Τα Φώκλαντς και το σήμερα

Τριάντα χρόνια συμπληρώθηκαν χθες από τον πόλεμο των Φώκλαντς/Μαλβίνες ανάμεσα στη Βρετανία και την Αργεντινή. Κέρδισαν οι Βρετανοί και αποκατέστησαν την κυριαρχία τους στα μικροσκοπικά νησάκια του Ν. Ατλαντικο΄θ που κατοικούνταν από Άγγλους και είχαν καταληφθεί στρατιωτικά από την Αργεντινή. Το κόστος σε ζωές απ' αυτόν τον πόλεμο των δύο μηνών δεν ήταν τέτοιο που να τον κατατάσσει στις αιματηρότερες συγκρούσεις του αιώνα, ωστόσο προσφέρεται για να βγάλουμε μερικά συμπεράσματα που ίσως φανούν χρήσιμα και σήμερα.
Το βασικότερο χαρακτηριστικό του πολέμου των Φώκλαντς ήταν πως έγινε για καθαρά εσωτερικούς λόγους και στις δύο χώρες. Η χούντα της Αργεντινής βρισκόταν τότε σε δύσκολη θέση και προσπαθούσε να επιβιώσει μέσα από την τόνωση του πατριωτικού πνεύματος αλλά και να
αποκαθαρθεί μέσα από έναν νικηφόρο πόλεμο. Έχασε, και από 'κει και πέρα η αποσύνθεσή της ήταν ταχύτατη. Ο Γκαλτιέρι κατέρρευσε σχεδόν αμέσως και την επόμενη χρονιά κατέρρευσε ολόκληρο το αιματοβαμμένο καθεστώς. Στα χιλιάδες θύματα των δολοφονημένων της χούντας προστέθηκαν και μερικές χιλιάδες σκοτωμένοι φαντάροι. Θυμίζει κατ' αναλογίαν την Κύπρο το 1974.
Η Θάτσερ, από την άλλη, αντιμέτωπη με σφοδρότατες λαϊκές αντιδράσεις -μόλις είχε αρχίσει να ξεθεμελιώνει το κοινωνικό κράτος-, πόνταρε επίσης στο πατριωτικό πνεύμα των συμπατριωτών της και στην αυτοκρατορική νοσταλγία και έστειλε πολλες χιλιάδες στρατό μισό πλανήτη μακριά για να ανακτήσει μια περιοχή με μερικές εκατοντάδες κατοίκους και μερικές χιλιάδες πρόβατα. Νίκησε στον πόλεμο και εδραιώθηκε. Εδραιώθηκε κυρίως επί της βρετανικής κοινωνίας, την οποία κήρυξε ανύπαρκτη. "Κοινωνία; Δεν υπάρχει τέτοιο πράγμα" ήταν τότε το σύνθημά της, δηλαδή ο καθένας για την πάρτη του. Τριάντα χρόνια μετά, η πάλαι ποτέ περήφανη εργατική τάξη της Βρετανίας ζει -επιβιώνει, στην πραγματικότητα- σε αχούρια με ένα χάμπουργκερ την ημέρα, κοινωνικό επίδομα και πολλή τηλεόραση. Συμπέρασμα: Από τους εθνικισμούς κερδίζουν ή χάνουν οι εξουσίες, αλλά χάνουν πάντα οι λαοί.
www.avgi.gr