ΕΡΤ, δημοκρατία και λαϊκές τάξεις. Του Ανδρέα Καρίτζη

Η εκάστοτε κυβέρνηση χρησιμοποιούσε την ΕΡΤ για να επηρεάσει την κοινή γνώμη και για να «βολέψει κολλητούς». Ιδιαίτερα η 3η μνημονιακή κυβέρνηση είχε μετατρέψει την ΕΡΤ σε έναν σκληρό προπαγανδιστικό μηχανισμό και μακρύ χέρι της ομάδας της μονταζιέρας. Γιατί λοιπόν τόση αγανάκτηση και κινητοποίηση για την υπεράσπισή της από την Αριστερά, αλλά και τον κόσμο που αγωνίζεται και έχει συκοφαντηθεί πολλαπλώς από το κατεξοχήν κυβερνητικό μέσο μαζικής ενημέρωσης; Ή αντίστροφα, γιατί όλες οι κυβερνήσεις των Μνημονίων θέλησαν να καταστρέψουν έναν φορέα που αποτελούσε βασικό όπλο στα χέρια τους;
Ποιο είναι το διακύβευμα που κρύβεται πίσω από τις εξελίξεις και ορίζει τις βασικές θέσεις των πολιτικών και κοινωνικών δυνάμεων κατά τρόπο αντιφατικό σε μια πρώτη ματιά; Σήμερα, δύο λογικές συγκρούονται μέσα στην κοινωνία και τους θεσμούς της. Η μία είναι η λογική του ατομισμού, του κέρδους και του ανταγωνισμού, η λογική του κεφαλαίου, η λογική των οικονομικά ισχυρών που απεχθάνονται τη δημοκρατία γιατί τους θέτει περιορισμούς και ενοχλητικά κριτήρια στις αποφάσεις για τους πόρους μιας κοινωνίας, αποφάσεις τις οποίες θεωρούν δικό τους προνόμιο.
Από την άλλη υπάρχει η λογική της συνεργατικότητας, της αλληλεγγύης, της δημοκρατίας και των αναγκών, η λογική της Αριστεράς και των λαϊκών τάξεων, η λογική που διέπει καθημερινές και οικογενειακές σχέσεις μέσα στον λαό. Η λογική που βασίζεται στη δημοκρατία ως το βασικό όπλο των λαϊκών τάξεων ώστε να έχουν λόγο στις αποφάσεις για το παρόν και το μέλλον της κοινωνίας θέτοντας τα δικά τους κριτήρια, με γνώμονα τις δικές τους ανάγκες. Η Αριστερά παλεύει για την ηγεμονία αυτής της λογικής που ήδη υπάρχει και όχι για κάτι μυστήριο που πρέπει να επινοήσουμε από το μηδέν.
Η λογική του ανταγωνισμού και του κέρδους έχει εξαπολύσει τα τελευταία χρόνια τεράστια επίθεση ώστε να επεκταθεί σε όλες τις πτυχές της κοινωνικής ζωής και να συρρικνώσει τη λογική της δημοκρατίας και των αναγκών. Η δημόσια τηλεόραση μπορεί να είναι «κακή», αλλά παραμένει στο πεδίο πρόσβασης των πολιτών. Οι πολίτες μπορούν να διεκδικήσουν, αλλά και με τις αποφάσεις τους στο πολιτικό πεδίο να επηρεάσουν το περιεχόμενό της. Ενώ στην περίπτωση των ιδιωτικών ΜΜΕ οι πολίτες δεν έχουν κανένα λόγο, οι επιλογές καθορίζονται από τη λογική των οικονομικά ισχυρών που έχουν την ιδιοκτησία τους. Αυτός είναι ο λόγος που η μάχη για την ΕΡΤ είναι μάχη πολύ πιο βαθιά και κρίσιμη από το πόσο καλή ή κακή είναι η ΕΡΤ. Αυτό που παίζεται είναι αν θα έχουμε λόγο ή όχι. Το ότι δεν θα έχουμε λόγο, πλέον, συμπύκνωσε το «μαύρο» στις οθόνες.
