Μέρες παράξενες, της Φιλιώς Τσουκαλά

Η απεργία πείνας του Νίκου Ρωμανού ενεργοποίησε ένα τεράστιο κίνημα συμπαράστασης, αρχικά από εκείνους που συμφωνούν ιδεολογικά μαζί του, στη συνέχεια και από εκείνες κι εκείνους που υπερασπίζονται συστηματικά τα δικαιώματα των «από κάτω» και τις ελευθερίες των ανθρώπων. Ακολούθησαν εκείνοι που έβαλαν σε προτεραιότητα μέσα τους το αίτημα για πρόσβαση στην παιδεία και, τέλος, συντάχθηκαν όσοι αγωνιούν για τη ζωή ενός νέου ανθρώπου, ακόμα κι αν διαφωνούν κάθετα με τον ίδιο, τις απόψεις και τις πράξεις του.
Προσπαθώντας να καταλάβω τι κινητοποιεί τις συνειδήσεις των ανθρώπων σκέφτηκα ότι ο Ρωμανός για λόγους πολιτικούς, αλλά και ψυχικούς και προσωπικούς και λόγω της
συγκυρίας, πήρε πολύ μεγάλα ρίσκα. Η απόφαση να ρισκάρεις πολλά ή και όλα, την ίδια τη ζωή, απουσιάζει στην εποχή μας από τον δημόσιο λόγο και, για να λέμε την αλήθεια, δεν κυριαρχεί ούτε στον ιδιωτικό βίο των ανθρώπων της εποχής. Η καθημερινή αγωνία μην χάσουμε τα κεκτημένα, τη δουλίτσα, το σπίτι, το εισόδημα, έναν καφέ την Κυριακή στην πλατεία, χρωματίζεται τελικά από τον ατομισμό που μοιραία οδηγεί στον φόβο και στον φθόνο, στον κοινωνικό αυτοματισμό. Είμαστε όλοι έτσι; Φυσικά και όχι. Κάθε μέρα άνθρωποι κάνουν τεράστιες υπερβάσεις που έχουν έντονο το ηθικό και κοινωνικό στοιχείο. Άλλοι αγώνες είναι δημόσιοι, όπως των καθαριστριών ή των κατοίκων της Χαλκιδικής, και άλλοι αθόρυβοι, αποτελούμενοι από δύσκολες προσωπικές αποφάσεις.
Πολύ συχνά στο περιβάλλον των ανθρώπων αυτών προκαλούνται αποκαλυπτικοί διαχωρισμοί, παρόμοιοι με αυτούς που παρατηρήσαμε σε μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας γύρω από την υπόθεση του Ρωμανού. Μια κάθετη και απόλυτη απόφαση, όπως αυτή της απεργίας πείνας, ενεργοποιεί σε κάποιους την αλληλεγγύη ή έστω την ανθρωπιά και σε άλλους την υποτίμηση, τη συνωμοσιολογία και το μίσος, καθώς ξεμπροστιάζει τη βαθιά προσωπική αδυναμία να αγωνιστούν για οτιδήποτε πέρα από το προσωπικό τους συμφέρον.
Δεν είναι τυχαίο ότι πολλοί προοδευτικοί άνθρωποι ανέφεραν «μαζική εκκαθάριση φίλων από το Facebook» ή οριστική αποστασιοποίηση από γνωστούς και συναδέλφους που προτίμησαν να συμπαραταχθούν με αυτό το συγκεκριμένο κράτος που τους έχει φάει τη ζωή παρά να πουν μια λέξη αλληλεγγύης στον Ρωμανό. Όπως και σε άλλες ιστορικές στιγμές, οι άνθρωποι νιώθουν ότι είναι ώρα να αποφασίσουν με ποιους θα πάνε και ποιους θ” αφήσουν.
Ήθελα να αντιπαραβάλω τον καταλυτικό ρόλο που έπαιξε σε πολλά επίπεδα η ιστορία του Ρωμανού με την ευρεία αποδοχή, με τη διαδικασία της προεδρικής εκλογής ενόψει, ότι δηλαδή οι εκλεγμένοι εκπρόσωποι του λαού στο Κοινοβούλιο θα κινηθούν με απολύτως προσωπικά κίνητρα, θα υποκύψουν σε πιέσεις, ο δημόσιος λόγος τους δεν έχει καμία βαρύτητα και ότι γενικώς δεν έχουν καμία τσίπα, τουλάχιστον οι πέραν της Αριστεράς. Και μόνο η έννοια των τριών ψηφοφοριών κατά τις οποίες αναμένεται να υπάρξουν μετακινήσεις λόγω πιέσεων(;), εκβιασμών(;), υποσχέσεων(;) προκαλεί μια ελαφριά αηδία.
Ανάμεσα στην κυνική δυσπιστία για την ποιότητα των ανθρώπων και στην ελπίδα για μια άλλη κοινωνία που απαιτεί υπερβάσεις, έρχονται μέρες παράξενες.

Πηγή: Αυγή

via http://rednotebook.gr