Η λυσσώδης καταστροφολογία, με την οποία νυχθημερόν βομβαρδιζόμαστε από media και εγχώριους τοποτηρητές των εποπτών, δεν έχει να κάνει με αυτή καθεαυτή την εγχώρια πολιτική τάξη. Στόχος της είναι η δυναμική που αυτή μπορεί να αποκτήσει. Δεν θα πρέπει να ξεχνάμε ότι, σε εποχή παγκοσμιοποίησης, εκτός από την ελεύθερη διακίνηση των κεφαλαίων, αστραπιαία κυκλοφορούν οι πληροφορίες και οι ιδέες.
Και σε µια εποχή και περίοδο όπως αυτή που ζούμε, κάποιες ιδέες - για παράδειγμα η δυνατότητα ενός λαού να αμφισβητήσει με την ψήφο του τον μονόδρομο των νεοφιλελεύθερων πολιτικών - είναι
εύφλεκτες...
Προφανώς δεν άρχισε από την εκλογική επιτυχία του ΣΥΡΙΖΑ η... επανάσταση. Αυτό που ίσως έγινε είναι το άνοιγμα μιας χαραμάδας, μέσα από την οποία μπορεί να λειτουργήσει το «ντόμινο» της έμπρακτης αμφισβήτησης της νέας δημοσιονομικής και πολιτικής «τάξης» στην Ευρώπη. Πρόκειται άλλωστε για μια «τάξη» η οποία οικοδομείται στην πλάτη και τη δυστυχία των ευρωπαϊκών λαών.
♦ 50% ανεργία στους νέους στην Ελλάδα.
♦ 22% ανεργία στην Ισπανία.
♦ Μια αυτοκτονία κάθε μέρα στην Ιταλία.
♦ Πάνω από 7 εκατομμύρια εργαζόμενοι με λιγότερα από 500 ευρώ ακόμη και στην ηγέτιδα Γερμανία.
Είναι προφανές ότι αυτό το μοντέλο στην Ευρώπη του 21ου αιώνα δεν είναι δυνατόν να περπατήσει ομαλά, χωρίς θυελλώδεις αναταράξεις. Κυρίως δεν μπορεί να σταθεί όταν φέρνει τις κοινωνίες στο χείλος της οικονομικής και ανθρωπιστικής καταστροφής. Ήδη η κρίση έχει μείζονα πολιτικά χαρακτηριστικά, πέρα από την οικονομία, και οι επιλογές είναι δύο: Είτε η ανατροπή του. Είτε η σιδερένια φασιστική φτέρνα σε νέες, μοντέρνες, αλλά εξ ίσου αποκρουστικές εκδοχές.
topontiki
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου