Με το πρόσχημα της καταπολέμησης των ανταρτών και των αντιποίνων οι Τούρκοι ολοκληρώνουν το 1922 την γενοκτονία.
Βασισμένος σε μια σειρά σειρά επισήμων αναφορών ο Βρετανός πρωθυπουργός Λόυντ Τζωρτζ λέει στην βουλή της χώρας του , «στον Πόντο χιλιάδες δεκάδες Ελλήνων ανδρών, γυναικών και παιδιών απελαύνονταν και πέθαιναν. Ήταν καθαρή ηθελημένη εξολόθρευση. Εξολόθρευση δεν είναι δικιά μου λέξη. Είναι η λέξη που χρησιμοποιεί η Αμερικανική αποστολή».
Ο Τσώρτσιλ γράφει σε ένα βιβλίο του.. «οι φοβεροί εκτοπισμοί των Ελλήνων από την Τραπεζούντα και την Σαμψούντα που είχαν γίνει το φθινόπωρο του 1921, έφταναν τώρα για πρώτη φορά στην Ευρώπη..»
Ο Αμερικανός ταγματάρχης Γιόουελ δίνει την εικόνα του Μικρασιατικού Πόντου το 1921.. « πτώματα, πτώματα σε όλο το μέρος της πορείας των εκτοπισμένων… φρίκη και πτώματα.» ενώ ο Αμερικανός δημοσιογράφος Γκίμπονς γράφει «.. η πεδιάδα της Μαλάτειας ήταν στρωμένη με πτώματα Ελλήνων..»
Από τις αρχές της δεκαετίας του 1930 για τους Πόντιους και Μικρασιάτες πρόσφυγες μοναδική πηγή
για την γνώση της ιστορίας τους αποτελούσε η αφήγηση των προηγουμένων γενεών των προσφύγων προς τις νέες.
Οι κρατικές ελληνικές δομές , οι θεσμοί, της ελληνικής εκπαίδευσης, τα εγχειρίδια της ιστορίας αγνοούσαν μη περιλαμβάνοντας τη νεότερη ιστορία του Πόντου και της Μικράς Ασίας για να μην ενοχοποιηθεί η τότε πολιτική ηγεσία που οδήγησε στην καταστροφή της Μικράς Ασίας και την αφάνηση του ελληνισμού από τις πατρογονικές εστίες του
Έτσι αν η ανολοκλήρωτη εθνική ιστορική μας επιστήμη η οποία είναι και η εθνική μας μνήμη, αγνοώντας την ιστορία του ποντιακού Ελληνισμού έκανε μικρή και φτωχότερη την ελληνική ιστορία εξασθενίζοντας και περιορίζοντας την μνήμη μας , ενώ για την Τουρκική κοινωνία η ιστορία του Πόντου άρχιζε με τον Τοπάλ Οσμάν και τον Κεμάλ.
Η παραχάραξη αυτή δημιουργούσε το συλλογικό υπόστρωμα , τις ηθικές πολιτισμικές σταθερές , τις προϋποθέσεις για κλιμάκωσης νέων κύκλων βίας και δολοφονιών. Έτσι η βία και οι γενοκτονίες παραμένουν, ακόμα, ένα χαρακτηριστικό στίγμα της ιστορικής τουρκικής ταυτότητας.
Με αφετηρία αυτήν την θεώρηση , η διεκδίκηση για εμάς τους έλληνες της ιστορικής μας μνήμης και η αναζήτηση μιας αρμονικής σχέσης με την ιστορία από τη τουρκική πλευρά είναι οι παράλληλοι δρόμοι μιας ειλικρινούς πολιτικής ειρήνης φιλίας και συνύπαρξης των λαών.
Η ιστορική εξέλιξη της συνθήκης της Λοζάνης και του ελληνοτουρκικού συμφώνου φιλίας από τους Βενιζέλο – Ινονού ήταν για τους Πόντιους η παραίτηση από την ιστορική της μνήμη και ταυτότητα.
Η σιωπή η λήθη και η παραγραφή ήταν η προϋπόθεση για αυτού του τύπου την φιλία. Μια φιλία που όμως δεν έχει στεριώσει και ούτε πρόκειται να στεριώσει γιατί πάντα στην ιστορία ήταν οι δυνάμεις της βίας και της βαρβαρότητας και του ρατσισμού που επεδίωκαν την λήθη των γεγονότων την παραγραφή των εγκλημάτων που διέπραξαν , για να μπορούν να τα επαναλάβουν.
Έτσι το ένοχο τουρκικό κράτος καταφέρνει να παρουσιάζεται αθώο και με το θράσος που διακρίνει αυτά του οργουελικού τύπου καθεστώτα , να διεκδικεί και να κατέχει θέσεις στους θεσμούς της διεθνούς κοινότητας.
Οι διαφορετικές και κατά την γνώμη μου επιζήμιες, προσεγγίσεις και απόπειρες παραχάραξης της ιστορίας όπως έδειξε η ιστορία και εύχομαι να μην το ξαναποδείξει, συντηρούν τις δομές , τις συνειδήσεις και τις λογικές που παραμορφώνουν αυτήν την ιστορική περιοχή του κόσμου την ανατολική μεσόγειο.
Γιατί, πρώτα οι Κεμαλ και Ινονού , όπως και η σημερινή στρατιοτικοπολιτική ηγεσία της Τουρκίας αντιπροσώπευαν και εκφράζουν την παραχάραξη της ιστορίας και σε αυτήν την παραχάραξη στηρίζουν την ρατσιστική καταπιεστική εξουσία τους πάνω στους λαούς , τα έθνη τις τάξεις τους πολίτες.
Για μας τους ποντιακής καταγωγής τα γεγονότα των διωγμών, των σφαγών των εκτοπίσεων της εθνοκτονίας και της αναγκαστικής εκδίωξης από το 1916-1923 αποτέλεσαν την πράξη – δημιουργία γέννησης της σύγχρονης ιστορίας μας.
Στους Πόντιους στερήθηκε το δικαίωμα στην ύπαρξη το δικαίωμα να ζήσουν ειρηνικά στις εστίες τους.
Γιαυτό στερείται της ανάλογης ηθικής , πολιτικής , επιστημονικής αξίας η οποιαδήποτε αναφορά στον Πόντο που δεν θα έχει ως αφετηρία το μεγάλο αδίκημα, με αυτουργό το Τουρκικό κράτος που διαπράχτηκε εις βάρος μας.
Το έγκλημα της γενοκτονίας.
Γιατί όλοι μας, όλοι οι έλληνες και οι ελληνίδες δικαιούμαστε να έχουμε
Δικαίωμα στην γνώση
Δικαίωμα στη μνήμη
Δικαίωμα στη ζωή
Δικαίωμα στο μέλλον
Υ.Γ.ευχαριστώ τον Μιχάλη Χαραλαμπίδη γιατί με το έργο του, βοήθησε όλους εμάς να γνωρίσουμε και να κατανοήσουμε καλύτερα την Γενοκτονία του Ποτιακού Ελληνισμού και τις πολιτικές, ηθικές και γεωπολιτικές προεκτάσεις του..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου