Το πρόσωπο της αληθινής βίας

Του Κώστα Καπνίση

Όλοι καταδικάζουν την βία άλλοτε ειλικρινά και άλλοτε υποκριτικά καταλογίζοντάς της τα περισσότερα δεινά για τον άνθρωπο και την κοινωνία. Αυτή όμως είναι συνεχώς παρούσα στην καθημερινή μας ζωή πράγμα που σημαίνει ότι δεν αρκούν οι τυπικές καταδίκες για να την εξαλείψουν. Είναι αλήθεια ότι στην κοινωνία των ανθρώπων υπάρχουν σχήματα συνθηκών που είτε την γεννούν είτε την υποθάλπουν είτε ακόμα και την πριμοδοτούν. Πρώτη και καλύτερη σέρνει τον χορό η «αντισυστημική» Χρυσή Αυγή γνωστή και ως μακρύ χέρι του συστήματος. Στις τελευταίες εθνικές εκλογές φαντάσματα από το παρελθόν ξεπήδησαν μέσα από μελανές σελίδες της ιστορίας της χώρας μας τα οποία επιμελώς φρόντιζαν μετά την μεταπολίτευση να βρίσκονται καλυμμένα πίσω από τα κόμματα που κυβέρνησαν τα τελευταία
40 χρόνια και για να είμαστε πιο ακριβείς κυρίως από την δεξιά πτέρυγα του πολιτικού συστήματος. Τους τελευταίους μήνες έχουμε γίνει μάρτυρες εξαιρετικά αποκρουστικών εικόνων των υποτιθέμενων «εκδικητών»- «τιμωρών». Χαστούκια live στους τηλεοπτικούς δέκτες μας, ανελέητο κυνηγητό σε μετανάστες, αναποδογυρίσματα πάγκων μικροπωλητών, συγκεντρώσεις του αίσχους στον περίφημο Μελιγαλά, τραμπουκισμοί και «πεζοδρομιακές» εμφανίσεις ακόμα και μέσα στο ελληνικό Κοινοβούλιο. Είναι πραγματικά τεράστιος ο θλιβερός κατάλογος και θα μπορούσαμε να πούμε πάρα πολλά ακόμα για αυτό το θλιβερό γκρουπούσκουλο.
 Το μόνο βέβαιο είναι ότι δυστυχώς από ότι φαίνεται τα όργανα μόλις άρχισαν και το επίσημο Κράτος παρακολουθεί σιωπηλό και προφανέστατα ανήμπορο να αντιδράσει και να καταστείλει τη δράση αυτών των ακροδεξιών ομάδων κρούσης, των νέων ταγμάτων εφόδου. Αντίθετα, η τρικομματική κυβέρνηση φροντίζει να χρησιμοποιήσει τον κατασταλτικό μηχανισμό του Κράτους απέναντι στους Έλληνες πολίτες που διαδηλώνουν ειρηνικά στους δρόμους της χώρας ζητώντας πίσω αυτά που τους κλάπηκαν και πάνω από όλα τη χαμένη ζωή και τα όνειρά τους για ένα καλύτερο αύριο. Είναι πραγματικά κατάντια για την Δημοκρατία μας να βλέπει κάποιος να ξυλοκοπούνται με απίστευτη μανία άνθρωποι με ειδικές ανάγκες. Είναι τραγικό να βλέπει κάποιος να ρίχνουν χημικά στον αγωνιστή της Δημοκρατίας Μανώλη Γλέζο και στον Μίκη Θεοδωράκη.
Αν ψάχνει κάποιος για τα άκρα και για ανθρώπους που δεν έχουν ούτε ιερό ούτε όσιο, σύμφωνα και με τις δηλώσεις του Υπουργού Προστασίας του Πολίτη, τότε καλά θα κάνει να κοιτάξει να ελέγξει την απίστευτη κατηφόρα που έχει πάρει το πολιτικό μας σύστημα. Αναρωτιέται αλήθεια κάποιος. Δεν είναι βία να φορολογείς τον άνεργο; Δεν είναι βία να κόβεις 30 ευρώ από τις συντάξεις του ΟΓΑ; Δεν είναι βία να βάζεις φόρο στον ελεύθερο επαγγελματία που βγάζει τον χρόνο 20.000 ευρώ και να του παίρνεις τα 15.000 ευρώ; Δεν είναι βία να θεωρείς τους νέους που εργάζονται με μπλοκάκι ως επιχειρηματίες; Δεν είναι βία να βάζεις χαράτσια μέσω των λογαριασμών της ΔΕΗ και να αποκαλύπτεται πριν λίγες μόνο ημέρες ότι οι μεγάλες επιχειρήσεις πληρώνουν μόνο τα μισά από όσα θα έπρεπε να πληρώνουν; Δεν είναι βία να