Η θεωρία των δύο άκρων στα διεθνή ΜΜΕ

Της
Βίκυς Σκούμπη
Τις προηγούμενες εβδομάδες γίναμε μάρτυρες μιας δυναμικής επιστροφής της θεωρίας των δύο άκρων στα διεθνή μέσα. Πράγματι, τα αποτελέσματα των εκλογών στην Ελλάδα παρουσιάστηκαν ως μια άνοδος κομμάτων που βρίσκονται στα δύο άκρα του πολιτικού φάσματος. Πολλά ΜΜΕ υιοθέτησαν αυτή την άποψη: η εφημερίδα «Le Monde« της 9/5/12 στο άρθρο της «Η Ευρώπη υπό την πίεση των άκρων», συνενώνει τα εν λόγω άκρα σε ένα «μέτωπο άρνησης» της Ευρώπης. Άλλα μέσα παρουσίασαν τον ΣΥΡΙΖΑ σαν τον αριστερίστικο αντι-συμμετρικό πόλο της Χρυσής Αυγής. Το τηλεοπτικό κανάλι TF1 δεν δίστασε να προβάλει φωτομοντάζ όπου το πρόσωπο του Τσίπρα ήταν κολλημένο πλάι στη φωτογραφία του Μιχαλολιάκου. Αυτή η υποτιθέμενη ισοδυναμία ανάμεσα στους νεοναζί αφενός, για πολλούς από τους οποίους εκκρεμούν δίκες για εγκληματικές επιθέσεις, και σένα δημοκρατικό φιλοευρωπαϊκό κόμμα αφετέρου, δεν καλλιεργείται τυχαία. Σκοπός είναι η καταγγελία του ΣΥΡΙΖΑ ως επικίνδυνου για τη δημοκρατία και η συνεπακόλουθη απονομιμοποίησή του. Σκοπός είναι ακόμη, παρουσιάζοντας τον ως διαλυτικό παράγοντα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, να διαστρεβλωθεί η φιλοευρωπαϊκή του τοποθέτηση. Τέλος, σκοπός είναι να ελαχιστοποιηθεί η σημασίας της ανόδου του ΣΥΡΙΖΑ εμφανίζοντάς την σαν μια
ψήφο εναντίον των δύο μεγάλων κομμάτων και όχι υπέρ μιας πολιτικής πρότασης.

Ποιον ανησυχεί ο ΣΥΡΙΖΑ

Ο χαρακτηρισμός του ΣΥΡΙΖΑ ως άκρα αριστερά επιδικάζει την ονομασία «αριστερά» στον πρωταθλητή των νεοφιλελεύθερων μεταρρυθμίσεων και της εξάρθρωσης των δημοσίων υπηρεσιών, όπως το ΠΑΣΟΚ, όπως επίσης και στη ΔΗΜΑΡ, την «υπεύθυνη» αριστερά. Όσοι χαρακτηρίζουν τον ΣΥΡΙΖΑ ακραίο κόμμα, θεωρούν ότι η δημοκρατία σήμερα θα όφειλε να συρρικνωθεί σε έναν συναινετικό συνεχές που αμβλύνει τις διαφορές και καταπνίγει τις συγκρούσεις διαφυλάσσοντας τη συνέχεια υπό την επίφαση της εναλλαγής.
Αυτό όμως το παιχνίδι καθίσταται αναξιόπιστο σε περίοδο κρίσης, όπου γίνεται προφανές ότι τα δύο βασικά κόμματα της εναλλαγής υποστηρίζουν την ίδια ακραιο-φιλελεύθερη πολιτική και υπερασπίζονται ταυτόσημα συμφέροντα, με μικροδιαφορές όσον αφορά στο λόγο. Στην Ελλάδα σήμερα, με την κατάρρευση του δικομματισμού, αναδύεται μια αριστερά που διαπνέεται από αποφασιστικότητα και δεν απειλεί τη δημοκρατία, αλλά τη συνέχιση μιας υποταγμένης στο χρηματοπιστωτικό σύστημα πολιτικής.
Αυτή η απειλή, η οποία έχει αποκρυσταλλωθεί στο ποσοστό του ΣΥΡΙΖΑ γίνεται αιτία της άθλιας απόπειρας εξομοίωσης του ΣΥΡΙΖΑ με τη Χρυσή Αυγή. Μια τέτοια ισοπεδωτική εξομοίωση απορρέει από μια προκείμενη, εκείνη μιας εναλλαγής που θα είχε ως ρυθμιστικό άξονα έναν δικομματικό φορμαλισμό και θα είχε εξαλείψει από τον πολιτικό ορίζοντα κάθε επιλογή δημοκρατικής ρήξης. Όποιος τολμήσει να αμφισβητήσει αυτό το δόγμα, είναι ένας επικίνδυνος εξτρεμιστής. Έτσι, δόλια, κατασκευάζεται η κατηγορία σύμφωνα με την οποία ο ΣΥΡΙΖΑ είναι μια δύναμη ανομίας, που δεν θα σέβεται τους δημοκρατικούς θεσμούς, κι αυτό για τον απλό και μοναδικό λόγο ότι αντιτίθεται στο μετασχηματισμό της δημοκρατίας σε καθεστώς εξαίρεσης.

Η οργή και η ελπίδα

Η βαθιά ετερογένεια των δύο τάσεων, εκείνης που διόγκωσε τις γραμμές του ΣΥΡΙΖΑ και εκείνης που προκάλεσε την έκρηξη του ποσοστού της Χρυσής Αυγής, απεικονίζεται στα αποτελέσματα των δημοσκοπήσεων που πραγματοποιήθηκαν μετά τις εκλογές. Τα ποσοστά του ΣΥΡΙΖΑ ανεβαίνουν διαρκώς, ενώ τα άλλα κόμματα, συμπεριλαμβανομένης και της Χρυσής Αυγής, βλέπουν τα ποσοστά τους να πέφτουν. Αυτές οι δημοσκοπήσεις αναδεικνύουν το χάσμα που χωρίζει μια ψήφο οργής και αγανάκτησης ενάντια στο πολιτικό σύστημα –που ξεφουσκώνει μετά την πανωλεθρία που υπέστησαν τα δύο πρώην μεγάλα κόμματα από μια ψήφο που, ενώ κίνητρό της είναι η απόρριψη της πολιτικής της λιτότητας, σηματοδοτεί επίσης μια τάση μερικής προσχώρηση στις προτάσεις του ΣΥΡΙΖΑ.
Το 17% που απέσπασε ο ΣΥΡΙΖΑ παρά τις λυσσαλέες επιθέσεις των ΜΜΕ εναντίον του, είναι η απάντηση ενός κόσμου που δεν αφήνεται πλέον να παγιδευτεί στον καταστροφισμό και στα ψευδεπίγραφα διλήμματα. Δεν υπάρχει λοιπόν μόνο μια διαφορά φύσεως ανάμεσα στον ΣΥΡΙΖΑ και στη Χρυσή Αυγή, αλλά και μια ουσιώδης ανομοιότητα ανάμεσα στις ψήφους που συνέλεξαν οι δύο σχηματισμοί: για τον πρώτο πρόκειται για μια μερική αλλά σταθερή προσέγγιση, ενώ για τη δεύτερη πρόκειται για μια κραυγή θυμού, της οποίας η ισχύ εξασθενεί σημαντικά στο βαθμό που επιτελείται η κατάρρευση του παλαιού πολιτικού συστήματος.
Ένας πολιτικός σχηματισμός όπως ο ΣΥΡΙΖΑ που υποστηρίζει τον δημόσιο και κοινωνικό έλεγχο των ελληνικών τραπεζών, βλέπει να ορθώνονται αναπόφευκτα εναντίον του μια σειρά εχθροί. Ας μην ξεχνάμε ότι το πρώτο μέλημα της τρόικας είναι να εξασφαλίσει ότι η ανακεφαλαίωση των τραπεζών θα γίνει με τρόπο που να καθιστά αδύνατο το δημόσιο έλεγχο. Όπως είναι αναμενόμενο, οι τράπεζες και η διαπλοκή, υπό τη δαμόκλειο σπάθη του κοινωνικού ελέγχου, κήρυξαν πόλεμο στον ΣΥΡΙΖΑ.
Είναι πιθανόν, η αχαλίνωτη κινδυνολογία ενάντια στην υποτιθέμενη απειλή που θα αντιπροσώπευε για τη δημοκρατία μια δεύτερη προσφυγή στις κάλπες, να υπαγορεύεται από τη θέληση να παρεμποδιστεί η άνοδος του ΣΥΡΙΖΑ, που επιβεβαιώνεται συνεχώς στις δημοσκοπήσεις μετά τις εκλογές. Γιατί ο αληθινός κίνδυνος ο οποίος απειλεί τα δύο κόμματα που έχουν υποστεί πανωλεθρία, δεν είναι το υποτίθεμενο χάος μιας ακυβέρνητης πολιτείας, αλλά πολύ περισσότερο η πιθανή νίκη του ΣΥΡΙΖΑ στις επόμενες εκλογές.

Περιττή πολυτέλεια οι εκλογές;

Στόχος, λοιπόν, της εν εξελίξει προπαγανδιστικής εκστρατείας είναι να εξαναγκαστεί ο λαός να ευθυγραμμιστεί με τα συμφέροντα του ελληνικού χρηματοπιστωτικού συστήματος. Το σύστημα αυτό, ένα πραγματικό βαρέλι χωρίς πάτο, απορροφά ασταμάτητα δημόσιο χρήμα, με αποτέλεσμα τη διεύρυνση του δημοσιονομικού ελλείμματος: οι ελληνικές τράπεζες έχουν ήδη λάβει το... ταπεινό ποσό των 200 δισεκατομμυρίων, στο οποίο θα προστεθούν περίπου 50 ακόμη, για να καλυφθούν οι ζημίες που υπέστησαν από το PSI.
Η άποψη ότι οι εκλογές αποτελούν μάλλον περιττή πολυτέλεια για κάποιες υπερχρεωμένες χώρες υπό την εποπτεία της τρόικας, αρχίζει ύπουλα να κερδίζει έδαφος. Στο ακραίο φιλελεύθερο σχέδιο, που προσπαθεί να εγκαταστήσει στην Ευρώπη μια κοινωνία χωρίς δημόσιες υπηρεσίες και παροχές, όπου η εξαθλίωση θα είναι η τύχη του μεγαλύτερου μέρους του πληθυσμού, αντιτάσσουμε ως φάρμακο τη δημοκρατία, αντιπροσωπευτική και άμεση, και την κοινωνική δικαιοσύνη.
Παράλληλα στα στα διεθνή ΜΜΕ σχεδόν τίποτα δεν ειπώθηκε για τις πολιτικές και ηθικές ευθύνες των ευρωπαίων ηγετών, οι οποίοι, επιβάλλοντας τα προγράμματα «σωτηρίας», προκάλεσαν μια άνευ προηγουμένου οικονομική και κοινωνική καταστροφή, δημιουργώντας έτσι πρόσφορο έδαφος για την εκκόλαψη του αυγού του φιδιού. Αρκετά, λοιπόν, με τις υποκριτικές δηλώσεις των εκπροσώπων της Ευρώπης! Αυτοί που, για να διασώσουν τους πιστωτές, καταδίκασαν τον ελληνικό λαό σε μια εξαθλίωση που όμοια της μόνο σε εμπόλεμη περίοδο παρατηρείται, αυτοί που με το Δουβλίνο ΙΙ ωθούν στη δημιουργία στρατοπέδων κράτησης μεταναστών στην περιφέρεια της Ευρώπης, εξανίστανται τώρα για την εκλογική επίδοση των νεοναζί στην Ελλάδα! Το σκορ όμως αυτό, απορρέει εν μέρει από μια πολιτική που μπλοκάρει στην Ελλάδα σχεδόν όλους τους πρόσφυγες και τους μετανάστες που θέλουν να φτάσουν στην Ευρώπη. Η άνοδος των νεοναζί είναι ταυτόχρονα το λογικό αποτέλεσμα μιας συνειδητής στρατηγικής να μετατραπεί η Ελλάδα σε εργαστήριο για τις πιο αποτρόπαιες καινοτομίες του νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού. Το αποκρουστικό πρόσωπο των Ελλήνων νεοναζί δεν είναι παρά η άλλη όψη της εγκληματικής πολιτικής μιας Ευρώπης που θυσιάζει τους λαούς για να σώσει τους τραπεζίτες και τους κερδοσκόπους, δεν είναι παρά η άλλη όψη της Ευρώπης-φρούριο, που προτιμά να αφήσει τους μετανάστες να πνίγουν παρά να τους δεχτεί στο έδαφός της.

