Τους τελευταίους μήνες, η ελληνική κοινωνία βρίσκεται αντιμέτωπη με την μονιμοποίηση ενός «έκτακτου» φόρου: το περίφημο «χαράτσι», που νομιμοποιήθηκε και από το Συμβούλιο Επικρατείας σαν έκτακτος φόρος, επανέρχεται τώρα ως ένας μόνιμος οριζόντιος φόρος όλης –και αυτό έχει ιδιαίτερη σημασία– της ακίνητης περιουσίας. Φορολογεί τα ακίνητα από το πρώτο τετραγωνικό! Φορολογεί την πρώτη κατοικία! Φορολογεί τα υπόγεια και τα κλειστά ακίνητα! (ακόμα αναμένονται οι διορθωτικές ρυθμίσεις για το θέμα). Φορολογεί ακαλλιέργητα χωράφια σαν οικόπεδα με τραγελαφικά αποτελέσματα (ακόμα ψάχνονται). Φορολογεί με αντικειμενικές αξίες του 2007, τη στιγμή που είναι γνωστό, με βάση τα επίσημα στοιχεία, ότι οι πραγματικές αξίες βρίσκονται 40% χαμηλότερα, ενώ με βάση ανεπίσημα (αλλά πολύ κοντά στην πραγματικότητα) στοιχεία, σε πολλές περιοχές η πτώση των αξιών φτάνει και το 70%. Φορολογεί τους πάντες, ανεξάρτητα από την φοροδοτική τους ικανότητα, καθώς είναι ένας φόρος που δεν λαμβάνει υπ’ όψιν το εισόδημα του φορολογούμενου.
Πολλοί και πολλές, έχουν εκφράσει, δικαίως, την άποψη ότι ο ΕΝΦΙΑ είναι ένας «παράλογος» φόρος, ακόμα κι αν το δει κανείς από καθαρά πολιτική σκοπιά. Μεγάλο πολιτικό κόστος για μικρές εισπράξεις, καθώς είναι βέβαιο ότι μεγάλο μέρος της κοινωνίας αδυνατεί πλέον να ανταποκριθεί σε πρόσθετη φορολόγηση, ενώ τουλάχιστον το 30% ζει ήδη κάτω από το όριο της φτώχειας.
Και όμως, ο ΕΝΦΙΑ είναι ένας φόρος «λογικός»!
Είναι ένας φόρος αναδιανεμητικός για μια ακόμη φορά υπέρ των πλουσίων, καθώς με τις νέες κλίμακες η μεγάλη περιουσία φορολογείται έως και 50% χαμηλότερα απ’ ότι με τον προγενέστερο φόρο ακίνητης περιουσίας (ΦΑΠ). Είναι ένας φόρος αναδιανεμητικός υπέρ των πλουσίων, καθώς μάλιστα τα έσοδα από τη φορολόγηση δεν αξιοποιούνται σε κανενός είδους ανάπτυξη των δημόσιων αγαθών (υγεία, παιδεία, ασφαλιστικό σύστημα κλπ.), τα οποία βρίσκονται στο κόκκινο με όρους βιωσιμότητας και επάρκειας σε σχέση με τις ανάγκες της κοινωνίας.
Και, βέβαια, ο ΕΝΦΙΑ είναι ένα ακόμα βήμα στην κατασκευή της καθολικά πλέον υπερχρεωμένης κοινωνίας. Μιας κοινωνίας που την ίδια στιγμή βρίσκεται αντιμέτωπη με την ανεργία και το κατρακύλισμα μισθών και συντάξεων, την φορολογία του πενιχρού εισοδήματος από το πρώτο ευρώ, τις οφειλές στα ασφαλιστικά ταμεία (με 30% ανασφάλιστους πλέον πολίτες), τα «κόκκινα δάνεια» και τις τράπεζες που από 1.1.2015 επελαύνουν απειλητικά ακόμα και για την πρώτη κατοικία. Η υπερχρέωση δεν είναι αποτέλεσμα, αλλά στρατηγική μιας ακραίας πολιτικής που υπερασπίζεται τα συμφέροντα ενός μειοψηφικού μέρους της κοινωνίας, διευρύνοντας συνεχώς την ψαλίδα και αντλώντας προσόδους από όπου μπορεί, απέναντι σε μια διαλυμένη και αντιπαραγωγική οικονομία. Η υπερφορολόγηση δημιουργεί την εφιαλτική «εγγύηση» αναπαραγωγής του συστήματος, υποθηκεύοντας το μέλλον και την πραγματική ζωή του μεγάλου μέρους της κοινωνίας. Χτίζουν πάνω στον φόβο και την ανασφάλεια, επιδιώκουν να νομιμοποιηθούν μέσα από την ενοχή. Θα τους αφήσουμε;
Η απονομιμοποίηση αυτών των πολιτικών είναι ήδη κατάκτηση μεγάλου μέρους της κοινωνίας· κατάκτηση όλων μας. Σε κάθε είδους συλλογικότητες συναντιόμαστε και ανταλλάσσουμε εμπειρίες, πληροφορίες και γνώση και αυτό είναι ένα σπουδαίο βήμα. Ωστόσο, έχουμε ακόμα μπροστά μας τον φόβο που δεν γίνεται πάντα αγανάκτηση και αντίσταση. Χρειάζεται γι’ αυτό να βαθύνουμε τους δεσμούς αλληλεγγύης, να ενδυναμώσουμε την εμπιστοσύνη στην συλλογική δράση, και να μιλήσουμε καθαρά για ένα μέλλον συλλογικά σχεδιασμένης κοινωνικής δικαιοσύνης.
Η Τόνια Κατερίνη είναι αρχιτέκτων, μέλος της Αλληλεγγύης για Όλους
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου