Μας έ­χουν κη­ρύ­ξει πό­λε­μο. Τι δεν κα­τα­λα­βαί­νεις;

Του Γιάν­νη Αλμπά­νη

 

Τα γε­γο­νό­τα των τε­λευ­ταίων η­με­ρών θα πρέ­πει να ο­δη­γή­σουν στα α­να­γκαία συ­μπε­ρά­σμα­τα (που λέ­γα­νε και οι πα­λιοί α­ρι­στε­ροί). Έχου­με και λέ­με: νέα, πο­λύ σκλη­ρά, α­ντι­κοι­νω­νι­κά μέ­τρα χω­ρίς κα­νε­νός εί­δους «προί­κα» για την τρόι­κα ε­σω­τε­ρι­κού (η υ­πό συ­ζή­τη­ση ε­πι­μή­κυν­ση της α­πο­πλη­ρω­μής του χρέ­ους δεν μπο­ρεί να κά­νει τη δια­φο­ρά)· ό­ξυν­ση της κρα­τι­κής κα­τα­στο­λής (βα­σα­νι­στή­ρια στη ΓΑ­ΔΑ, α­πα­γο­ρεύ­σεις συ­να­θροί­σεων, τρο­μο­λά­γνα προ­πα­γάν­δα, προ­λη­πτι­κές προ­σα­γω­γές, δη­μο­σιο­ποίη­ση φω­το­γρα­φιών συλ­λη­φθέ­ντων δια­δη­λω­τών)· να­ζι­στι­κή, τρο­μο­κρα­τι­κή δρά­ση της Χρυ­σής Αυ­γής με την πλή­ρη συ­νερ­γα­σία της ΕΛ. ΑΣ. (τα βί­ντεο α­πό τους τρα­μπου­κι­σμούς στο θέ­α­τρο Χυ­τή­ριο εί­ναι ε­ξό­χως α­πο­κα­λυ­πτι­κά). Εν ο­λί­γοις, η τα­χύ­τα­τη διο­λί­σθη­ση στην «αυ­ταρ­χι­κή δη­μο­κρα­τία» και η κρα­τι­κά ορ­γα­νω­μέ­νη ά­νο­δος του φα­σι­σμού α­πο­τε­λούν τα α­να­γκαία συ­μπλη­ρώ­μα­τα στην κοι­νω­νι­κή λε­η­λα­σία του μνη­μο­νίου. Ξα­να­γυρ­νά­με, λοι­πόν, στα κλα­σι­κά ει­κο­νο­γρα­φη­μέ­να του ερ­γα­τι­κού κι­νή­μα­τος. Του­τέ­στιν, στους και­ρούς της κα­πι­τα­λι­στι­κής κρί­σης, ό­τα­ν:
α) δεν υ­πάρ­χει κα­νέ­να πε­ρι­θώ­ριο για τις ό­ποιες πα­ρο­χές στους «α­πό κά­τω»,
β) οι μη­χα­νι­σμοί χει­ρα­γώ­γη­σης και οι θε­σμοί δια­με­σο­λά­βη­σης δεν μπο­ρούν να λει­τουρ­γή­σουν τό­σο α­πο­τε­λε­σμα­τι­κά ό­σο στο πα­ρελ­θόν,

τό­τε ό­χι μό­νο δεν μπο­ρεί με κα­νέ­ναν τρό­πο να ε­ξα­σφα­λι­στεί ευ­ρεία κοι­νω­νι­κή συ­ναί­νε­ση στις α­κο­λου­θού­με­νες πο­λι­τι­κές, αλ­λά η οι­κο­νο­μι­κή κρί­ση με­τα­τρέ­πε­ται σε κρί­ση πο­λι­τι­κής νο­μι­μο­ποίη­σης της κυ­ρίαρ­χης ε­λίτ. Κα­τά συ­νέ­πεια, πρέ­πει να κι­νη­το­ποιη­θούν οι μη­χα­νι­σμοί της βίας, εί­τε κρα­τι­κοί (ό­πως η α­στυ­νο­μία) εί­τε πα­ρα­κρα­τι­κοί (η Χρυ­σή Αυ­γή), για να δια­σφα­λι­στεί η κοι­νω­νι­κή πει­θάρ­χη­ση. Το α­στυ­νο­μι­κό κρά­τος και η φα­σι­στι­κή τρο­μο­κρα­τία με­τα­τρέ­πο­νται στα τε­λευ­ταία στη­ρίγ­μα­τα της κλυ­δω­νι­ζό­με­νης τρόι­κας ε­σω­τε­ρι­κού.

