Με αφορμή τα άμεσα μέτρα για τη φτώχεια που δημοσιοποίησε προς διαβούλευση ο ΣΥΡΙΖΑ, διατυπώθηκαν από τμήματα της Αριστεράς εκτός ΣΥΡΙΖΑ κριτικές, ο πυρήνας των οποίων θα μπορούσε να κωδικοποιηθεί ως εξής: τα μέτρα αυτά χαμηλώνουν τα αιτήματα των λαϊκών τάξεων και ως εκ τούτου διαμορφώνουν το έδαφος για έναν συμβιβασμό με την πολιτική λιτότητας. Συνεπώς, ο ΣΥΡΙΖΑ ετοιμάζεται να διαχειριστεί την κοινωνική καταστροφή κατά τρόπο που δεν αμφισβητεί τις κυρίαρχες επιλογές της
νεοφιλελεύθερης στρατηγικής σε Ελλάδα και Ευρώπη.
Η άρρητη προκείμενη μιας τέτοιας αξιολόγησης είναι ότι οι προτάσεις της Αριστεράς πρέπει να αφορούν κατ' αποκλειστικότητα τι θα κάνει, αφού μαζί με τον λαό επιβληθεί επί των ταξικών της αντιπάλων. Όμως, ενώ η ουσιαστική κάλυψη των αναγκών του λαού προϋποθέτει τη νικηφόρα έκβαση σε σφοδρές συγκρούσεις (συντριπτική αναδιανομή, κοινωνικοποίηση αγαθών κ.ο.κ.), δεν μπορούμε να παραπέμψουμε για τότε την παρέμβασή μας όσον αφορά την κρίση που μαστίζει τον λαό. Οι συγκρούσεις δεν θα είναι ακαριαίες και στο μεσοδιάστημα πρέπει να διαμορφώσουμε τους όρους για τη νικηφόρα έκβασή τους.
Υπό αυτή την έννοια, η κυβέρνηση της Αριστεράς δεν είναι το αποτέλεσμα ενός αγώνα, δουλειά της οποίας και μόνο είναι να "κάνει ταμείο" και να αποδώσει στις μάζες τα δίκαιά τους. Η κυβέρνηση της Αριστεράς συνιστά μια αποφασιστική νίκη του λαού σε έναν πόλεμο που από την επόμενη μέρα αναβαθμίζεται. Η κυβέρνηση της Αριστεράς θα είναι η δύσκολη αρχή μιας μακράς περιόδου διαπραγμάτευσης και σύγκρουσης με την εγχώρια και ευρωπαϊκή ελίτ. Το κρίσιμο επίδικο, λοιπόν, για την Αριστερά είναι αν θα έχει τις λαϊκές τάξεις με το μέρος της κατά τη διάρκεια της σύγκρουσης. Ή καλύτερα, η κυβέρνηση της Αριστεράς θα κριθεί από την ικανότητά της να ενισχύσει ακόμη περισσότερο τις λαϊκές τάξεις, ώστε στις κρίσιμες συγκρούσεις να βγουν κερδισμένες.
Συνεπώς, τα μέτρα άμεσης ανακούφισης από τη φτώχεια δεν είναι το θετικό για τον λαό αποτέλεσμα των κρίσιμων συγκρούσεων, αλλά μία από τις προϋποθέσεις για τη διαμόρφωση τέτοιου λαϊκού ερείσματος και συσχετισμού ώστε να δοθούν με επιτυχία οι εν λόγω συγκρούσεις από τις ίδιες τις λαϊκές τάξεις.
Οι πολιτικές παρεμβάσεις (ιδίως οι άμεσες) δεν στοχεύουν στην επίλυση προβλημάτων με έναν ουδέτερο και άχρονο τρόπο ώστε να κρίνονται από την επάρκειά τους (φτάνει ή δεν φτάνει το τάδε για να λυθεί το δείνα). Οφείλουν να σχεδιάζονται με τέτοιο τρόπο ώστε να αλλάζουν τον συσχετισμό δύναμης υπέρ της Αριστεράς, λαμβάνοντας υπόψη πολλούς παράγοντες.
Για παράδειγμα, η εφαρμογή ενός πολύ "σωστού" μέτρου (με την έννοια της ουδέτερης επίλυσης ενός προβλήματος, λες και δεν βρισκόμαστε στη μέση μας σφοδρής σύγκρουσης), το οποίο δημιουργεί δευτερογενείς αρνητικές συνέπειες ή καθιστά ευάλωτη την κυβέρνηση και τον λαό στις επιθέσεις του αντιπάλουν μπορεί να οδηγήσει στον κλονισμό της εμπιστοσύνης των λαϊκών τάξεων στην κυβέρνηση της Αριστεράς και τελικά να στραφεί εναντίον των λαϊκών τάξεων.
