Οι δυνάμεις που αντιστέκονται στο νεοφιλελεύθερο σοκ σημείωσαν τις τελευταίες μέρες μια επιτυχία. Εν μέσω μνημονιακής καταχνιάς, το πανεπιστημιακό κίνημα κατόρθωσε να αποτρέψει την εφαρμογή του νόμου Άννας Διαμαντοπούλου - Άδωνι Γεωργιάδη. Πυλώνας της εφαρμογής του νόμου αυτού ήταν η εκλογή των Συμβουλίων Διοίκησης, η εκλογή όμως αυτή δεν ολοκληρώθηκε παρά μόνον σε λίγα περιφερειακά ΤΕΙ, ενώ δεν κατέστη δυνατή σε κανένα από τα είκοσι τέσσερα πανεπιστήμια της χώρας. Η ομολογία του αδιεξόδου στο οποίο περιέπεσαν οι προσπάθειες εφαρμογής του νόμου έγινε από τα πιο επίσημα χείλη, αυτά του υπουργού Παιδείας κ. Μπαμπινιώτη.
Θα μπορούσε κάποιος να θεωρήσει την παραπάνω εκτίμηση ως υπερβολική. Υπάρχει όμως μια ασφαλής απόδειξη του ισχυρισμού μου και αυτή είναι το εύρος και η ένταση των αντιδράσεων των οπαδών του νεοφιλελεύθερου εγχειρήματος στη χώρα μας. Από τον πατέρα Μητσοτάκη μέχρι τον Ηλία Κανέλλη και από τον Νίκο Χριστοδουλάκη μέχρι τον Στάθη Καλύβα, πολλοί ένωσαν τη φωνή τους για να κατακεραυνώσουν τον Μπαμπινιώτη, ο οποίος, όμως, δεν έκανε τίποτε άλλο από το να διαπιστώσει το εμφανέστατο αδιέξοδο στο οποίο έχει περιέλθει η προσπάθεια εφαρμογής του νόμου.
Το πανεπιστημιακό κίνημα, με κύριο όπλο του την ενότητα, κατόρθωσε να πετύχει προς το παρόν αυτό που στα τέλη Αυγούστου, όταν ψηφιζόταν ο νόμος από τη Βουλή, έμοιαζε κυριολεκτικά όνειρο απατηλό. Ένας νόμος ψηφισμένος από περισσότερους από 250 βουλευτές, ένας νόμος που είχε τη στήριξη των μεγάλων ΜΜΕ, ένας νόμος που αποκλειόταν να αμφισβητηθεί από το συνδικάτο των πανεπιστημιακών, βραχυκυκλωμένο όπως είναι από τις «εξυπηρετικές» -για να το πω κομψά- προς την κ. Διαμαντοπούλου παρατάξεις του ΠΑΣΟΚ, της ΔΗΜ.ΑΡ. και των «γιατρών», δεν θα μπορούσε σχεδόν κανείς να φανταστεί ότι δεν θα μακροημέρευε.
Από αυτήν την επιτυχία εκείνων που πιστεύουν ότι το Πανεπιστήμιο είναι χώρος μάθησης, έρευνας και δημοκρατίας και όχι καπιταλιστική επιχείρηση που παράγει ευπώλητα προϊόντα, προορισμένα μόνον για εκείνους που έχουν να τα πληρώσουν, πρέπει να εξαχθούν ορισμένα συμπεράσματα.
Το πρώτο και πιο σημαντικό είναι ότι η ενότητα αποτελεί το σημαντικότερο όπλο στα χέρια όσων αντιστέκονται. Αν οι Σύνοδοι των Πρυτάνεων, οι Σύγκλητοι και οι γενικές συνελεύσεις των τμημάτων καθώς και οι συνελεύσεις των πρωτοβάθμιων συνδικαλιστικών οργάνων των φοιτητών, των διοικητικών υπαλλήλων και των διδασκόντων δεν μίλαγαν μια κοινή γλώσσα, αποδεικνύοντας ότι για την εφαρμογή του όποιου εγχειρήματος δεν αρκεί η τυπική νομιμότητα αλλά ότι είναι ουσιωδώς απαραίτητη η νομιμοποίηση, τότε δεν θα γινόταν απολύτως τίποτα.
Το δεύτερο συμπέρασμα που επιβάλλεται είναι ότι στη χώρα μας πολιτικά το εκκολαπτήριο του νεοφιλελευθερισμού βρίσκεται κυρίως στο ΠΑΣΟΚ, με τη λιγότερο ή περισσότερο σημαντική συνδρομή της οικογένειας Μητσοτάκη, ενώ τα κηρύγματα του νεοφιλελευθερισμού προσαρμόζονται ιδεολογικά στα καθʼ ημάς από διανοούμενους που στη μεγάλη τους πλειοψηφία προέρχονται από την Αριστερά, και αυτό έχει την ιδιαίτερη σημασία του.
Το τρίτο και τελευταίο είναι ότι οι ανώτερες τάξεις μοιάζουν να έχουν πλήρη συνείδηση του ρόλου που έχει παίξει το ελληνικό πανεπιστήμιο στην παραγωγή των κριτικών ιδεών. Στη χώρα μας το χαμηλό ποσοστό μισθωτής εργασίας και η συνακόλουθη απουσία ισχυρών συνδικάτων με ανάλογους θεσμούς παραγωγής ιδεών έκανε τα πανεπιστήμια προνομιακούς χώρους για την Αριστερά και την ιδεολογική παραγωγή της.
Αυτήν τη λειτουργία των πανεπιστημίων οι κατέχοντες είναι αποφασισμένοι να την ακυρώσουν. Και θα το κάνουν, είτε συντρίβοντας κυριολεκτικά το πανεπιστήμιο, όπως επιχειρούν οι νεοφιλελεύθεροι, είτε προσπαθώντας να το διατηρήσουν, αλλά ποδηγετώντας το, σύμφωνα με την πιο επεξεργασμένη τακτική που εκφράζει στην παρούσα συγκυρία ο Μπαμπινιώτης. Και αυτό το τελευταίο ανεξάρτητα από το αν ο ίδιος θα τηρήσει τελικά τα όσα μέτρα εξήγγειλε μετά την τρομακτική επίθεση την οποία υπέστη.
Απομένει στην Αριστερά να συνειδητοποιήσει και αυτή από τη μεριά της πλήρως τον ρόλο του ελληνικού πανεπιστημίου και να προσαρμόσει την τακτική της ανάλογα με το ποια μερίδα των κυρίαρχων τάξεων έχει το πάνω χέρι. Είναι προφανές ότι ο βαθμός δυσκολίας είναι σε κάθε περίπτωση διαφορετικός. Αλλιώτικα πολεμάς κάποιον που προσπαθεί με κάθε τρόπο να σε απαξιώσει και επιτίθεται κατά μέτωπο και αλλιώτικα κάποιον που μοιάζει να σου εκχωρεί έδαφος, αλλά ο οποίος σε τελευταία ανάλυση προσπαθεί να σε ενσωματώσει στις επιλογές του.
www.avgi.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου