και οι πρυτάνεις.
Επικαλούνται, μάλιστα, προκειμένου να επαυξήσουν το άδολο δίκιο τους, και τις περίεργες διαδικασίες πρόσληψης ενός μέρους του προσωπικού των ΑΕΙ. Το γεγονός πως αυτές οι διαδικασίες στήθηκαν από τους λαμόγιους του δικομματισμού, με τους οποίους σταθερά συναγελάζονται, «δεν έχει σημασία». Ό,τι έγινε έγινε. Από δω και πέρα να είμαστε σωστοί και, μαζί με τον υπουργό μας, να λάβουμε όλοι μέρος στην εκκαθάριση της τελευταίας σοβιετικής επαρχίας του κόσμου από την ανθρώπινη σκουριά που επισώρευσε ο μεταπολιτευτικός κρατισμός. Διότι «δεν πάει άλλο». Ως γνωστόν, έχουμε 1500000 δημοσίους υπαλλήλους –κι ας έδειξε η απογραφή γύρω στις 600000, μαζί με τους ένστολους, οι οποίοι, βεβαίως, θα πάρουν πρώτοι μέρισμα από το πρωτογενές πλεόνασμα!
Έτσι, για να παταχθεί ο υδροκεφαλισμός και να εκσυγχρονιστούμε δεόντως, θα πρέπει, στην περίπτωση των διοικητικών των ΑΕΙ, να φτάσουμε σε μια αναλογία 1 προς 100 φοιτητές από 3.5 προς 100 –και 1.5 στο ΑΠΘ- που είναι σήμερα. Για να απομακρυνθούμε έτι περισσότερο από τους καθυστερημένους της Βρετανίας και της Γερμανίας, στα πανεπιστήμια των οποίων η αντίστοιχη αναλογία είναι μεγαλύτερη του 10 προς 100. Στο κάτω κάτω, μειώνουμε διαρκώς την χρηματοδότηση, φέρνοντάς την στο 1/3 αυτής που είχαν πριν από 5 χρόνια, και τα πανεπιστήμιά μας παραμένουν στο 1-2% των καλύτερων της παγκόσμιας κατάταξης. Αν τους μειώσουμε και το προσωπικό στο 1/3 δεν μπορεί παρά να εκτοξευθούν, στο μέτρο που θα παταχθεί η γραφειοκρατία.
Όσο κι αν μοιάζει καρικατούρα το προηγούμενο, στην πραγματικότητα είναι αυτό που σοβαρά λέγεται από τα άθλια καθεστωτικά talking heads. Ένα, μεγάλο ίσως, μέρος τους είναι απλώς άσχετοι σε όλα εκτός από το να προσφέρουν υπηρεσίες στα αφεντικά τους. Θέλω να πω, αρκετοί ανάμεσά τους τα πιστεύουν ειλικρινά αυτά που λένε. Άλλοι κατανοούν πως θα πρέπει να τα πιστεύουν ειδάλλως απειλείται και η δική τους κοινωνική υπόσταση, η οποία είναι σε μεγάλο βαθμό δοτή και εξαρτημένη από την τύχη των πραγματικών αφεντικών. Και κάποιοι τα οργανώνουν συμμετέχοντας δραστήρια και συνειδητά στο μεγαλύτερο πείραμα κοινωνικής μηχανικής εδώ και πολλές δεκαετίες.
Στο σημείο αυτό εμφανίζεται μια πραγματική ιδαιτερότητα της ελληνικής περίπτωσης. Σπανίως στην ιστορία επιχειρήθηκε μια τέτοιας έκτασης κοινωνική «εκχέρσωση», ώστε, σε ισοπεδωμένο έδαφος, να χτιστεί ο «γενναίος νέος κόσμος», η επικράτεια του λευκού κινέζου εργαζόμενου, προϊόν προς εξαγωγή, στη συνέχεια, σε ολόκληρη την καπιταλιστική μητρόπολη. Γι’ αυτό και η «ανορθολογική» δήθεν επιμονή των τροϊκανών, γι’ αυτό και η συνέχιση μιας έκδηλα ανθρωποβόρας πολιτικής με ελάχιστη αποτελεσματικότητα ως προς τους διακηρυγμένους στόχους της.
Αυτό που διακυβεύεται είναι ιστορικής σημασίας για τον παγκόσμιο καπιταλισμό. Πρόκειται για την προσπάθεια δημιουργίας «μιας ζωής στα άκρα» για την κοινωνική πλειοψηφία και δοκιμάζουν εδώ τη δοσολογία και τον πιο αποτελεσματικό οδικό χάρτη για την επιβολή της. Γι’ αυτό και είμαστε όλοι μας τόσο αναλώσιμοι: για κατεξοχήν ταξικούς και καθόλου για «εθνικούς» λόγους. Αλλά αυτό είναι μια άλλη καίρια και μεγάλη συζήτηση.
Ας επανέλθουμε, λοιπόν, στις ομιλούσες κεφαλές των δελτίων.
Ακούσατε τίποτε, άραγε, για την τελευταία έκθεση του ΟΟΣΑ –υπεράνω υποψίας για αντικαπιταλιστική εμμονή- σύμφωνα με την οποία, στην Ελλάδα με το τεράστιο δημόσιο, το 2011 μόλις το 7,9% του εργατικού δυναμικού απασχολείται στην κεντρική κυβέρνηση σε σχέση με το διπλάσιο 15.5%, που είναι ο μέσος όρος των χωρών του ΟΟΣΑ;
Για δείτε τους αριθμούς σε άλλες ενδεικτικές περιπτώσεις: Δανία -30%, Σουηδία -26%, Φινλανδία -23%, Γαλλία -23%, Βρετανία -18%, Λουξεμβούργο -18%, Καναδάς -18%, Βέλγιο -18%,Ιρλανδία -17%, Αυστραλία -16%. Αλλά και ΗΠΑ -15%, Ιταλία -14%, Ισπανία -13%, Ολλανδία -13%, Βραζιλία -12%, Πορτογαλία -12%, Αυστρία -12%, Γερμανία -12%, Ελβετία -10%.
Βάσει αυτών των αριθμών, η λογική συναγωγή είναι πως αναπτυγμένη χώρα σημαίνει κρατική απασχόληση πολύ μεγαλύτερη από αυτήν της Ελλάδας. Αν σκεφτούμε δε πως στον ΟΟΣΑ ανήκουν και χώρες, όπως η Ουκρανία, η Τουρκία ή το Μεξικό, κατανοούμε πως η υστέρηση έναντι των αναπτυγμένων είναι ακόμη μεγαλύτερη.
Το κράτος μας, λοιπόν, είναι ελάχιστο αν κρίνουμε με όρους απασχόλησης. Αν, μάλιστα, αφαιρέσουμε και το πράγματι ιδιαζόντως μεγάλο κράτος μας στους τομείς των στρατιωτικών και της καταστολής, τότε γίνεται απειροελάχιστο συγκριτικά.
Ναι, αλλά, θα σου πει η καθεστωτική κεφαλή, οι δαπάνες; Τι έχεις να πεις για τις δαπάνες; Ας πούμε, λοιπόν: οι δαπάνες άμυνας –από τις μεγαλύτερες στον κόσμο- θα πρέπει να μειωθούν στο διηνεκές. Οι δαπάνες που αφορούν προμήθειες, εγγυήσεις ή τραπεζικές «διευκολύνσεις», επίσης.
Οι δαπάνες για παιδεία, όμως, οι οποίες, όπως και πάλι μας πληροφορεί η έκθεση του ΟΟΣΑ είναι το 7.9% των συνολικών έναντι 12.5% μέσου όρου του ΟΟΣΑ, θα πρέπει να αυξηθούν κατά 65%, για να φθάσουν αυτόν τον μέσο όρο (κι αυτά για το 2011 γιατί το 2013 τα πράγματα είναι πολύ χειρότερα). Το ίδιο ισχύει και σχετικά με τις δαπάνες για την υγεία.
Ας δώσουμε ένα συγκεκριμένο παράδειγμα.
Η κυβέρνηση αποφάσισε πριν από μερικές μέρες να δώσει 3 δισεκατομμύρια για έργα οδοποιίας στους γνωστούς εθνικούς κατασκευαστές, έτσι, αέρα πατέρα. Με τα χρήματα αυτά θα μπορούσε να πληρώνει τους «πλεονάζοντες» διοικητικούς ή τους εξοντωμένους από τον Ιούνιο εκπαιδευτικούς της τεχνικής εκπαίδευσης για 75 χρόνια!
Σταματώ εδώ. Το αίσχος είναι τόσο φανερό, που δεν χρειάζονται άλλα στοιχεία.
Κι όσο για τις αναξιοκρατικές προσλήψεις, ΟΚ. Ας παρουσιάσουν οι δικοί τους υπουργοί, υφυπουργοί, γραμματείς και φαρισαίοι της τελευταίας δεκαετίας τις λίστες με τα γαλάζια και πράσινα παιδιά, που φρόντισαν να βοηθήσουν στο να «τρουπώσουν». Είναι βέβαιο πως τις έχουν, προκειμένου να «ελέγχουν την κατάσταση». Ας τις δώσουν, λοιπόν. Και όλοι μαζί, ανοιχτά και δημοκρατικά να δούμε τι θα κάνουμε.
Πηγή: alterthess
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου