Μία Ιφιγένεια δεν είναι αρκετή. Του Παύλου Παπαδόπουλου

Μπορεί η σύλληψη ενός παροπλισμένου πολιτικού όπως ο κ. Ακης Τσοχατζόπουλος να κάνει τους ψηφοφόρους να ξεχάσουν ότι το ΠαΣοΚ και η Νέα Δημοκρατία διεκδικούν την ψήφο τους με... πρόγραμμα το μνημόνιο; Κορυφαία στελέχη του σημερινού ΠαΣοΚ που υπήρξαν κόλακες του πρώην υπουργού ελπίζουν σήμερα ότι η «θυσία του Ακη» θα αποδειχθεί αρκετή για την εξιλέωση του πολιτικού συστήματος.
Πιστεύουν ότι οι πολίτες θα «χορτάσουν» μόλις κατακρεουργήσουν τον Ακη και στη συνέχεια θα ψηφίσουν με ευγνωμοσύνη τον κ. Ευάγγελο Βενιζέλο για να ολοκληρώσει τη «διάσωση» της Ελλάδας μαζί με τον κ. Αντώνη Σαμαρά. Το πιθανότερο είναι όμως ότι οι πολίτες θα προτιμήσουν να θυσιάσουν μέσα στην κάλπη της 6ης Μαΐου τους πολιτικούς που αποδέχθηκαν τη θυσία της ελληνικής κοινωνίας προκειμένου η Γερμανία να
συντηρήσει την ψευδαίσθηση μιας ευρωζώνης ισότιμων κρατών-μελών.
Το ΠαΣοΚ και η ΝΔ κινδυνεύουν να συντριβούν στις εκλογές γιατί υπηρέτησαν το γερμανικό μύθευμα περί ενός άχρηστου, ανίκανου και διεφθαρμένου μεσογειακού λαού που αξίζει να υποστεί κάθε εξευτελισμό. Ωστόσο, τα στοιχεία του ιδιωτικού και του δημοσίου χρέους δείχνουν πως είναι ψευδές ότι ζήσαμε με περισσότερα δανεικά από τους Ιταλούς και τους Βέλγους. Και μπροστά στα διεθνή σκάνδαλα των Γερμανών οι μίζες των Ελλήνων είναι παιδικά παιχνίδια. Η Γερμανία όμως διαθέτει ηγεσία, ενώ η Ελλάδα σχεδόν καταστράφηκε από τη διακυβέρνηση των κκ. Κώστα Καραμανλή και Γιώργου Παπανδρέου. Μετά το ξέσπασμα της παγκόσμιας κρίσης, η χώρα δεσμευμένη στο ευρώ δεν είχε και δεν έχει τρίτη επιλογή πέρα από τη διεκδίκηση μιας διαφορετικής νομισματικής πολιτικής ή την οργάνωση μιας συντεταγμένης αποχώρησης από την ευρωζώνη.
Οι ελληνικές κυβερνήσεις απέτυχαν να αξιοποιήσουν το γεγονός ότι η Ελλάδα είναι θεσμικά ισότιμη με τη Γερμανία και δεν τόλμησαν να καταστήσουν σαφές ότι η συνέχιση της συμμετοχής μας στην ευρωζώνη δεν μπορεί να γίνει με αντίτιμο την καταστροφή της οικονομίας και τη διάλυση της κοινωνίας. Αποδείχθηκαν ακατάλληλοι για να διαμορφώσουν θέσεις που υπερασπίζουν τις εθνικές προτεραιότητες στο ευρωπαϊκό πλαίσιο και εξασφαλίζουν επωφελείς συμβιβασμούς, όπως έκανε ο κ. Κώστας Σημίτης από το 1996 ως το 2004.
Μετά το 2004 επικράτησε ο πολιτικός επαρχιωτισμός του κ. Καραμανλή και οι άναρθροι αυτοσχεδιασμοί του κ. Παπανδρέου, ενώ ένα ανάλογο μείγμα επαρχιωτισμού και αυτοσχεδιασμού προσφέρουν οι σημερινοί αρχηγοί. Δεν αποκλείεται λοιπόν οι ψηφοφόροι να συρρικνώσουν τα μεγάλα κόμματα κάτω από το 50% προκειμένου να προειδοποιήσουν το Βερολίνο ότι αν η αδιαλλαξία συνεχιστεί, τότε η κατάρρευση της ευρωζώνης θα ξεκινήσει στη σκιά της Ακρόπολης. Κατά συνέπεια η Ιφιγένεια που χρειάζεται να θυσιαστεί για να διασωθεί η χώρα δεν είναι ο Ακης, αλλά εκείνοι που εκμεταλλεύονται τον Ακη για να καλύψουν την αποτυχία τους.
tvxs