Ήταν την πρώτη ή τη δεύτερη χρονιά που δούλευα ωρομίσθια σε δημοτικά σχολεία στο Μενίδι. Μία μέρα, ένας μαθητής μου της πέμπτης δημοτικού είπε σε κάποιο συμμαθητή του, με περηφάνια, ότι ο ξάδερφός του είναι στη Χρυσή Αυγή. Τον φώναξα και τον ρώτησα αν ήξερε τι είναι η Χρυσή Αυγή. Αποφάσισα πώς εκείνη την ημέρα, τα γαλλικά και το αναλυτικό πρόγραμμα δεν ήταν άμεση προτεραιότητα και αφιέρωσα την ώρα μου στο να μιλήσω στα παιδιά μου για το ναζισμό. Κάποια, λίγα, κάτι είχαν ακούσει για το Χίτλερ, για τους Εβραίους, για τον πόλεμο, σε γενικές γραμμές τα κεφαλάκια τους ήταν παραδομένα στο χάος και τη σύγχυση. Τα παιδιά διδάσκονται το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο στην έκτη δημοτικού. Αν προλάβουν. Και όπως. Μέχρι τότε, είναι έρμαια της πλύσης εγκεφάλου από την τηλεόραση, τον ξάδερφο χρυσαυγίτη, τους γείτονες και τους συγγενείς που κλείνουν τα μαγαζιά τους και φταίνε οι μετανάστες, της ανύπαρκτης παρουσίας των γονιών τους.
Την επόμενη χρονιά, μπαίνω στην τάξη για μάθημα και ανακαλύπτω πάνω σε ένα θρανίο ένα αγκυλωτό σταυρό. Ρωτάω ποιος τον έφτιαξε. Δεν είναι εκεί, κάνει γερμανικά, μου λένε τα παιδιά
μου. Στο διάλειμμα μου υποδεικνύουν τον «καλλιτέχνη». Τον ρωτάω αν ξέρει τι είναι αυτό που ζωγραφίζει (επαναλαμβάνω ότι πρόκειται για παιδιά 11-12 χρόνων). Δεν θέλει να μου μιλήσει, με βρίζει μέσα από τα δόντια του. Πηγαίνω σοκαρισμένη στο γραφείο των δασκάλων και περιγράφω το περιστατικό. Οι συνάδελφοι με αντιμετωπίζουν κάπως συγκαταβατικά, κάπως σαν συμπαθή γραφική γελοιότητα. Ναι, αυτό το παιδί έχει πρόβλημα γενικά, δεν διαβάζει, τσακώνεται με τους πάντες, είναι χαζό (sic). Ναι, ρε παιδιά, αλλά ζωγραφίζει και σβάστικες! Οι γονείς του είναι ενημερωμένοι; Έχει μιλήσει κανείς στα παιδιά για το ναζισμό; Χτυπήματα στην πλάτη, ναι, μωρέ, έχει προβλήματα λέμε.
Μετρώντας τα χρόνια, εκείνα τα παιδιά φέτος πρέπει να ψήφισαν για πρώτη φορά. Δεν έχω πολλές ελπίδες για το τι ψήφισαν. Δεν έχω πολλές αμφιβολίες για το πώς περνάν τον ελεύθερο χρόνο τους. Έχω όλο και περισσότερες ενοχές και αγωνίες για το τι είδους πλάσματα πέρασαν από τα χέρια μας. Πόσα άραγε από αυτά θα μπορούσαμε να είχαμε σώσει; Πόσες αβλεψίες και παραλείψεις δικές μας έβαλαν το λιθάρι τους στη δημιουργία και γιγάντωση του τέρατος; Πόσο δύσκολο είναι να βάλουμε σε μυαλά και ψυχές παιδιών από την Ελλάδα, την Αλβανία, τη Ρουμανία, τη Ρωσία, παιδιά ρομά, παιδιά από εργατικές οικογένειες ως επί το πλείστον, ότι ο ρατσισμός είναι η ιδεολογία εναντίον των φτωχών;
parallhlgrafos
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου