Φόβος

 του Γιώργου Παπαζαχαρίου

 

Ο Φόβος είναι φυσικό, κοινό συναίσθημα.

Όλοι φοβόμαστε.

Το στοίχημα είναι ποιος θα ελέγξει το φόβο και θα τον διαχειριστεί προς όφελός του.

Ο Φόβος είναι το παραισθησιογόνο της εξουσίας,

κι η ελπίδα, πως αυτό που φοβάσαι και βλέπεις να συμβαίνει στο διπλανό σου, δεν θα συμβεί σε σένα, ένα από τα συμπτώματά του.

Ο Φόβος είναι εργαλείο χειρισμού συνειδήσεων, η εξουσία τον χρησιμοποιεί για να

σε παραλύσει και να παραμορφώσει την πραγματικότητα που αρνείσαι να δεις γιατί ελπίζεις.

Δεν υπάρχει ελπίδα χωρίς φόβο, ούτε και φόβος χωρίς ελπίδα.

Ο δικός μας φόβος μπροστά στην καταστροφή, δεν την αποτρέπει, την επισπεύδει.

Η εποχή της πλαστής ευδαιμονίας μαζί με τις ψευδαισθήσεις της τελείωσε.

Η αποχαυνωμένη από τη συνταγή του life style κοινωνία, ανήμπορη να αντιδράσει παρακολουθεί από τον αναπηρικό καναπέ τα κατορθώματα του Σουλεϊμάν και… ελπίζει.

Η Μικροαστική καταστροφή συντελείται επιτυχώς με τη συνταγή Σοκ και Δέος.

Η Υγεία, η Παιδεία, η Κοινωνική Πρόνοια, θυσιάζονται στο βωμό του «Υγιούς Ανταγωνισμού». Οτιδήποτε «δημόσιο» απαξιώνεται και προκρίνεται το «ιδιωτικό».

Η Δημοκρατία μετατρέπεται σε κενό γράμμα.

Για να περιγράψουμε το πολίτευμά μας καταφεύγω στη νεολεξία και προτείνω τον όρο «Ιδιωτικοκρατία».

Ως πότε θα ιδιωτεύουμε;

Ως πότε θα πότε θα παραμένουμε idiots που τους κυβερνούν οι ιδιώτες και ιδιοτελή συμφέροντά τους; 

Στην τραγωδία που βιώνουμε ο από μηχανής θεός δεν θα παρουσιαστεί με γερανό απ’ έξω. Μέσα μας καθεύδει, σκεπασμένος από τα συντρίμμια της προστασίας της εργασίας, της συλλογικής μνήμης, της αξιοπρέπειας.

Ήρθε η ώρα να τον ξυπνήσουμε για να μαζέψουμε τα κομμάτια μας, για να ξανασταθούμε στα πόδια μας, να βρούμε επί τέλους τη χαμένη μας αυτοπεποίθηση, υπερηφάνεια και αυτοεκτίμηση.

Θέλει αρετή και τόλμη η ελευθερία.

 

kostasarvanitis.blogspot.gr