Η υπόθεση της ΕΡΤ είναι υπόθεση δημοκρατίας και η δημοκρατία είναι κρίσιμο θέμα για τους εργαζόμενους. Η δημοκρατία είναι το όπλο των φτωχών, των αδύναμων, των απλών ανθρώπων. Η δημοκρατία δεν είναι ιδεολογικό θέμα με την αφηρημένη έννοια, είναι απολύτως πρακτικό θέμα και ζήτημα επιβίωσης. Δημοκρατία σημαίνει ότι η δύναμη δεν ανήκει στο χρήμα. Δημοκρατία είναι και το δικαίωμα του συνδικαλισμού, η έννοια των δημόσιων αγαθών και πολλά άλλα. Δημοκρατία σημαίνει ότι αυτοί που δεν έχουν μεγάλο πλούτο ή ιδιοκτησία μπορούν να παρέμβουν στις αποφάσεις για το παρόν και το μέλλον της κοινωνίας, να έχουν λόγο για το πώς θα κατανεμηθούν οι πόροι της κοινωνίας πιέζοντας προς την ικανοποίηση των δικών τους αναγκών.
Η δημοκρατία δεν είναι ένα κόλπο των οικονομικά ισχυρών, δεν ήταν ποτέ, δεν θα είναι ποτέ. Όποια σελίδα της ιστορίας των τελευταίων 250 χρόνων και να διαβάσουμε θα διαπιστώσουμε το μίσος τους, τη δυσφορία τους, τις τακτικές και τις στρατηγικές που επινοούσαν για να την παρακάμψουν, να την απενεργοποιήσουν, να τη μετατρέψουν σε ένα χυδαίο -δηλαδή αγοραίο- «νταραβέρι» όταν δεν μπορούσαν να την καταργήσουν. Οι ολιγάρχες δεν χρειάζονται τη δημοκρατία για να επιτύχουν τους σκοπούς τους. Έχουν χρήματα, κανάλια, εξαγοράζουν συνειδήσεις κ.ο.κ. Σήμερα, η δημοκρατία πλήττεται γιατί οι οικονομικά ισχυροί επέλεξαν να επιτεθούν στην κοινωνία, να αποφασίζουν μόνοι τους για τον πλούτο της κοινωνίας και τους πόρους της με βάση τα δικά τους συμφέροντα μόνο, «απελευθερωμένοι» από τις απαιτήσεις μας, από τις ανάγκες των παιδιών μας, των παππούδων και των αρρώστων μας.
Συνεπώς, όχι μόνο δεν υπάρχει αντίθεση ανάμεσα στα προβλήματα επιβίωσης των λαϊκών τάξεων και τη δημοκρατία, αλλά αντίθετα η μάχη για τη δημοκρατία είναι μια μάχη ώστε οι λαϊκές τάξεις να είναι πρωταγωνιστές στην αντίσταση και την ανατροπή μιας πολιτικής που τις διαλύει και τις περιθωριοποιεί. Η άποψη ότι η δημοκρατία είναι δευτερεύον θέμα βασίζεται στην ιδέα ότι η μάχη εναντίον των ολιγαρχών ανήκει κατά βάση στη δικαιοδοσία μιας πρωτοπορίας. Ο λαός απλώς ακολουθεί και στηρίζει το πρόγραμμά της. Δεν θεωρείται κρίσιμη η συμμετοχή των μαζών στη διαδικασία λήψης των αποφάσεων, στην οργάνωση, τη μορφή και τον τρόπο της πάλης. Όμως, ο λαός δεν χρειάζεται προστάτες, χρειάζεται δημοκρατία. Η δημοκρατία είναι η μόνη εγγύηση ότι εμείς, οι απλοί άνθρωποι και τα παιδιά μας, δεν θα γίνουμε παράπλευρες απώλειες στα σχέδια του οποιουδήποτε, ούτε της πιο «φωτισμένης» ελίτ.

www.avgi.gr