Στην αρχή μοιάζει με φαντασίωση μιας υγρής αποπνικτικής καλοκαιρινής νύχτας στη Μέση Ανατολή. Χιλιάδες Παλαιστίνιοι, γυναίκες, παιδιά και πολλοί ηλικιωμένοι χοροπηδούν σε παραλία του Τελ Αβίβ. Ήρθαν από την Δυτική Όχθη και την Γαλιλαία, περνώντας όλους τους ασφυκτικούς αστυνομικούς ελέγχους. Αλλά αυτό δεν είναι ένα συνηθισμένο ταξίδι. Ήρθαν από μακριά μόνο για μια εικόνα: Να δούν την θάλασσα. Την θάλασσα που κάποτε ήταν δική τους.Τα παιδιά φωνάζουν και πέφτουν με όλη τους την ορμή στα κύματα. Μάταια η ισραηλινή ναυαγοσώστρια φωνάζει από τα μικρόφωνα στα αραβικά: Υπάρχει κίνδυνος πνιγμού! Πως να τα συγκρατήσεις; Είναι η πρώτη φορά που βλέπουν θάλασσα στη ζωή τους. Οι γυναίκες κοιτούν με περιέργεια και κρυφά χαμόγελα τις Ισραηλινές με τα προκλητικά μπικίνι. Οι γέροι, αμήχανοι στη αρχή, ξαναβλέπουν την θάλασσα μετα από δεκαετίες. Παντού υπάρχει άφθονο νερό από τις δημόσιες βρύσες. Καθαρό νερό. Ούτε αυτό το έχουν δει. Ζουν μια ώρα μακριά, αλλά τα χιλιόμετρα μοιάζουν -και είναι- ατελείωτα.
Είναι το απρόσμενο και πρωτότυπο "δώρο" της Ισραηλινής διοίκησης για την λήξη του Ραμαζανιού. Ας μην κάνουμε μια φορά δυσάρεστες σκέψεις που αναμιγνύουν και μπερδεύουν την πολιτική, την θεωρία με την πραγματική (σκληρή) ζωή. Η μάλλον ας κάνουμε μία. Τι σκέφτεται άραγε ένας κρατούμενος στις φυλακές, κοιτώντας τα κάγκελα; Η φωτογραφία του φίλου και συναδέλφου Άλεξ Λέβακ, έχει την απάντηση: Την θάλασσα.
tvxs.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου