La mala educacion, του Νίκου Σκοπλάκη

Ένα ολόκληρο πλέγμα μετριοπάθειας, συγχρόνως διανόηση και όργανο μαζικής πειθάρχησης υπέρ των ηγητόρων, εξέφρασε το 1936 την εμπιστοσύνη του στον κατασταλτικό ζήλο των κυβερνήσεων Δεμερτζή και Μεταξά, αλλά και στον δικτατορικό μετασχηματισμό της τελευταίας. Ο αυτάρεσκος παχυδερμισμός επιβαλλόταν ως συνείδηση του έθνους, για να πλήξει το κοινωνικό σώμα από την ελευθερία του συνέρχεσθαι μέχρι το φοιτητικό κίνημα. Έγραφε η «Καθημερινή» στις 24.3.1936, σελ. 6: «Συμφώνως προς την απόφασιν του υπουργού της Παιδείας κ. Λούβαρι επανελήφθησαν χθες την πρωίαν τα μαθήματα του Πανεπιστημίου. Καθ” όλην την ημέραν το Πανεπιστήμιον εφρουρείτο προληπτικώς υπό αστυνομικών οργάνων. [...] Ο υπουργός της Παιδείας επισκεφθείς χθες όλας τας Σχολάς του Πανεπιστημίου συνεχάρη τους παρακολουθούντας τα μαθήματα νομιμόφρονας φοιτητάς.[...] Εάν, ετόνισεν, οι φοιτηταί επιμείνουν εις την απεργίαν, θα ληφθούν την φοράν αυτήν αυστηρότατα εναντίον των μέτρα». Ο φοιτητικός κόσμος, που επέμεινε και αντιστάθηκε στην επόμενη ταραγμένη δεκαπενταετία, δοκίμασε όλα τα «αυστηρότατα μέτρα» -τους ονειδισμούς, τους αποκλεισμούς, τις εξορίες και τα εκτελεστικά αποσπάσματα. Ο Λούβαρις, πάλι, μετά την υπουργική θητεία του επί Κατοχής επέστρεψε εξαγνισμένος στην έδρα του, ενώ έγινε και μέλος της Ακαδημίας Αθηνών.
Στη σύγχρονη καπιταλιστική αναδιάρθρωση, το πανεπιστήμιο αντιμετωπίζεται από ένα τυποκρατικό, εργαλειακό και ταξικό σημείο θεώρησης, το οποίο επαναφέρει «προληπτικώς» τα αστυνομικά όργανα στις σχολές και τους ονειδισμούς για «αριστεριστές», «επικίνδυνους», «τεμπέληδες» και «αιώνιους» ως σημασιοδοτική δυναμική, ώστε να επιβληθεί σε συνείδηση του έθνους και της μετριοπάθειας ο ενισχυμένος αυταρχισμός εναντίον του φοιτητικού κινήματος. Ο νεοφιλελεύθερος καθεστωτισμός χρησιμοποιεί έξαλλα ορθοπολιτικά στρατηγήματα, διότι δεν αρκεί πια να είναι δέσμιες της ανεργίας και της ημιαπασχόλησης οι καταπιεζόμενες τάξεις – πρέπει να προσαρμοστούν εντατικότερα σε ημιμορφωτικές δεξιότητες, ανταγωνιστικό κερματισμό, επιβραβευόμενη αφωνία και κολακεία του κρατούντος. Νέες μορφές ελέγχου στο πανεπιστήμιο, διοικητικές, κατασταλτικές, ψυχολογικές, αναλαμβάνουν να συνθέσουν αυτό που προπαρασκευάστηκε από το 1998 με την κατάργηση της επετηρίδας για τις καθηγητικές σχολές: εξάλειψη του εργασιακού δικαιώματος, αποσάθρωση του κοινωνικού ελέγχου, διαιώνιση της υποχρηματοδότησης, εγκαθίδρυση μιας περιοριστικής ανταποδοτικότητας.
Άλλοι θα αντιτείνουν ότι ποτέ δεν είναι αργά για αναγκαίες καινοτομίες: «υπό του κυρίου υπουργού της Παιδείας καταρτίζεται νομοθετικόν διάταγμα περί καταργήσεως του μέχρι σήμερον ισχύοντος θεσμού, ως προς τους διορισμούς των καθηγητών. Διά του διατάγματος ορίζεται ότι του λοιπού οι καθηγηταί δεν θα διορίζονται βάσει των πινάκων αρχαιότητος, αλλά διά διαγωνισμού και αναλόγως των υπαρχουσών κενών θέσεων και των χορηγουμένων πιστώσεων», ανακοίνωνε το «Ελεύθερον Βήμα» στις 19.7.1936, σελ. 5. Από το 1998 μέχρι σήμερα, πόσα τέτοια νομοθετήματα δεν έχει ανακαινίσει το ελεύθερον πάντα βήμα της εγκεκριμένης μετριοπάθειας!
Στο ίδιο διάστημα, κάθε πρόθυμος μπαλαντέρ χρίζεται σοφός, αρχιερέας ενός ιερατείου που χωρίς αντίλογο θα προσδιορίζει τις τύχες της παιδείας, αλλά και τις σχέσεις της εκπαίδευσης με την εργασία: τα προνόμια των καθεστωτικών ελίτ υφίστανται ως προνόμια μέσω της σύμπραξης στη διεύρυνση των αποκλεισμών. Το άλλοθι που προσφέρεται, ιδεολογικό ή πρακτικό, διαφθείρει την κοινωνία και διαβρώνει την ίδια την επιστήμη. Άλλωστε, όπως κατέδειξε και η υπόθεση της Ανέτε Σαβάν, πρώην υπουργού Παιδείας στη Γερμανία, οι θιασώτες νεοσυντηρητικών αναδιαρθρώσεων στο πανεπιστήμιο επιτείνουν το «φλου» για τα δικά τους πρότυπα με το συκοφαντικό «νετάρισμα» στις κριτικές φωνές.
Ο τρόπος πρόσληψης που επιβάλλεται σχετικά με το τι συμβαίνει στο πανεπιστήμιο δεν διακατέχεται μόνο από την πρόθεση να ακυρώσει τις σημαντικές προσπάθειες σπουδής και έρευνας μέσα σε αντίξοες συνθήκες. Διακινεί με φανατισμό τη μετάλλαξη του πανεπιστημίου σε ευλαβικό κουρελούργημα προς όφελος της ασύδοτης επιχειρηματικότητας, για να διολισθαίνει ανάμεσα στη σούπα της εγχώριας «κεντροδεξιάς» παράδοσης και το αερόμπικ της κερδοσκοπικής εξατομίκευσης… the fittest will survive, όπως λέει κι ο μπάρμπας απ” την Κορώνη!
Το φενακιστικό φολκλόρ της επίδοσης, με ασφυκτική αυστηρότητα και αστυνομικές φρουρές, δεν προορίζεται, βέβαια, να διευρύνει, αλλά να κλείσει και τις ελάχιστες διόδους ευρύτερων κοινωνικών στρωμάτων προς την επιστημονική γνώση, την έρευνα, τις βιβλιοθήκες. Απλωμένη ανάμεσα στο 1936 και το 2014, η κακή εκπαίδευση διασαλπίζεται ex cathedra και εκ περιτροπής από τους φορείς εξουσίας σε μια συνθήκη κρίσης στα μέτρα τους. Τα «επαρκώς ειδικευμένα όργανα» δεν φτιάχνουν ιστορική συνείδηση, αλλά την συσκοτίζουν ευχαρίστως.

Πηγή: Αυγή

via http://rednotebook.gr/