
Τα τελευταία χρόνια, η μόνιμη συζήτηση, όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά παγκοσμίως, είναι
η οικονομική κρίση, η δημοσιονομική εξυγίανση, η μείωση των ελλειμμάτων των κρατών, το αν η μείωση αυτών αποτελεί πράγματι τη λύση στο πρόβλημα της παγκόσμιας οικονομικής ύφεσης και το πώς θα βγούμε από την κρίση αυτή. Εν ολίγοις, το κύριο θέμα συζήτησης είναι η «παγκοσμιοποίηση», η «ανταγωνιστικότητα» και το πώς αυτές οι δύο έννοιες – αρχές, ορθώς εφαρμοζόμενες, θα μας οδηγήσουν στην έξοδο από την «Κρίση».
Πολλά πράγματα που οι κοινωνίες θεωρούσαν αρνητικά, έστω και διαισθητικά, για την ουσία της ύπαρξής τους και γι αυτό αρνούνταν πεισματικά να δεχτούν επί σειρά ετών (π.χ. ιδιωτικοποίηση υγείας, κατάργηση εν τοις πράγμασι της έννοιας της εξαρτημένης εργασίας, ιδιωτικοποίηση υπηρεσιών κοινής ωφελείας, διαρκής λιτότητα και περικοπή κοινωνικών δαπανών πάσης φύσεως),
σήμερα παρουσιάζονται ως μονόδρομος στο όνομα της παγκοσμιοποίησης, και μάλιστα με τρόπο αυταρχικό έτσι ώστε κάθε αντίθετη φωνή να φαντάζει παρωχημένη ή, ακόμα χειρότερα, αιρετική, ανατρεπτική και επικίνδυνη.
Εν τούτοις, η έννοια της παγκοσμιοποίησης ποτέ δεν διευκρινίστηκε επακριβώς και ικανοποιητικά, από κανέναν υπέρμαχό της…
Τι παγκοσμιοποιείται ακριβώς στην εποχή μας;
Το κεφάλαιο; Όχι βέβαια! Αυτό ήταν ανέκαθεν παγκοσμιοποιημένο, ήδη από την εμφάνιση του