Ευθύνες για την ξενοφοβία

Ωστόσο, θα πρέπει να αναγνωρίσουμε τις ευθύνες και των ελληνικών αρχών όσον αφορά την εξάπλωση της ξενοφοβίας και του ρατσισμού. Για δεκαετίες, οι ελληνικές αρχές διευκόλυναν τις εγκληματικές δραστηριότητες της Χρυσής Αυγής, φθάνοντας μέχρι το σημείο να καλύπτουν τις εγκληματικές επιχειρήσεις που αστυνομία και νεοναζιστές εξαπέλυαν από κοινού. Πιο πρόσφατα, η κυβέρνηση Παπαδήμου έκανε τα πάντα για να βάλει το ζήτημα της μετανάστευσης στο επίκεντρο της προεκλογικής ατζέντας, με στόχο να εκτρέψει την προσοχή των πολιτών μακριά από τις καταστροφικές συνέπειες των πολιτικών δρακόντειας πολιτικής της λιτότητας.
Πέρα από τα εθνικά καθορισμούς, δύο εκ διαμέτρου αντίθετα στρατόπεδα της Ευρώπης βρίσκονται αντιμέτωπα: η Ευρώπη του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου, η οποία επιβάλλει μια πολιτική που οδηγεί στην καταστροφή ολόκληρων κοινωνιών, και η Ευρώπη που διεκδικεί το δικαίωμα σε μια ζωή άξια του ονόματός της και που υπερασπίζεται με σθένος τα δημοκρατικά και κοινωνικά κεκτημένων. Εκείνοι που πραγματικά περισώζουν την ιδέα της Ευρώπης, η οποία κινδυνεύει να παραδώσει το πνεύμα υπό το βάρος των εθνικιστικών και ακροδεξιών σχηματισμών, είναι όσοι υπερασπίζονται μια άλλη Ευρώπη, την Ευρώπη των λαών, της κοινωνικής δικαιοσύνης και της δημοκρατίας.

Γιατί απειλούν την Ελλάδα

Στην Ελλάδα, η Αριστερά, εκείνο το κομμάτι της που δικαιούται να ονομάζεται έτσι και δεν αφήνεται να διαλυθεί μέσα στη σούπα της νεοφιλελεύθερης συναίνεσης, έχει εκτοξευθεί στο κέντρο της σκηνής. Θα πρέπει, άραγε από τον φόβο της –πολιτικής, και όχι οικονομικής- μόλυνσης, να απειλείται η Ελλάδα με αποβολή; Αποβολή, η οποία είναι, άλλωστε, παντελώς αδύνατον να πραγματοποιηθεί μέσα στο ισχύον ευρωπαϊκό πλαίσιο. Γιατί, ανεξάρτητα από το τεράστιο άμεσο και έμμεσο κόστος που συνεπάγεται για όλες τις χώρες-μέλη ο εξοστρακισμός της Ελλάδας από την ευρωζώνη, καμία διαδικασία αποβολής δεν προβλέπεται από τη Συνθήκη της Λισαβόνας. Επομένως, οι απειλητικές δηλώσεις και οι εκφοβιστικές νουθεσίες, που στερούνται οποιασδήποτε θεσμικής και νομικής βάσης, δεν μπορούν να αποδοθούν παρά σε μια στρατηγική τρόμου και σοκ, σένα γενικευμένο σχέδιο τρομοκράτησης. Ποιος, τελικά έχει συμφέρον να επισείει την απειλή της ελληνικής αποχώρησης από την Ευρώπη για να κατευθύνει την ψήφο των Ελλήνων;
Κατά την άποψή μου, η εκλογική επίδοση του ΣΥΡΙΖΑ στις 6 Μαΐου, αποτελεί αναμφισβήτητη νίκη για τη δημοκρατία. Ίσως σήμερα στην Αθήνα, αυτή η τόσο φθαρμένη λέξη αρχίζει ξανά να αποκτά νόημα.
epohi