Ο α­δύ­να­τος συμ­βι­βα­σμός

Αυ­τά τα α­πλά, γνω­στά και εν πολ­λοίς κοι­νό­το­πα φαί­νε­ται να τα α­γνοού­σε (ή ή­θε­λε να τα α­γνο­εί) με­γά­λο μέ­ρος της Αρι­στε­ράς. Στο διά­στη­μα που α­κο­λού­θη­σε τις ε­κλο­γές α­να­πτύχ­θη­κε στους κόλ­πους της Αρι­στε­ράς μια αυ­τα­πά­τη με δύο εκ­φάν­σεις, που ξε­κί­να­γαν ό­μως α­πό την ί­δια α­φε­τη­ρία: ό­τι εί­ναι δη­λα­δή ε­φι­κτός έ­νας πο­λι­τι­κός συμ­βι­βα­σμός με την άρ­χου­σα τά­ξη και την τρόι­κα. Η «δε­ξιά» εκ­δο­χή της αυ­τα­πά­της καλ­λιέρ­γη­σε την ε­ντύ­πω­ση ό­τι αν ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ με­τα­το­πι­ζό­ταν δε­ξιό­τε­ρα, σε πιο «υ­πεύ­θυ­νες» και «ρε­α­λι­στι­κές» θέ­σεις, θα μπο­ρού­σε ε­ντέ­λει να κερ­δί­σει την κυ­βερ­νη­τι­κή ε­ξου­σία με μια σχε­τι­κή α­νο­χή των κυ­ρίαρ­χων ε­λίτ. Η «α­ρι­στε­ρή» εκ­δο­χή της αυ­τα­πά­της έ­βλε­πε στον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ το νέο ΠΑ­ΣΟΚ το ο­ποίο θα δια­μόρ­φω­νε μια νέ­ου τύ­που σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τι­κή πλατ­φόρ­μα. Στους και­ρούς, ό­μως, της πιο βα­θιάς κα­πι­τα­λι­στι­κής κρί­σης α­πό τη δε­κα­ε­τία του ’30 δεν υ­πάρ­χει κα­νέ­να πε­ρι­θώ­ριο συ­νεν­νό­η­σης με­τα­ξύ των τά­ξεων, κα­νέ­νας χώ­ρος για νέο ΠΑ­ΣΟΚ. Οι «α­πό πά­νω» ού­τε θέ­λουν αλ­λά ού­τε και μπο­ρούν να συμ­βι­βα­στούν με τους «α­πό κά­τω». Αυ­τό που θέ­λουν οι πλού­σιοι (και η ζωή θα δεί­ξει αν μπο­ρού­ν…) εί­ναι να με­τα­βι­βά­σουν εξ ο­λο­κλή­ρου στους φτω­χούς το κό­στος της κρί­σης. Μια τέ­τοια με­τα­βί­βα­ση, ό­μως, συ­νε­πά­γε­ται μια τό­σο με­γά­λη πτώ­ση του βιο­τι­κού ε­πι­πέ­δου που κα­νείς δεν μπο­ρεί να τη δε­χτεί οι­κειο­θε­λώς. Εδώ α­κρι­βώς α­να­δει­κνύε­ται η α­να­γκαιό­τη­τα της κρα­τι­κής και πα­ρα­κρα­τι­κής τρο­μο­κρα­τίας, του κοι­νω­νι­κού πο­λέ­μου σε μια α­πό τις πιο κα­θα­ρές μορ­φές του. Όσο για την Αρι­στε­ρά θα πρέ­πει να δια­λέ­ξει. Ή θα εν­σω­μα­τω­θεί στο μνη­νο­μια­κό μπλοκ ή θα δώ­σει μέ­χρι τέ­λους τον α­γώ­να για την α­να­τρο­πή του. Μέ­ση ο­δός δεν υ­πάρ­χει.

Στους δρό­μους, με το κί­νη­μα

Η α­πέ­να­ντι πλευ­ρά μας το λέει με σα­φή­νεια. Τα ι­δε­ο­λο­γή­μα­τα πε­ρί δύο ά­κρων και Βαϊμά­ρης με­τα­τρέ­πο­νται σε βα­σι­κό ι­δε­ο­λο­γι­κό πυ­λώ­να της τρόι­κας ε­σω­τε­ρι­κού, η κυ­βέρ­νη­ση υιο­θε­τεί τον λό­γο της Χρυ­σής Αυ­γής για το με­τα­να­στευ­τι­κό, το υ­πουρ­γείο Δη­μό­σιας Τά­ξης (προ­σέξ­τε: το υ­πουρ­γείο, δη­λα­δή το κρά­τος, ό­χι ο υ­πουρ­γός) α­πει­λεί τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ ό­τι θα του… κα­τε­βά­σει την κου­κού­λα, μέ­λος της νε­ο­λαίας ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ πα­ρα­πέ­μπε­ται για κα­κουρ­γή­μα­τα και δη­μο­σιο­ποιεί­ται η φω­το­γρα­φία του –μέ­λος της νε­ο­λαίας της α­ξιω­μα­τι­κής α­ντι­πο­λί­τευ­σης, για να μην ξε­χνιό­μα­στε. Τι δεν κα­τα­λα­βαί­νου­με; Τι άλ­λο πε­ρι­μέ­νου­με για να α­πο­δε­χτού­με αυ­τό που εί­ναι ο­ρα­τό δια γυ­μνού ο­φθαλ­μού;
Εί­ναι ώ­ρα λοι­πόν να ορ­γα­νω­θού­με, εί­ναι ώ­ρα να προ­ε­τοι­μα­στού­με για έ­να α­γώ­να μα­κράς διάρ­κειας και με­γά­λης σκλη­ρό­τη­τας. Να κά­νου­με σα­φές στην κοι­νω­νία ό­τι δεν υ­πάρ­χουν σω­τή­ρες κι εύ­κο­λες λύ­σεις, αλ­λά η διέ­ξο­δος μπο­ρεί να α­νοί­ξει α­πό την κι­νη­το­ποίη­ση ό­λων μα­ζί, που προϋπο­θέ­τει ό­μως την ε­νερ­γο­ποίη­ση του κα­θε­νός ξε­χω­ρι­στά. Να κά­νου­με σα­φές στο λαό της Αρι­στε­ράς ό­τι η belle epoque έ­χει λή­ξει και ό­τι έ­χου­με μπει στην ε­πο­χή της κα­τα­πίε­σης και της κα­τα­στο­λής, ε­πο­χή α­νά­λο­γα με ό­σα εί­χαν ζή­σει οι προ­η­γού­με­νες γε­νιές. Να κά­νου­με σα­φές στους πο­λι­τι­κούς χώ­ρους ό­τι η μά­χη α­πέ­να­ντι στην κρα­τι­κή και πα­ρα­κρα­τι­κή τρο­μο­κρα­τία δεν μπο­ρεί να κερ­δη­θεί ού­τε με γε­νι­κό­λο­γες ε­πι­κλή­σεις στην έν­νο­μη τά­ξη ού­τε με την α­να­βάθ­μι­ση της βίας των λί­γων και α­πο­φα­σι­σμέ­νων. Αυ­τό δεν ση­μαί­νει ό­τι δεν θα ε­νερ­γο­ποιή­σου­με τους θε­σμούς, ό­που χρεια­στεί, ή ό­τι δεν θα ση­κώ­σου­με το γά­ντι, ό­που οι τρα­μπού­κοι (έν­στο­λοι ή με πο­λι­τι­κά) θα ε­πι­χει­ρή­σουν να μας διώ­ξουν α­πό το δρό­μο. Αυ­τό που ση­μαί­νει εί­ναι ό­τι τη νί­κη θα μας τη δώ­σει το κί­νη­μα, η μα­ζι­κή, α­πο­φα­σι­στι­κή και ορ­γα­νω­μέ­νη κι­νη­το­ποίη­ση. Στους δρό­μους, ό­που έ­χου­με το στρα­τη­γι­κό πλε­ο­νέ­κτη­μα, με τη δρά­ση των πολ­λών, που εί­ναι το πιο ι­σχυ­ρό ό­πλο μας. Στους δρό­μους, με τη δρά­ση των πολ­λών, τους τρα­ντά­ξα­με. Στους δρό­μους, με τη δρά­ση α­κό­μα πιο πολ­λών, θα τους α­να­τρέ­ψου­με

epohi.gr