Το «σύστημα Σημίτη» και η νέα κυβέρνηση

Του Δημήτρη Μπεκιάρη
Η τρικομματική κυβέρνηση συνεργασίας (ΝΔ – ΠΑΣΟΚ – ΔΗΜ.ΑΡ.) που σχηματίστηκε με πρωθυπουργό τον Αντώνη Σαμαρά έχει αναλάβει να ολοκληρώσει την εξής αποστολή: να συνεχίσει την πολιτική του μνημονίου και, υποτίθεται, να διατηρήσει την Ελλάδα εντός της ζώνης του Ευρώ, ικανοποιώντας βεβαίως όλες τις απαιτήσεις των δανειστών.
Η νέα κυβέρνηση έχει «άρωμα» Κώστα Σημίτη, αν και το «σύστημα Σημίτη» δεν εκπροσωπήθηκε επαρκώς, με βάση, τουλάχιστον, τους αρχικούς υπολογισμούς. Ωστόσο ο νέος υπουργός Οικονομικών, Βασίλης Ράπανος, «χρεώνεται» στον κύκλο του πρώην πρωθυπουργού, εκφραστή του «εκσυγχρονισμού» και ενός εκ των αρχιτεκτόνων της ένταξης της χώρας μας στην Οικονομική Νομισματική Ενωση. «Αρωμα» Σημίτη, εξάλλου, είχε και η δοτή κυβέρνηση του Λουκά Παπαδήμου.
Τις προηγούμενες ημέρες το περιοδικό «Stern» αποκάλυψε, βασιζόμενο σε έγγραφα τόσο της
γερμανικής Καγκελαρίας όσο και της Κομισιόν, ότι η Γερμανία είχε πλήρη γνώση των κινδύνων που εγκυμονούσε η είσοδος της Ελλάδας στην Ευρωζώνη. Πιθανότατα και ο Κώστας Σημίτης, όπως και ο Λουκάς Παπαδήμος ή ο Γιάννης Στουρνάρας, ο οποίος την τελευταία κυριολεκτικά στιγμή δεν συμπεριλήφθηκε στο νέο κυβερνητικό σχήμα, είχαν πλήρη γνώση των κινδύνων. Ωστόσο το «σύστημα Σημίτη» τα τελευταία χρόνια στηρίζεται στην «επιτυχία» της εισόδου της χώρα μας στην ΟΝΕ.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο κύκλος των «εκσυγχρονιστών», ο οποίος επικράτησε στο ΠΑΣΟΚ το 1996 και ασκεί εξαιρετικά μεγάλη επιρροή στην πολιτική ζωή της χώρας ακόμη και σήμερα, εξυπηρέτησε σε μεγάλο βαθμό τα γερμανικά συμφέροντα και συμβάλλει, διαχρονικά πλέον, στην υλοποίηση του δομημένου στρατηγικού σχεδίου, το οποίο περιλαμβάνει: Την πολιτική ενοποίηση του ευρωπαϊκού χώρου υπό γερμανική διοίκηση, τον οικονομικό στραγγαλισμό των αδύναμων κρατών-μελών της Ευρωπαϊκής Ενωσης και της Ευρωζώνης, τον εξανδραποδισμό των λαών τους, την απογύμνωση των ανίσχυρων χωρών από τους εθνικούς πόρους και τις πλουτοπαραγωγικές πηγές τους και τελικά τη γεωγραφική διεύρυνση της Γερμανίας.
Σύμφωνα με μία άποψη που διατυπώθηκε μετά την παραίτηση του Γιώργου Παπανδρέου από την πρωθυπουργία τον Νοέμβριο του 2011, έπρεπε μεταβατικός πρωθυπουργός να είχε αναλάβει ο Κώστας Σημίτης. «Αυτός μας έβαλε στην ΟΝΕ, αυτός γνωρίζει ακριβώς την κατάσταση, αυτός ας κληθεί να βγάλει τα κάστανα από τη φωτιά», έλεγαν κάποιοι.
Ηδη από το 2009 δημοσιογραφικοί κύκλοι πρότειναν τη λεγόμενη «συνταγή Σημίτη για έξοδο από την κρίση». Τελικά, πράγματι ο Κώστας Σημίτης … ανέλαβε ξανά, όχι έχοντας φυσική παρουσία, αλλά διά του τραπεζίτη Λουκά Παπαδήμου. Ο «κύκλος της Φρανκφούρτης» που ανέλαβε εργολαβικά, ήδη από την δεκαετία του 1970, να αυξήσει και να διευρύνει τη γερμανική επιρροή στην Ελλάδα εκπροσωπήθηκε σε άλλη μία κυβέρνηση, η οποία δεν είχε λαϊκή και δημοκρατική νομιμοποίηση. Το «σύστημα Σημίτη» εκπροσωπείται και σήμερα, στη νέα κυβέρνηση, και κάνει σχέδια για το μέλλον και για τη διαμόρφωση του πολιτικού σκηνικού από εδώ και πέρα. «Στον κοινωνικό πυρήνα των δύο ιστορικών παρατάξεων οι εκσυγχρονιστές αποτελούν μειοψηφία, η οποία, με βάση τους κανόνες της δημοκρατίας, ωθείται στο περιθώριο», έλεγαν κάποιοι όσο ο δικομματισμός ήταν ακόμη ισχυρός. Οι εκσυγχρονιστές ή τα σταγονίδιά τους, είτε βρίσκονται μέσα στη σημερινή κυβέρνηση, είτε έξω από αυτήν, προετοιμάζονται για την επόμενη ημέρα, για τη «νέα μεταπολίτευση».
Ο κύκλος των «χαμένων εκσυγχρονιστών» προετοιμάζεται να επανεκφραστεί πολιτικά. Ο εκσυγχρονιστικός πυρήνας του ΠΑΣΟΚ, η διαβρωμένη και βολική «Δημοκρατική Αριστερά», η οποία μετέχει στη νέα μνημονιακή κυβέρνηση ως το αριστερό της άλλοθι, και άλλες φιλογερμανικές, «ευρωπαϊκές», «φιλελεύθερες» και «σοσιαλδημοκρατικές» δυνάμεις, θα αποτελέσουν τον πυρήνα του «κεντρώου» πολιτικού φορέα, ο οποίος έρχεται από το παρελθόν για να διαδραματίσει ρόλο στο μέλλον, να συμβάλει στη διαιώνιση του κατακερματισμού του πολιτικού συστήματος, να διασφαλίσει μόνιμη συμμετοχή σε κυβερνήσεις συνεργασίας και να αποτελέσει τον ρυθμιστικό παράγοντα στην πολιτική και οικονομική ζωή της χώρας.

axiaplus