επιτρέπεις να υπάρχουν στη χώρα σου 1.500.000 άνεργοι και να μην κάνεις κάτι για αυτό; Δεν είναι βία να κάνεις «αποκρατικοποιήσεις» και στην ουσία να ξεπουλάς την δημόσια περιουσία έναντι πινακίου φακής; Δεν είναι βία να κάνεις τον ανήξερο για λίστες που πάνε και έρχονται και να είσαι «ανεύθυνος» την ίδια στιγμή που κατέχεις υπεύθυνες κυβερνητικές θέσεις και παλεύεις για την σωτηρία της χώρας; Δεν είναι βία να κόβεις τέταρτη φορά σε δύο χρόνια μισθούς και συντάξεις και να μην αγγίζεις ούτε για αστείο αυτούς που αποδεδειγμένα είναι έχοντες και κατέχοντες; Δεν είναι βία να επιτρέπεις πρωτοφανή εκροή καταθέσεων και να μη ρωτάς την Τράπεζα της Ελλάδας ποιοι έβγαλαν λεφτά στο εξωτερικό και αν φορολογήθηκαν για αυτό; Δεν είναι βία να ξέρεις ότι υπάρχουν περίπου 15.000 off shore και να μη τις ελέγχεις; Δεν είναι βία να πεθαίνουν οι πολίτες στον δρόμο και στα νοσοκομεία γιατί δεν υπάρχουν ασθενοφόρα αλλά ακόμα και αν καταφέρεις να φτάσεις σε ένα νοσοκομείο να πεθαίνεις από αμυγδαλές; Δεν είναι βία να δουλεύεις 45 χρόνια για να πάρεις σύνταξη 500 ευρώ και κάποιοι άλλοι με δύο κοινοβουλευτικές θητείες να παίρνουν σύνταξη; Δεν είναι βία να ψηφίζεις με πράξεις νομοθετικού περιεχομένου ένας νέος να παίρνει 300 ευρώ μηνιαίο μισθό; Αναμφισβήτητα, τίποτε από όλα τα παραπάνω δεν είναι βία κατά τις κυβερνήσεις των τριών τελευταίων ετών.
Η βία ασφαλώς και δε νομιμοποιήθηκε ποτέ(πως θα μπορούσε άλλωστε) και ποτέ δε χαρακτηρίστηκε ως κοινωνική αξία. Δεν διέπεται από ηθική αρετή και κοινωνική δικαίωση. Ακόμα και όταν είναι θεσμοθετημένη(κρατική) τότε απλώς δικαιολογείται και σε καμιά περίπτωση δεν δικαιώνεται. Πολύ εύκολα μπορεί να αντιληφθεί κάποιος ότι όλο αυτό το εκρηκτικό μείγμα οδηγεί σε εκφασισμό του ίδιου του ατόμου και όταν αυτά τα άτομα γίνουν πολλά ακόμα τότε μπορούν ακόμα να οδηγήσουν και στον εκφασισμό μιας ολόκληρης κοινωνίας γεγονός που αναφέρεται από αρκετούς γνώστες και αναλυτές του φαινομένου της βίας ειδικά σε συνθήκες κρίσης την οποία βιώνει σήμερα η ελληνική κοινωνία. Ξεκινώντας από τα πάνω προς τα κάτω μπορούμε με ασφάλεια να πούμε ότι κάθε αυταρχική εξουσία είναι φορέας βίας. Αυτό συμβαίνει γιατί η ίδια η εξουσία και οι κρατούντες νιώθουν πια ανασφαλείς καθώς κατανοούν έστω και αν δεν το παραδέχονται δημόσια ότι έχουν απωλέσει αυτό το αγαθό που λέγεται λαϊκή υποστήριξη. Περιττό είναι το να εξηγήσουμε ότι η αντίσταση που γίνεται και οφείλει να γίνεται από την πλευρά του λαού προς ενός τέτοιου είδους εξουσία είναι πέρα ως πέρα νόμιμη γιατί είναι αντίσταση κατά μιας άνομης αρχής. Το αν μπορεί να σταματήσει αυτή η «κατρακύλα» γιατί ασφαλώς περί τέτοιας πρόκειται αυτό βρίσκεται στα χέρια και στα μυαλά όλων εκείνων των προοδευτικών δυνάμεων του τόπου που πλέον πρέπει να ανοίξουν για τα καλά και τα αυτιά και τα μάτια τους μπροστά σε αυτόν τον ηθικό(κυρίως) ξεπεσμό μιας ολόκληρης χώρας. Δικαιολογίες πια δεν υπάρχουν για κανέναν καθώς επίσης και ευχολόγια από τους κατεξοχήν αρμοδίους για την επίλυση αυτής της ηθικής και κοινωνικής κρίσης...

www.periodista.gr