Του Δημοσθένη Παπαδάτου-Αναγνωστόπουλου"Η τιμή που ανήκει στους αντιδικτατορικούς αγωνιστές θα περιβληθεί με περισυλλογή, που μπορεί να φέρει και την αναζήτηση μιας άλλης νοηματοδότησης για τον εορτασμό της επετείου". Με τη σύντομη αυτή δήλωση, η Προεδρία της Δημοκρατίας ανακοίνωσε πριν λίγες μέρες τη ματαίωση του φετινού εορτασμού για την αποκατάσταση της Δημοκρατίας. Μέχρι ωστόσο να βρεθεί αυτή η άλλη νοηματοδότηση, η αποκατεστημένη εδώ και 38 χρόνια δημοκρατία χτυπάει κι αυτή ξημερώματα. Για μια ακόμα φορά δεν είναι ο γαλατάς. Είναι οι διμοιρίες των ΜΑΤ, που διεκδικούν το δικό τους μερίδιο στη νοηματοδότηση της επετείου, πετώντας τους απεργούς έξω από το εργοστάσιο της Χαλυβουργίας πριν καν ξημερώσει.
Κάπως έτσι, η κοινοπραξία της οικονομικής και κοινωνικής ακροδεξιάς που υποδύεται την
κυβέρνηση διαλύει τη σημαντικότερη απεργία από τη Μεταπολίτευση, με εντολή μάλιστα του ίδιου του πρωθυπουργού, και τον εισαγγελέα σε ρόλο διεκπεραιωτή. Αλλά ας μην είμαστε κοντόφθαλμοι: το κάνει για να προστατέψει το δικαίωμα στην εργασία, που είναι ιερό. Υπάρχει βεβαίως ένα ζήτημα με τις προτεραιότητες αυτού του πρότζεκτ - δεν είναι δηλαδή προφανές γιατί το δικαίωμα του απεργοσπάστη στην εργασία είναι πιο ιερό από το αντίστοιχο δικαίωμα ενός εκατομμυρίου εργαζομένων που δουλεύουν με μερική ή εκ περιτροπής εργασία, ή από το ίδιο δικαίωμα στην εργασία 1,1 εκ.ανέργων, μεταξύ των οποίων και οι μισοί νέοι της χώρας (για να μην πάμε στις επικείμενες περικοπές μισθών και τις ιδιωτικοποιήσεις). Σε κάθε περίπτωση όμως, από κάπου πρέπει να ξεκινήσει κανείς. Και η κυβέρνηση ξεκινάει από τους απεργοσπάστες της Χαλυβουργίας, διότι εκπροσωπεί το συνολικό κοινωνικό συμφέρον: και των απεργοσπαστών, και του Μάνεση.
Δεν υπάρχει, βεβαίως, καμία αμφιβολία ότι όχι μόνο η κυβέρνηση, αλλά και ο ίδιος Μάνεσης μεριμνά εξίσου για το συνολικό κοινωνικό συμφέρον. Αν ο Μάνεσης ήταν κανένας εαυτούλης, δεν θα είχε προτείνει στους χαλυβουργόυς 4 μέρες εργασία για 400 ευρώ το μήνα. Αν όμως εξαντλεί την επινοητικότητά του (4 μέρες σήμερα, 3 αύριο κ.ο.κ) είναι για να μην κλείσει το εργοστάσιο, πετώντας στο δρόμο τόσες εκατοντάδες ψυχές. Όλοι λοιπόν, και η κυβέρνηση, και ο Μάνεσης, και η Δημοκρατική Αριστερά εφ΄ ω ετάχθη, συμβάλλουν με τον τρόπο τους στη συντριβή του κοινωνικού εγωισμού και το θρίαμβο της ανιδιοτέλειας. Οι μόνοι εγωιστές της υπόθεσης είναι οι ακαμάτηδες απεργοί, που εδώ και 263 μέρες μένουν χωρίς μεροκάματο, ταλαιπωρώντας με τα καπρίτσια τους την εθνική οικονομία (γενικώς), τον Μάνεση και την κυβέρνηση (ειδικώς) και τον Άδωνη Γεωργιάδη ιδιαιτέρως. Όπως μου είπε μάλιστα ένας ταξιτζής, που το άκουσε στον ΣΚΑΪ που το έλεγε γύρευε ποιος έγκριτος, η δήθεν ηρωική απεργία είναι στην πραγματικότητα πληρωμένη απ΄ το ΠΑΜΕ – αν όχι από τη Γιάννα Αγγελοπούλου αυτοπροσώπως.
Όποιος βρέθηκε στη Χαλυβουργία έστω και για λίγο αυτές τις 263 μέρες, είδε και άκουσε πράγματα που δεν θα ξεχάσει ποτέ στη ζωή του. Την πιο ωραία ιστορία μου την είπε ένας απεργός το Δεκέμβρη. Εκείνες τις μέρες, λέει, ένα ελαιοτριβείο από τη Θεσσαλία ήρθε σε επαφή με τους χαλυβουργούς και τους υποσχέθηκε να τους στείλει κάπου μισό τόνο λάδι. Το φορτίο όμως αργούσε να έρθει, κι οι απεργοί σκέφτηκαν ότι κάπου στράβωσε η δουλειά κι ότι οι θεσσαλοί το μετάνιωσαν. Λίγες μέρες αργότερα, ήρθε η ειδοποίηση: “Καθυστερήσαμε να σας το στείλουμε, γιατί σε λίγο βγάζουμε μια καλύτερη παρτίδα. Είπαμε λοιπόν καλύτερα να σας στείλουμε αυτό. Μας συγχωρείτε για την καθυστέρηση”.
Ιστορίες σαν αυτή του Χάρη, πέρα από τη συγκίνηση για όποιον τις λέει ή τις ακούει, έχουν ένα κοινό. Δείχνουν ότι δεν είναι μοιραίο οι άνθρωποι να γίνονται απεργοσπάστες, τσιγκούνηδες και καθάρματα μέσα στην κρίση. Και δείχνουν ότι το “μπορείς χωρίς αφεντικά”, που ακούγεται από εκατοντάδες αλληλέγγυους στον Ασπρόπυργο την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές, δεν είναι απλά ένα σύνθημα. Θα κάνουμε ό,τι μπορούμε για να μην είναι.
rednotebook
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου