Φόβος και εξουσία

Του Γιώργου Μποτονάκη
Ας εξετάσουμε τη λειτουργία του φόβου σε σχέση με την εξουσία. Αυτή τη σχέση τη γνώριζε κάθε εξουσία από παλιά, αλλά και οι ηγέτες του σημερινού συστήματος τη χειρίζονται θα λέγαμε, μελετημένα και "επιστημονικά". Παλαιότερα η εξουσία χρησιμοποιούσε τη δύναμή της με τη μορφή άμεσης βίας. Σήμερα μεγαλώνει όσο μπορεί τις βασικές ανάγκες των ανθρώπων για να χρησιμοποιήσει μετά τη δυστυχία, τον πόνο και την έλλειψη, τερατοποιώντας τον φόβο. Μια βασική μέριμνα και φόβος είναι το "πώς θα περισώσω αυτά τα λίγα που έχω". Λένε: «Θα πεινάσουμε, δεν θα έχουμε να φάμε, θα χάσουμε τις φτωχές καταθέσεις μας, θα μπούμε στη δραχμή, θα χάσουμε τα σπίτια μας...» κ.λπ. Με τον λόγο αυτόν μπαίνουν στην πιο βαθιά περιοχή της ανθρώπινης ύπαρξης, που
αφορά την ίδια την επιβίωση και την ίδια την ύπαρξη. Ο απόλυτος τρόπος με τον οποίο μιλούν ενισχύει τον απόλυτο τρόπο με τον οποίο λειτουργεί το ασυνείδητο, δηλαδή, το ότι το ασυνείδητο δεν κατανοεί τις διαβαθμίσεις, αλλά τείνει να απολυτοποιεί τα πράγματα. Επομένως το κάθε "κακό" γίνεται απόλυτα κακό.
Αυτό τον καιρό τα ακραία ψεύδη (που είναι τα κυρίως πιστευτά, κατά την άποψη του Χίτλερ και του Γκαίμπελς) ακολουθούν το ένα το άλλο και αγγίζουν την ιδέα της ασφάλειας και της ακεραιότητας της ίδιας της ζωής. Αυτός που λέει διάφορες τρέλες, που συνήθως δεν τον παίρνουμε στα σοβαρά, είπε: «Αν ο ΣΥΡΙΖΑ βγει πρώτος, τότε θα αρχίσουν τις εκτελέσεις». Ο λόγος είναι παράλογος. Και όλοι θα πουν: «Δε βαριέσαι, τα λέει ο Πάγκαλος». Αυτός ο λόγος όμως λειτουργεί ως "σημαίνον", δηλαδή είναι ένας λόγος που ακούγεται και, μολονότι έχει κριθεί ως ανόητος και παράλογος, μπαίνει ωστόσο στην παράλογη περιοχή του εαυτού, συνδέεται εκεί με τους παράλογους φόβους και λειτουργεί εκεί. Παρόμοια "κρούση" είναι εκείνη του Αντ. Σαμαρά, ο οποίος είπε ότι η Αριστερά θυμήθηκε το "σφυροδρέπανο", ώστε να επαναφέρει τον τότε φόβο του εμφυλίου πολέμου.
Ο Αν. Λοβέρδος προχώρησε παραπέρα. Εισηγήθηκε με εγκύκλιό του την πρώην αμερικάνικη τακτική της υγειονομικής περίθαλψης. «Τα νοσοκομεία... υποχρεούνται να μην παρέχουν υπηρεσίες σε υπηκόους τρίτης χώρας, οι οποίοι δεν έχουν τα αναγκαία έγγραφα... κ.λπ. Ρητή και μοναδική εξαίρεση αποτελούν τα περιστατικά που προσέρχονται ως επείγοντα και αφορούν σε απειλητικές για τη ζωή και υπερεπείγουσες καταστάσεις...»¹. Δηλαδή όταν οι άνθρωποι είναι περίπου ετοιμοθάνατοι. Όμως η ιατρική πράξη δεν περιλαμβάνει συμβόλαια με τον θάνατο με ακριβείς όρους και επίσημες υπογραφές. Άρα την επόμενη ώρα κάτι μπορεί να συμβεί και ο άρρωστος να πεθάνει. Ο υπουργός λοιπόν μας λέει ότι γι’ αυτόν προέχει η ικανοποίηση των "υπερτάτης αξίας" αγορών και όχι το ό,τι μερικοί από τους ασθενείς ίσως και να πεθάνουν. Μας λέει ακόμη ότι γι' αυτόν είναι επιτρεπτό το ν’ αποφασίζει αν κάποιοι θα πεθάνουν, κάτι φυσικά που δεν μπορεί να ισχύει για όλους εμάς τους κοινούς θνητούς, οι οποίοι θα διωχθούμε για φόνο εξ αμελείας. Επιτρέπεται και για εμάς μόνον όταν εντέλλεται ο "ανώτατος άρχων", δηλαδή ο υπουργός, και όταν οι εν λόγω άνθρωποι είναι μετανάστες, δηλαδή, χιτλεριστί, σκουπίδια.

1. ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ 2 Υ4α/ ΟΙΚ.45610, 2/5/12.
avgi