Όποιος σκάβει το λάκκο τ' αλλουνού ....

Το ακούσαμε πολλές φορές κατά τη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου. Απ’ ότι φάνηκε, δεν επρόκειτο για επιχείρημα μιάς χρήσης. Το ξανακούσαμε και μετά, που σημαίνει ότι, μέσα στην αφέλειά τους, το βρήκαν εύστοχο και αποστομωτικό των αντιπάλων. Και το ξέσκισαν από τη χρήση την πολλή. Χωρίς να αντιλαμβάνονται ότι ταυτόχρονα θρυμμάτιζαν και τη θεμέλιο λίθο της επιχειρηματολογίας όλων των τελευταίων δεκαετιών.
«Καλά και λογικά, όλα αυτά που λέτε»,απαντούσαν στον Τσίπρα, «ότι όντως το Μνημόνιο έφερε αυτά που έφερε στην Ελλάδα, και ότι η συνέχιση της εφαρμογής του θα φέρει τα αντίθετα αποτελέσματα από αυτά που ευαγγελίζεται. Αλλά, πώς είστε σίγουρος ότι η Μέρκελ θα συναινέσει; Πώς, όμως, είστε σίγουρος ότι το Βερολίνο θα αντιδράσει ορθολογικά και όχι παράλογα;»
Όταν λοιπόν, αρχίζεις να θεωρείς ότι οι κύριοι συντελεστές της ευρωπαικής πολιτικής μπορεί να δράσουν και ανορθολογικά, όταν βάζεις στο τραπέζι επί ίσοις όροις το ενδεχόμενο το οικονομικό υπόβαθρο της ασκούμενης πολιτικής από τα πιο επίσημα θεσμικά και ακαδημαικά κέντρα να είναι
και παράλογο, διότι αν παραδέχεσαι ότι μπορεί να δρουν παράλογα στη δεδομένη στιγμή, δεν υπάρχει λόγος να μην παραδεχτείς ότι έτσι μπορεί να δρούσαν και χτες και προχτές και αντιπροχτές, τότε αυτό που έχεις καταφέρει είναι να αμφισβητείς, ορθά-κοφτά, τη μονοπώληση του ορθού λόγου από το νεοφιλελεύθερο υπόδειγμα, και να τινάζεις στον αέρα τη σχέση πάνω στην οποία βασίστηκε η πειθώ και η επικυριαρχία του.
Και νεοφιλελευθερισμός χωρίς το ταίρι του τη λογική, πώς να το κάνουμε, είναι σακί αδειανό... Απορώ, πώς δεν το πρόσεξε ο Πάσχος.

Cynical