Μεσαία τάξη

Του Βασίλη Μουλόπουλου

"Η πάλη των τάξεων έχει τελειώσει και ο 21ος αιώνας δεν θα γνωρίσει τη σύγκρουση του σοσιαλισμού με τον καπιταλισμό", ανακοίνωσε στο κατώφλι της νέας χιλιετίας, τον Οκτώβριο του 1999, ο Τόνι Μπλερ.

Ήταν η εποχή που η "μονοταξική κοινωνία" σερβιριζόταν ως κυρίαρχο πολιτικό, οικονομικό και κοινωνικό μοντέλο ενός κόσμου, στον οποίον θα υπάρχουν μόνο μεσαίες τάξεις, πολιτική έκφραση των οποίων θα είναι το "κοινωνικό ριζοσπαστικό κέντρο".

Έκτοτε πολύ νερό κύλησε στο αυλάκι της πολιτικής. Η εποχή της ευδαιμονίας, οι δεκαετίες του '80 και του '90, έχουν παρέλθει. Τη διαδέχθηκε η κόλαση που δημιούργησε η μητέρα όλων των κρίσεων. Η ανεργία, η κατεδάφιση των μισθών, η κατάργηση της αγοράς εργασίας, η διάλυση του κοινωνικού κράτους και η ιδιωτικοποίηση του δημόσιου πλούτου και του δημόσιου χώρου δεν έσπρωξαν μόνο στη ζώνη της απόλυτης φτώχειας τις ασθενέστερες τάξεις, έπληξαν και ένα μεγάλο μέρος των μεσαίων στρωμάτων, τα οποία προλεταριοποιούνται βίαια.

Αποτέλεσμα η διάλυση του ΠΑΣΟΚ, η διάσπαση και συρρίκνωση της Ν.Δ. και η γέννηση της ΔΗΜ.ΑΡ., ένα κόμμα του σωλήνα, που σχηματίσθηκε για να αντικαταστήσει στο αστικό μπλοκ το
απαξιωμένο πολιτικά και ηθικά ΠΑΣΟΚ.

Και η μεσαία τάξη παραμένει το σκοτεινό αντικείμενο του πόθου του ΠΑΣΟΚ, της Ν.Δ. και της ΔΗΜ.ΑΡ. Μεσαία τάξη που θέλει και ψηφίζει για ένα οικονομικό και κοινωνικό μοντέλο ρυθμιζόμενο από το αόρατο χέρι της αγοράς.

Έτσι είναι επειδή έτσι τους αρέσει.

Η οικονομική κρίση, λέξη εξοστρακισμένη εδώ και δεκαετίες από το λεξιλόγιο της πολιτικής οικονομίας στις χώρες του παγκοσμιοποιουμένου καπιταλισμού, επιστρέφει για να ταράξει τον ευδαίμονα ύπνο όλων εκείνων που είχαν πιστέψει στο "τέλος της Ιστορίας". Καταστρέφει κράτη, πυρπολεί ανθρώπους, λαούς ολόκληρους.

Οι οικονομικές και κοινωνικές αναταράξεις ανακατεύουν τα μεσαία στρώματα. Το περίφημο κέντρο είναι μια κινούμενη άμμος με διαρκώς μεταβαλλόμενα όρια. Τα παιδιά των "νοικοκυραίων" νιώθουν στο πετσί τους τις νέες μορφές εκμετάλλευσης. Οι άνεργοι, οι συμβασιούχοι, οι μερικής απασχόλησης νέοι, οι απολυμένοι των 40 και 50 ετών είναι και μεσαία στρώματα που η κρίση έχει ισοπεδώσει.

Και σε αυτούς Ν.Δ., ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜ.ΑΡ. δεν προσφέρουν ούτε διασφάλιση των ταξικών και προσωπικών συμφερόντων τους ούτε προοπτική για ένα καλύτερο μέλλον. Βλέπουν ένα στατικό τοπίο και να το αναλύουν με προκατασκευασμένα στερεότυπα, είναι και οι τρεις φορείς της ίδιας ουσιαστικά ιδεολογίας και διαφέρουν μόνο στις λεπτομέρειες, στην πολιτική ρητορική και στον τρόπο εφαρμογής της. Διεκδικούν τον ίδιο πολιτικό και ιδεολογικό χώρο μιας εικονικής πλέον κεντρώας κοινωνίας, χωρίς συγκρούσεις και αντιθέσεις.

Αλλά οι τάξεις είναι ξεροκέφαλες και εξακολουθούν να υπάρχουν.

Οι νέες διαχωριστικές γραμμές εξακολουθούν να είναι φτιαγμένες από τα ίδια παλαιά υλικά: εισοδήματα, εργασία, υγεία, παιδεία, οικογενειακή και οικονομική κατάσταση, ασφάλεια, σύνταξη. Οι ανισότητες μεγαλώνουν, οι αντιθέσεις εκρήγνυνται. Τα κόμματα πρέπει να διαλέξουν με ποιον είναι. Αυτή είναι η πραγματική κρίση των κομμάτων εξουσίας του μεταπολιτευτικού πολιτικού συστήματος. Αυτό είναι το αδιέξοδο της ΔΗΜ.ΑΡ.

avgi