Προ παντός ειλικρίνεια. Του Δημήτρη Τρίμη

Σε αρκετά από τα κείμενα των συστημικών ΜΜΕ τον τελευταίο καιρό και όσο η αποτυχία του ελληνικού «προγράμματος δημοσιονομικής εξυγίανσης» γίνεται φανερή, έχει ξεκινήσει το φλερτ με τη νέα κατάσταση που αναπόφευκτα έρχεται, δηλαδή με τον ΣΥΡΙΖΑ. Ενα τέτοιο χαρακτηριστικό παράδειγμα φλερτ, μετά «υποδείξεων» βεβαίως, προς την επόμενη αριστερή κυβέρνηση είναι κι η άποψη του διευθυντή του «Βήματος», Αντ. Καρακούση, που γράφει: «Μία μόνο λύση έχει το ελληνικό πολιτικό σύστημα. Να πει όλη την αλήθεια στο λαό, να περιγράψει με απόλυτη ακρίβεια τη θέση της χώρας στο σύγχρονο κόσμο, να ορίσει συγκεκριμένους εθνικούς στόχους για την επόμενη δεκαετία και να ζητήσει τη συμμετοχή και τη στήριξη της μεγάλης πλειοψηφίας του ελληνικού λαού. Μόνο τέτοιες καθαρές επιλογές στέκουν στην παρούσα φάση»
Στη θέση αυτή του κ. Καρακούση δεν μπορεί κανείς να φέρει καμία αντίρρηση. Μια νέα αριστερή κυβέρνηση οφείλει να πει στον λαό την αλήθεια για τα εγκλήματα της τρόικας και όλων των εδώ -κι επί πολλά χρόνια ευρισκομένων στην εξουσία- κυβερνητικών κομμάτων, τραπεζιτών, κρατικών και οικονομικών παραγόντων οι οποίοι συμμετείχαν, καλοπερνώντας, στην πορεία προς τη χρεοκοπία της χώρας και ύστερα με αφάνταστο θράσος ανέλαβαν να μας σώσουν. Πράγματι, μόνο έτσι μπορεί να ανακτηθεί η εμπιστοσύνη των εξαθλιωμένων λαϊκών τάξεων προς την κυβέρνησή τους.
Αν ο διευθυντής του συγκροτήματος Ψυχάρη θέλει ειλικρινά να μιλήσουμε... ειλικρινά, τότε δεν έχει παρά να μας εξηγήσει το πώς, το γιατί και υπέρ ποίων δούλεψε ο μηχανισμός παραγωγής... χρεοκοπίας και μετέπειτα της αδιέξοδης «εσωτερικής υποτίμησης».
Εχουμε και λέμε λοιπόν τα εξής λίγα για δοκιμαστεί η ειλικρίνεια του καθενός:
1. Θα παραδεχτεί η παρέα των πολιτικών, τραπεζικών, κρατικών, οικονομικών και βεβαίως δημοσιογραφικών στελεχών ότι η ραγδαία ανάπτυξη της τελευταίας 25ετίας στην Ελλάδα μεταφράστηκε μέσω της σχεδιασμένης και εξαιρετικά εκτεταμένης «παραοικονομίας», των «άδηλων πόρων», της ασύλληπτης διαφθοράς και της «νόμιμης» φοροδιαφυγής, κυρίως, σε κέρδη του πελατειακού συστήματος εξουσίας, δηλαδή σε ιδιωτικές καταθέσεις εκατοντάδων δισεκατομμυρίων ευρώ στο εξωτερικό και σε «ντουβάρια» (μεζονέτες, εξοχικά, κότερα, πισίνες κ.λπ.) και εισαγόμενα είδη πολυτελείας στο εσωτερικό;
2. Θα πουν επιτέλους οι εταίροι μας πόσο ωραία ήταν να εξάγουν στο «πειραματόζωο-Ελλάδα» ολόκληρους στόλους πανάκριβων ενεργοβόρων αυτοκινήτων, σωρούς μηχανών και οικιακών συσκευών, τόνους καταναλωτικών ειδών και ό,τι άλλο αναλώσιμο μπορεί να φανταστεί κανείς πως θα ικανοποιούσε τους βουλιμικούς νεόπλουτους φίλους της γαλάζιας και πράσινης νομενκλατούρας;
