Διάβημα με νόημα

Ο θάνατος, ιδιαίτερα στις κοινωνίες μας, είναι προσωπική υπόθεση. Επιβάλλει στους επιλειπόμενους διακριτικότητα και σεβασμό. Η χθεσινή αυτοκτονία του συνταξιούχου στο Σύνταγμα ξεφεύγει όμως από τον κανόνα της προσωπικής υπόθεσης. Ο ίδιος άφησε ιδιόχειρο σημείωμα και εξηγεί τους πολιτικούς λόγους που καθιστούν το "απονενοημένο διάβημά" του πράξη με νόημα. Άλλωστε και η επιλογή του τόπου, έξω από τη Βουλή, είναι κραυγή πολιτικής απελπισίας και επώδυνης αποδοκιμασίας, μελετημένη πολιτική πράξη και όχι στιγμιαία συναισθηματική αντίδραση.

Το Μνημόνιο δολοφονεί! Αυτή η αλήθεια δεν κρύβεται πίσω από υποκριτικές δηλώσεις που μας καλούν σε "περισυλλογή", με την υστεροβουλία να μην ακουστεί η κοινωνική οργή. Τα δύο τελευταία χρόνια στη χώρα μας έχουν αυξηθεί κατακόρυφα οι αυτοκτονίες και οι απόπειρες αυτοκτονίας, ενώ έχουν πολλαπλασιαστεί τα φαινόμενα ιδεασμού αυτοκτονίας. Δηλαδή ολοένα και περισσότεροι πολίτες, μπροστά στην απόγνωση και τη ματαίωση των προσδοκιών που προκαλεί η κοινωνική κρίση, δηλώνουν ότι σκέφτηκαν να αυτοκτονήσουν. Είναι θέμα προσωπικής επιλογής, αλλά και ιδιαίτερων κοινωνικών συνθηκών, να φτάσουν μέχρι εκεί που σκέφτονται.
Το φαινόμενο δεν είναι αποκλειστικά ελληνικό. Οι αυτοκτονίες εξαπλώνονται σε όλες τις χώρες όπου έχει επιβληθεί το μνημονιακό καθεστώς, δηλαδή ο ευτελισμός της ανθρώπινης ζωής και η δημιουργία μεγάλων ζωνών φτώχειας μέσω της διαρκούς λιτότητας και της ανεργίας. Στην Ιρλανδία και την Ουγγαρία έχει καταγραφεί αύξηση των αυτοκτονιών, ενώ ακολουθεί και η Ιταλία, όπως φάνηκε με τις αυτοκτονίες των συνταξιούχων και των φτωχών εργαζομένων που είδαν τις αποδοχές τους να εκμηδενίζονται. Βέβαια, μέσα στο γενικό κοινωνικό περιβάλλον υπάρχουν οι ιδιαίτεροι, συχνά προσωπικοί, λόγοι που σπρώχνουν τον άνθρωπο. Ακόμη και όσοι προβάλλουν ως αιτιολογία για την απελπισία τους την υπεράσπιση της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, συχνά με την πράξη τους μας προειδοποιούν για την έλλειψη κοινωνικής αλληλεγγύης, για το γεγονός ότι νιώθουν μόνοι τους και, τελικά, ανυπεράσπιστοι μπροστά στην κρίση (όταν μάλιστα είναι και ηλικιωμένοι).
Με τον θάνατό τους είναι σαν να μας καλούν να μη συμφιλιωθούμε με τον θάνατο. Μας καλούν να στοχαστούμε και να αγωνιστούμε, υπερνικώντας τον φόβο και μετατρέποντας την οργή σε αλληλέγγυα κοινωνική δράση και πολιτική επιλογή ανατροπής των συνθηκών του θανάτου. Μας καλούν να αποτρέψουμε τον αργό θάνατο της κοινωνίας, να μην πεθάνουμε σαν χώρα...
www.avgi.gr