Και τώρα τι θα γίνουμε χωρίς βαρβάρους;

του Βασίλη Καρδάση

Και τώρα τι θα γένουμε χωρίς βαρβάρους.
Οι άνθρωποι αυτοί ήσαν μια κάποια λύσις.

Κ.Π. Καβάφης, «Περιμένοντας τους βαρβάρους»

Κλείσαν τα φώτα των εκλογών και έπεσε η αυλαία της τρομολαγνίας. Απαξάπαντες έβαλαν κατά του ρεύματος που δημιουργήθηκε γύρω από τον ΣΥΡΙΖΑ. Από τη Μέρκελ και τον Γιούνκερ μέχρι τον Σαμαρά, τον Πρετεντέρη, ακόμη και τον Ψαριανό, ο οποίος παρεμπιπτόντως τείνει να εξελιχθεί σε αριστερό Πάγκαλο. Ξεχάστηκε το Μνημόνιο για να γίνει σημαία το Ευρώ. Τη Δευτέρα 18 Ιουνίου, άντε μετά τη συνεδρίαση του Ecofin στις 28 Ιουνίου θα είχαμε δραχμές στα χέρια μας εξαιτίας του ΣΥΡΙΖΑ. Αυτό το εξωφρενικό, στα όρια της χυδαιότητας επιχείρημα, μπήκε στη φαρέτρα όλων, εκείνων που έβαλαν στόχο την κυβέρνηση της Αριστεράς.

Γυρίσαμε αποφασιστικότερα στα ίδια, «κι όλοι γυρνούν στα σπίτια τους πολύ συλλογισμένοι». Στις επικείμενες περικοπές, στις επιδιωκόμενες απολύσεις και στις καταργήσεις των συλλογικών συμβάσεων που, σύμφωνα με την τρόικα, έχουν καθυστερήσει. Μα, προπάντων, στην παρατεταμένη ύφεση που είναι συνέπεια της δημοσιονομικής αναπροσαρμογής και οδηγεί στο κλείσιμο μικρών και

μεσαίων επιχειρήσεων προκαλώντας δυσθεώρητα ποσοστά ανεργίας. Από τη στιγμή επιπλέον που παρουσιάζεται ανακολουθία στη συμβατική εκπλήρωση των στόχων του Μνημονίου με κύριο πρόβλημα την υστέρηση των εσόδων, η τρόικα δεν έχει άλλη επιλογή από το να απαιτεί περαιτέρω μειώσεις δαπανών. Δεν ετέθη τυχαία λοιπόν από στόματος Λαγκάρντ η προοπτική των μισθών της Λετονίας. Κι αυτό συνεπάγεται παράλληλα την ελαχιστοποίηση των κοινωνικών δαπανών. Η νέα κυβέρνηση επομένως θα αποτύχει στην οικονομία, στην εφαρμογή του Μνημονίου, στη διατήρηση της ύφεσης, στην καταπολέμηση της ανεργίας, στην απαραίτητη ανακατανομή των φορολογικών βαρών. Το μέλλον αυτής της πολιτικής είναι η εξαθλίωση των εργαζομένων, μόνο οι αργυρώνητοι του κόσμου τούτου αποφεύγουν να το ομολογήσουν.Όσον αφορά τις πολυδιαφημιζόμενες μεταρρυθμίσεις που θέτει, υποτίθεται μετ’ επιτάσεως η ΔΗΜΑΡ, η συζήτηση, υπενθυμίζω, έχει περιοριστεί εδώ και μήνες στις άδειες των ταξί και των φαρμακείων. Οι πασίδηλες μεταρρυθμίσεις που απαιτούνται στον νοσηρό δημόσιο τομέα χρειάζονται βούληση και δυστυχώς όσοι επελέγησαν να κυβερνήσουν έχουν την έξωθεν κακή μαρτυρία ότι δεν δύνανται να τις πραγματοποιήσουν. Οι αλλαγές στις εφορίες και στις πολεοδομίες όπου κυριαρχεί ο χρηματισμός των στελεχών, οι μίζες, σε κάθετη οργάνωση, των προμηθειών των νοσοκομείων που ξεκινούν από το υπουργείο και φτάνουν μέχρι το γραφείο του γιατρού, η σχεδόν θεσμοθετημένη διαπλοκή πολιτικής εξουσίας και ΜΜΕ, η αναξιοπιστία των αποφάσεων της δικαιοσύνης σε καίριες υποθέσεις που αφορούν δημόσιους λειτουργούς, όλα τούτα και άλλα μύρια, είναι αδύνατο να προέλθουν από εκείνους που ευθύνονται τα μέγιστα για την επικράτηση ενός αντιπαραγωγικού, πολυδάπανου και εν πολλοίς διεφθαρμένου δημόσιου τομέα. Αν νομίζει κανείς ότι οι μεταρρυθμίσεις του Δημοσίου μέχρι τούδε δεν έγιναν διότι έλειπαν ο Λυκουρέντζος και ο Τζαβάρας από κυβερνητικές θέσεις, η συναίνεση της ΔΗΜΑΡ σε ένα συμπολιτευτικό σχήμα ή η συμμετοχή αξιοπρεπών περιπτώσεων, όπως λ.χ. ο Μανιτάκης ή ο Ρουπακιώτης, ε να πάμε να πνιγούμε άπαντες.

Η κυβέρνηση κουβαλάει στις αποσκευές της σωρεία αμαρτιών ή, στην επιεικέστερη εκδοχή, πλήθος βαρύτατων λαθών. Η ρητορεία είναι δωρεάν και αφορά εκείνους που βλέπουν το δέντρο για δάσος. Οι ανατροπές στην οικονομία και στις δομές της διοίκησης ποτέ δεν ήταν απλή υπόθεση, με αυτούς όμως στο κυβερνητικό τιμόνι καθίσταται άγονη οποιαδήποτε αισιοδοξία.

Γι’ αυτό περισσότερο από πριν απαιτείται η συγκρότηση ενός μετώπου, κοινωνικού και πολιτικού, αντιπαράθεσης προς τη λαίλαπα που θα επακολουθήσει. Για να έχουν όλοι στον νου τους, όσοι προσωρινά επιχαίρονται με το αποτέλεσμα της 17ης Ιουνίου, ότι δεν καθάρισαν με το κίνημα κοινωνικής διαμαρτυρίας και διεκδίκησης. Ότι οι βάρβαροι είναι ακόμη εδώ, έτοιμοι να εισχωρήσουν στη Σύγκλητο.

enthemata