3. Θα είναι τόσο ειλικρινείς οι «αρμόδιοι» πολιτικοί, τραπεζίτες και τεχνοκράτες Βρυξελλών, Αγορών και Αθηνών, ώστε να πουν ότι εν γνώσει τους καταχρέωναν τους δημόσιους και τους ιδιωτικούς προϋπολογισμούς στην Ελλάδα, χωρίς να νοιάζονται για τα έσοδα, ώστε να πουλάνε άφθονα στεγαστικά, καταναλωτικά και δήθεν επιχειρηματικά δάνεια στους ξεσαλωμένους με τα χρηματιστήρια, τον εύκολο μαυραγορίτικο πλουτισμό και την εκμετάλλευση της εργασίας (κυρίως των φτωχών μεταναστών και προσφύγων); Εκτός αν μας πουν ότι περίμεναν αφελώς πως ο «ενάρετος» κύκλος του καπιταλισμού θα απέδιδε τα απαραίτητα δημόσια έσοδα από τη λειτουργία του... ΦΠΑ.
4. Θα ομολογηθεί ότι αν μια χώρα εισάγει αενάως πολλαπλάσιας αξίας προϊόντα και δεν εξάγει ανάλογης αξίας δικά της προϊόντα, αργά ή γρήγορα θα χρεοκοπήσει, όταν παράλληλα τα ντόπια «λιμνάζοντα» κεφάλαια (που δεν έγιναν βεβαίως υγιείς παραγωγικές επιχειρήσεις ούτε όλα πήγαν στην κατανάλωση) μετανάστευσαν σε φορολογικούς παραδείσους και τράπεζες του εξωτερικού;
5. Δεν καταλάβαινε τόσα χρόνια κανένας οικονομολόγος των ελληνικών κυβερνήσεων, των ευρωκρατών, της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, του ΔΝΤ, της εργαλειοθήκης του ΟΟΣΑ έστω, ότι με το να πουλάς λίγη θάλασσα, λίγο Ζορμπά, λίγο αρχαίο κλέος και τζατζίκια στους τουρίστες δεν μπορείς να ζήσεις από τον ΦΠΑ που θα σου αφήσουν - αν φυσικά τον αποδίδουν οι τουριστικές επιχειρήσεις του τόπου;
6. Οσοι γνήσιοι εκπρόσωποι της πολικοοικονομικής ελίτ έφαγαν από την προηγούμενη μεγάλη μπάζα του ελληνικού καπιταλισμού, θα επιστρέψουν τουλάχιστον... τα μπόνους των στελεχών τους, ώστε να «ανακτηθεί» η εμπιστοσύνη του λαού που τους βλέπει και πάλι να επιχειρούν -εκ του ασφαλούς και εξ αποστάσεως, πάντοτε- να τον... σώσουν;
Και ένα τελευταίο, επειδή ο κ. Καρακούσης υπογραμμίζει ότι «οι μεγάλες εθνικές επιλογές απαιτούν άλλες ιδιότητες από πρόσωπα και κόμματα», θα πρόσθετα ότι η ανασυγκρότηση της χώρας -που κι εκείνος εύχεται- και η πολυπόθητη επιστροφή στη δημοκρατική ομαλότητα και την κοινωνική δικαιοσύνη (δυστυχώς σε ένα περιβάλλον τερατωδών ανισοτήτων και κατακαμένης γης) απαιτούν άλλες ιδιότητες και από τα πρόσωπα των χρεοκοπημένων και εν πολλοίς ανυπόληπτων ΜΜΕ που παπαγάλιζαν μονομερώς τις αρετές των Μνημονίων... και των τραπεζιτών.
πηγή: Εφημερίδα των Συντακτών

via left.gr