Το μεγάλο φαγοπότι

Του Πέτρου Παπακωνσταντίνου

Την πρώτη, σοβαρή τρικυμία στην εσωτερική τρόικα Σαμαρά- Βενιζέλου-Κουβέλη προκάλεσαν οι επιδόσεις του Γ. Στουρνάρα στο πρόσφατο Eurogroup. Δεν φτάνει που μας έφερε από τις Βρυξέλλες νέα αντιλαϊκά μέτρα ύψους 3 δισ. ευρώ, ο υπερκομματικός υπουργός Οικονομικών αφαίρεσε και το τελευταίο φύλλο συκής των τριών εταίρων, παραιτούμενος και από αυτήν την τόσο ποθητή επιμήκυνση (της περιόδου δημοσιονομικής προσαρμογής). «Το τανγκό θέλει δύο», δήλωσε αφοπλιστικά ο πρώην υπάλληλος του ΣΕΒ. Αφού λοιπόν η κ. Μέρκελ δεν εννοεί να μας χαρίσει το τανγκό της επιμηκυμένης αναδιαπραγμάτευσης, μοιραία θα περιοριστούμε σε μοναχικές ηδονές, σέρνοντας το μακρύ ζεϊμπέκικο των ιδιωτικοποιήσεων: Πάρε ό,τι θέλεις παλιατζή από μια χώρα που δεν ζεί...

Προβάλλοντας το εκβιαστικό δίλημμα “είτε θα πουλήσουμε τα ασημικά της οικογένειας είτε θα κόψουμε κι άλλο μισθούς και συντάξεις”, η κυβέρνηση Σαμαρά εννοεί να επαναφέρει την Ελλάδα στα χρόνια του “αθλιέστατου προτεκτοράτου”, όταν οι κάτοικοι της Αθήνας έπαιρναν ρεύμα από την
ΠΑΟΥΕΡ και νερό από την ΟΥΛΕΝ. Πρέπει να ανατρέξει κανείς στη Ρωσία του Γέλτσιν για να βρει συγκρίσιμη λεηλασία του εθνικού πλούτου από τα αρπακτικά του ξένου και εγχώριου κεφαλαίου. Ο ΟΤΕ, με καθαρά κέρδη 119,7 εκ. πέρυσι, θα παραδοθεί στην Deutsche Telekom. Η ΔΕΗ, με κέρδη 558 εκ. το 2010 και 693 εκ. το 2009 προορίζεται για τις γαλλικές GFF και EdF, αλλά και για τη γερμανική Siemens, γνωστή για τις τόσο αποδοτικές επενδύσεις της στο ανθρώπινο κεφάλαιο της χώρας μας. Ο ΟΠΑΠ, ίσως η πιο κερδοφόρα εταιρεία του Δημοσίου, παίρνει σειρά να εκποιηθεί αντί τιμήματος που είναι ζήτημα αν καλύψει τα κέρδη τριών μηνών. Από την “αξιοποίηση” του Καταριανού (πρώην Ελληνικού), ολόκληρη η παράκτια ζώνη από το Φάληρο μέχρι το Σούνιο προορίζεται να γίνει μια τεράστια, αραβικών συμφερόντων τσιμεντούπολη -κατ΄ ευφημισμόν Αττική Ριβιέρα- κάνοντας να ωχριά ακόμη και τον Μητσοτάκη της δεκαετίας του ΄90, που είχε βαλθεί να δώσει το Λαγονήσι και τον Πάτροκλο στον γιο του Ισραηλινού πρωθυπουργού Αριέλ Σαρόν για να ανοίξει καζίνο.

Η μεγαλύτερη συντεχνία

Με δεδομένη την κατάρρευση των χρηματιστηριακών αξιών λόγω κρίσης (μέσα σε ένα μόνο χρόνο η μετοχή της ΔΕΗ έχασε το 75% της αξίας της), είναι φως φανάρι ότι θα πρόκειται για ιδιωτικοποιήσεις μπιρ παρά, όπως εύστοχα τόνισε από την πρώτη στιγμή ο “Ριζοσπάστης”. Προς τιμήν του, ο Αλέξης Τσίπρας προειδοποίησε από το βήμα της Βουλής τους αετονύχηδες που θα βάλουν χέρι στη δημόσια περιουσία ότι “θα χάσουν τα λεφτά τους”, δηλαδή ότι θα δημευτούν χωρίς αποζημίωση οι επιχειρήσεις που θα έχουν σφετεριστεί και τους πολιτικούς που θα συμπράξουν ότι “θα λογοδοτήσουν για τη λεηλασία”, δηλαδή ότι θα πάνε φυλακή.

Τα μεγάλα συγκροτήματα της ενημέρωσης κατηγόρησαν την Αριστερά ότι με αυτές τις τοποθετήσεις της απομακρύνει τους “επενδυτές”, στερώντας τη χώρα μας από ζωτικά αναγκαίες θέσεις εργασίας, μόνο και μόνο για να υπερασπιστεί τις συνδικαλιστικές συντεχνίες, που υποτίθεται ότι λυμαίνονται τις ΔΕΚΟ, σε βάρος των φορολογουμένων. Στην πραγματικότητα, η μεγαλύτερη συντεχνία που υπάρχει σ΄αυτή τη χώρα -καναλάρχες, εφοπλιστές, τραπεζίτες και κατασκευαστικές εταιρείες που λυμαίνονται την ενημέρωση- δεν έχει κανένα πρόβλημα με τις υπαρκτές ή ανύπαρκτες συνδικαλιστικές συντεχνίες που καταγγέλλει. Το πρόβλημά της είναι ο ίδιος ο συνδικαλισμός. Αφού οι κυβερνήσεις Παπανδρέου και Παπαδήμου κατάργησαν τις συλλογικές συμβάσεις και υπονόμευσαν τα συνδικάτα στον ιδιωτικό τομέα, μέσω των μνημονίων, έρχεται τώρα η κυβέρνηση Σαμαρά- Βενιζέλου- Κουβέλη να εκθεμελιώσει, μέσω των ιδιωτικοποιήσεων, τον εργατικό συνδικαλισμό στον ευρύτερο δημόσιο τομέα, όπου συγκεντρώνονται τα πιο ισχυρά, εναπομείναντα οχυρά του. Στόχος της είναι η μετατροπή της ελληνικής εργατικής τάξης σε ασπόνδυλη, πολτοποιημένη “μάζα” χωρίς καμιά διαπραγματευτική δύναμη απέναντι στους εργοδότες και το κράτος, ριγμένη σε ένα δυστοπικό σύμπαν “βιομηχανικού φεουδαρχισμού” του 21ου αιώνα.

Άσπρος σκύλος, μαύρος σκύλος;

Ωστόσο, η Αριστερά δεν θάπρεπε να υποτιμήσει τη συστημική προπαγάνδα γύρω από τις ιδιωτικοποιήσεις, οι οποίες αναδεικνύονται σε στρατηγικό πεδίο οικοδόμησης κοινωνικών συμμαχιών, ιδιαίτερα από το κατ΄ εξοχήν κόμμα του κεφαλαίου, τη Νέα Δημοκρατία. Αφού οι προηγούμενες κυβερνήσεις εξόντωσαν τα μεσαία στρώματα με την απίστευτα ληστρική φορολογία, τώρα η κυβέρνηση Σαμαρά ευελπιστεί ότι, χάρη και στα έσοδα των ιδιωτικοποιήσεων, θα καταφέρει να λασκάρει λιγουλάκι το φορολογικό ζουρλομανδύα, ώστε να προσεταιριστεί τους κατά τι ανακουφισμένους μικρομεσαίους, κατά το γνωστό μύθο του Χότζα. Παράλληλα, απευθύνεται προς τους ανέργους, τα περιθωριοποιημένα και πολιτικά καθυστερημένα εργατικά στρώματα (στα θολά νερά των οποίων αλιεύει και η Χρυσή Αυγή), καλλιεργώντας τα πιο ταπεινά αντανακλαστικά τους, στο στιλ “γιατί να υποφέρω εγώ και όχι οι δημόσιοι υπάλληλοι που κάθονται”. Δυστυχώς, τη συστημική προπαγάνδα αυτού του είδους διευκολύνουν, φυσικά άθελά τους, “υπερεπαναστατικές” τοποθετήσεις τμημάτων της Αριστεράς, που “δεν τρελαίνονται” κι αν οι επιχειρήσεις περάσουν από το συλλογικό καπιταλιστή, το κράτος, στον ατομικό καπιταλιστή μέσω ιδιωτικοποιήσεων - κατά το “άσπρος σκύλος, μαύρος σκύλος, όλοι οι σκύλοι μια γενιά”.

Στην πραγματικότητα, οι εργαζόμενοι του ιδιωτικού τομέα και οι μικρομεσαίοι επαγγελματίες όχι μόνο δεν έχουν να κερδίσουν τίποτα από τις ιδιωτικοποιήσεις, αλλά θα πληρώσουν και αυτοί, έστω και έμμεσα, το τίμημα από τις εκατοντάδες χιλιάδες απολύσεις στον ευρύτερο δημόσιο τομέα που θα επακολουθήσουν. Τα παιδιά τους θα έχουν λιγότερες θέσεις εργασίας να διεκδικήσουν, τα μαγαζιά τους λιγότερους πελάτες να εξυπηρετήσουν κι οι ίδιοι θα κληθούν να πληρώσουν ακριβότερα αύριο το ρεύμα, το νερό, τα εισιτήρια και πάει λέγοντας.

Πολλά μπορεί να καταλογίσει κανείς στις ΔΕΚΟ που φορτώθηκαν τα ρουσφέτια και τη διαφθορά του πελατειακού κράτους ΠΑΣΟΚ και ΝΔ (γιατί βέβαια δεν κυβερνούσαν την Ελλάδα από το 1974 ο Τσίπρας και η Παπαρήγα). Γεγονός παραμένει όμως ότι αυτές οι ΔΕΚΟ, χάρη στην επινοητικότητα των τεχνικών του ΟΤΕ και τον μόχθο των εναεριτών της ΔΕΗ, έφτιαξαν τις υποδομές που υπάρχουν σήμερα σ΄αυτή τη χώρα και τις οποίες λυμαίνονται τα λαμόγια των ιδιωτικών εταιρειών κινητής τηλεφωνίας, που δεν πόντισαν ούτε μια καινούργια οπτική ίνα, απλά παρασιτούν πάνω στο δίκτυο του ΟΤΕ. Κάτι ανάλογο συμβαίνει με τους λομπίστες των Ανανεώσιμων Πηγών Ενέργειας (ΑΠΕ) που αρμέγουν τη ΔΕΗ και φορτώνουν στους φορολογόμενους χρέη χάρη στη μονοπωλιακή σχέση επιδοτούμενης χρηματοδότησης που τους χάρισαν οι προηγούμενες κυβερνήσεις: Παράγουν ενέργεια όσο φυσάει αέρας και στη συνέχεια την πουλάνε στη ΔΕΗ... 2,5 φορές πιο ακριβά από όσο κοστίζει στη ΔΕΗ η παραγωγή ενέργειας στις θερμοηλεκτρικές της μονάδες! Κι ύστερα έρχεται ο λογαριασμός της ΔΕΗ που περιέχει το μυστηριώδες “τέλος ΑΠΕ”, κι ο καταναλωτής πληρώνει πανάκριβα την κιλοβατώρα όχι εξ αιτίας του Φωτόπουλου, αλλά γιατί επιδοτεί εν αγνοία του τα ιδιωτικά λαμόγια- αλλά καταριέται τη ΔΕΗ και γενικώς τους δημοσίους υπαλλήλους για την κακή του τύχη!

Ιδιωτικά βίτσια, δημόσιες αρετές

Το κυριότερο που οφείλει να εξηγήσει στον κόσμο η Αριστερά εν όψει της μάχης που έρχεται είναι ότι αυτό που θα κριθεί δεν είναι αν μας αρέσει η σημερινή κατάσταση των ΔΕΚΟ (και ασφαλώς έχουμε πάμπολλους λόγους να μην μας αρέσει), αλλά αν θα υπάρχει σ΄αυτή τη χώρα η έννοια και η ουσία του δημόσιου αγαθού. Πρέπει να είναι το νερό, ο ηλεκτρισμός, το τηλέφωνο, το Ίντερνετ, οι συγκοινωνίες κ.α. δημόσια αγαθά, εγγυημένα από το κράτος για όλους τους πολίτες, ή μπορούμε να τα αφήσουμε στο έλεος των ιδιωτικών εταιρειών - όπως έκανε η Θάτσερ με τους σιδηρόδρομους, που ξεχαρβαλώθηκαν μέσα σε λίγα χρόνια και επανακρατικοποιήθηκαν στη συνέχεια, ή όπως έκανε ο Ρίγκαν με την ηλεκτρική ενέργεια, για να βυθιστούν σε αλλεπάλληλα μπλακ άουτ το Λος Άντζελες και η Νέα Υόρκη; Πρέπει να είμαστε όλοι ίσοι όταν πρόκειται για τη μόρφωση των παιδιών μας ή όταν βρισκόμαστε απέναντι στο θάνατο -κάτι που σημαίνει κατάργηση κάθε μορφής ιδιωτικής εκπαίδευσης και υγείας- ή πρέπει να μορφώνονται και να ζουν μόνο όσοι έχουν χρήματα;

Επομένως, η μάχη κατά των ιδιωτικοποιήσεων, η πρώτη μεγάλη μετεκλογική δοκιμασία της Αριστεράς, πέρα από την προφανή οικονομική και κοινωνική σημασία της, φορτίζεται από έντονο ιδεολογικό-αξιακό περιεχόμενο με πυρήνα το δημόσιο αγαθό (res publica), που αποτελεί την ουσία της Δημοκρατίας (Republic), σε αντιδιαστολή με την ολιγαρχική επιβολή των ιδιωτικών συμφερόντων. Αν ο μοναχικός ιδιώτης-καταναλωτής είναι το πρότυπο του καπιταλισμού, ο συλλογικός παραγωγός-πολίτης είναι ο ήρωας της σοσιαλιστικής δημοκρατίας του αύριο. Η ανάγκη ενός ισχυρού, ενιαίου μετώπου της Αριστεράς και του κόσμου της εργασίας για να κερδηθεί η μάχη κατά των ιδιωτικοποιήσεων είναι αυτονόητη και η δυνατότητα για ένα τέτοιο μέτωπο προφανής. Ιδού η Ρόδος, ιδού και το πήδημα!

Υ.Γ. Προς οίον αφορά: “Επτά φορές κλείνεις τα μάτια. Την όγδοη, καταδικάζεις μονομιάς” (Μπ. Μπρεχτ).

rednotebook