Συνεπώς, χρειαζόμαστε πολλά άμεσα μέτρα και παρεμβάσεις που διαμορφώνουν τους όρους, συγκεντρώνουν δυνάμεις, αναβαθμίζουν τη λαϊκή αποφασιστικότητα, ισχυροποιούν το λαϊκό έρεισμα κ.ο.κ. ώστε να δοθούν με καλύτερες προϋποθέσεις οι κατά μέτωπο συγκρούσεις που αναπόφευκτα θα γίνουν. Η άμεση κινητοποίηση όλων των διαθέσιμων κρατικών, δημόσιων και κοινωνικών πόρων και εργαλείων για την αντιμετώπιση της φτώχειας μπορεί να διαμορφώσει σχέσεις αδιάρρηκτης εμπιστοσύνης ανάμεσα στην κυβέρνηση και τον λαό, γεγονός κεφαλαιώδους σημασίας για τη συνέχεια.
Οι λαϊκές τάξεις δεν κρίνουν με τη "μεζούρα", αλλά με την ανταπόκριση στο κατεπείγον της κρίσης που τις μαστίζει. Γι' αυτό και η εμπιστοσύνη τους σε μια ειλικρινή πολιτική δύναμη φτάνει μέχρι και την αυτοθυσία, όπως έχουμε δει πολλές φορές, γεγονός που δεν εξηγείται από τη θεωρία της "μεζούρας".
Οι νεοφιλελεύθεροι σε διάφορους τομείς, όταν ήθελαν να προωθήσουν την εμπορευματοποίηση ξεκινούσαν με "χαμηλούς" στόχους (π.χ. "συμβολικά" δίδακτρα στα μεταπτυχιακά, "συμβολική" συμμετοχή του ασθενή στα δημόσια νοσοκομεία κ.ο.κ.). Ωστόσο, κανείς σοβαρός άνθρωπος δεν έβλεπε πίσω από αυτή την κίνηση μια διάθεση συμβιβασμού τους με την έννοια του δημόσιου αγαθού. Αντιθέτως, όλοι βλέπαμε μια έξυπνη τακτική προώθησης ενός σχετικά ανώδυνου μέτρου σε πρώτο χρόνο ώστε να διαμορφωθούν συναινέσεις, να διαπαιδαγωγηθούν οι πολίτες στην πληρωμή αντιτίμου και να αποσυσπειρωθούν αντιδράσεις. Να κερδηθεί έδαφος, δηλαδή, πριν από την αποφασιστική επίθεση.
Γιατί, λοιπόν, η Αριστερά δεν είναι αρκετά επιδέξια ώστε να εκπονήσει και να υλοποιήσει μια αντίστροφη διαδικασία σε διάφορους τομείς, να κερδίσει έδαφος μέσα στον λαό, έτσι ώστε να δώσει με αξιώσεις τις κρίσιμες μάχες (αντί να επιχειρήσει μετωπική σύγκρουση σε όλους τους τομείς ταυτόχρονα); Η Αριστερά οφείλει να κερδίσει και όχι απλά να πέσει ηρωικά μαχόμενη. Για να το κάνει αυτό, πρέπει να αναβαθμίσει πολύ γρήγορα την ικανότητά της να εκπονεί και να υλοποιεί πολιτικές που αυξάνουν το λαϊκό έρεισμα, αποσυσπειρώνουν τους αντιπάλους και προωθούν τη δική μας λογική μέσα στην κοινωνία άμεσα, πριν πετύχουμε ριζικές αλλαγές και ακριβώς για να μπορέσουμε να τις πετύχουμε.
Αυτή η αντίληψη προϋποθέτει ότι η ανατροπή είναι έργο των λαϊκών τάξεων και εργαλείο τους είναι η κυβέρνηση της Αριστεράς. Ένα εργαλείο που πρέπει να αναβαθμίσει το αξιόμαχο των λαϊκών τάξεων αντιμετωπίζοντας άμεσα την κρίση που τις μαστίζει, αλλά και να επιλέξει στον βαθμό του δυνατού τον τρόπο και τον χρόνο των σφοδρών συγκρούσεων. Η αντίστροφή λογική που διέπει άλλες αριστερές δυνάμεις κρίνει την κυβέρνηση ως προς το κατά πόσο αυτή δίνει λύσεις στα προβλήματα του λαού και έτσι μένει τυφλή στον ρόλο που αυτή πρέπει να παίξει ώστε οι λαϊκές τάξεις -και όχι οι "κόκκινοι" υπουργοί με τα "σωστά" μέτρα- να κάνουν την ανατροπή.

 www.avgi.gr