X.A. Positive, του Γιώργου Στάμκου

«Το καλύτερο πολιτικό όπλο είναι ο φόβος. Η σκληρότητα προκαλεί το σεβασμό. Οι άνθρωποι μπορεί να μας μισούν αλλά εμείς δεν ζητούμε την αγάπη τους, μόνο το φόβο τους». Χάινριχ Χίμλερ
Σε μια φοβική ελληνική κοινωνία, ισοπεδωμένη από την πολιτική της αυστηρής λιτότητας, υποδουλωμένη στα ατελεύτητα Μνημόνια της Τρόικας, έχοντας χάσει την εμπιστοσύνη της στο πολιτικό σύστημα, με τεράστια τμήματα της Αθήνας εγκατελειμένα στην εγκληματικότητα και στην παράνομη μετανάστευση, με τεράστια τμήματα του λαού άνεργα και βιαίως πτωχοποιημένα, δεν είναι ν’ απορεί κανείς γιατί μια ακροδεξιά οργάνωση –σχεδόν άγνωστη μέχρι χθες– κατόρθωσε να εκμεταλλευτεί το διάχυτο φόβο, την ανασφάλεια, την απελπισία και την έλλειψη μιας αισιόδοξης προοπτικής, και να εισπράξει το, ομολογουμένως εντυπωσιακό, 7% του εκλογικού σώματος. Η πολιτική επένδυση στο φόβο αποδίδει πάντα. Ειδικά στην γκρίζα Ελλάδα
του 2012, που βρίσκεται επί τρία χρόνια μονίμως ένα βήμα πριν τη χρεοκοπία.
Ο ελληνικός λαός είναι φοβισμένος, τρομοκρατημένος και προπαντός θυμωμένος. O θυμός αυτός μπορεί να πάρει τη μορφή ρατσιστικού μίσους πιο εύκολα απ’ ότι μπορεί να πάρει τη μορφή διαδηλώσεων και απεργιών. Στριμωγμένος στα αμπάρια ενός συστήματος που αποσυντίθεται, ο ελληνικός λαός –απελπισμένο θύμα και ο ίδιος του συστήματος που το καταπιέζει και το επηρεάζει ταυτόχρονα– στρέφεται εύκολα εναντίον κάποιων άλλων πιο αδύναμων θυμάτων, όπως είναι οι π.χ. μετανάστες. Κι επειδή δεν επιθυμεί ο ίδιος να «λερώσει τα χέρια του», αναθέτει αυτή τη «βρώμικη δουλειά» σε μια ακροδεξιά οργάνωση, που έχει τον εξτρεμισμό στο DNA της, που υμνεί τον «Φύρερ» Αδόλφο Χίτλερ και μισεί απροκάλυπτα τη Δημοκρατία. Δεν ισχυρίζομαι ασφαλώς πως όλοι οι 440.000 συμπολίτες μας που ψήφισαν τη Χρυσή Αυγή στις 6 Μαΐου, είναι δηλαδή Xrysi Aygi Positive, είναι απαραίτητα νεοναζί. Η ψήφος τους ήταν κυρίως μια ψήφος διαμαρτυρίας, τιμωρητική, γεμάτη δυσαρέσκεια, δυσθυμία, οργή και, κυρίως, ήταν μια ψήφος –προσωρινά τουλάχιστον– αντισυστημική. Ήταν στην ουσία μιας κραυγή απόγνωσης, μια έκκληση για βοήθεια: κι επειδή δεν βρήκε ανταπόκριση εκεί που θα ‘πρεπε, στράφηκε στη Χρυσή Αυγή γύρω από την οποία δημιουργήθηκε τελευταία ένα είδος «επαναστατικού μύθου», που γοητεύει κυρίως τους νέους.
Κατά τα άλλα η Χρυσή Αυγή δε συνιστά μια ελληνική ιδιαιτερότητα, καθώς σε όλη την Ευρώπη εδώ και πολλά χρόνια η ακροδεξιά και ο νεοφασισμός κερδίζει συνεχώς έδαφος στα λαϊκά στρώματα. Δεν είναι μόνον η Γαλλία όπου το Εθνικό Μέτωπο της Μαρί Λεπέν εισέπραξε στον πρώτο γύρω των προεδρικών εκλογών ένα εκπληκτικό 18%. Η πιο πετυχημένη περίπτωση υπήρξε ο Αυστριακός Γεργκ Χάιντερ, ηγέτης «Κόμματος της Ελευθερίας», που απέσπασε στις βουλευτικές εκλογές του 1996 το 28% των ψήφων. Η επιτυχία του οφείλονταν στη διαχείριση του φόβου των Αυστριακών σχετικά με την «πλημμυρίδα» των μεταναστών: «Η Βιέννη δεν πρέπει να γίνει Σικάγο», έλεγαν οι αφίσες του κόμματός του στην αυστριακή πρωτεύουσα.
Για αρκετό διάστημα μετά το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και την συντριπτική ήττα του φασισμού –σαν χθες πριν από 67 χρόνια–, η ακροδεξιά είχε σχεδόν εξαφανιστεί από τον πολιτικό χάρτη της Ευρώπης. Ωστόσο, έπειτα από την κρίση του Κράτους-Πρόνοιας, τις κοινωνικές αναταραχές της δεκαετίας του 1970, την αύξηση της παρουσίας μεταναστών στις ευρωπαϊκές πόλεις, και ιδιαίτερα έπειτα από την οικονομική ύφεση, την αύξηση της ανεργίας και της φτώχειας μετά την οικονομική κρίση του 2008, η ακροδεξιά άρχισε να ανακάμπτει σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες. Eνα νεορατσιστικό κίνημα έχει κάνει για τα καλά την εμφάνισή του, εκμεταλλευόμενο την αδυναμία των περισσοτέρων ευρωπαϊκών κοινωνιών να ενσωματώσουν στους κόλπους τους τις διαφορετικές πολιτισμικές ομάδες των νεοφερμένων μεταναστών.
Κάποτε οι Ευρωπαίοι ρατσιστές και εθνικιστές στρέφονταν κατά των εθνικών μειονοτήτων, ζητώντας τον αμείλικτο αποκλεισμό τους από τη «φαντασιακή κοινότητα» του έθνους. Σήμερα οι διάδοχοί τους στρέφονται κατά των μεταναστών και των πολιτικών προσφύγων, που λειτουργούν ως υποκατάστατο της «κατώτερης φυλής», η οποία αποτελεί και τον άξονα αναφοράς κάθε ρατσιστικής ιδεολογίας. Κάποτε ο ευρωπαϊκός ρατσισμός μιλούσε για «ανώτερες» και «κατώτερες» φυλές και εκθείαζε τη «φυλετική υγιεινή». Σήμερα ο ευρωπαϊκός νεορατσισμός δεν είναι πλέον φυλετικός αλλά «πολιτιστικός», τονίζοντας τις δυσκολίες της συνύπαρξης των πολιτισμών, εκθειάζοντας την «αυθεντική» πολιτιστική ταυτότητα και αντιμαχόμενος το «δικαίωμα στη διαφορά». Πρόκειται για έναν «ρατσισμό χωρίς φυλές», γεμάτο κλειστοφοβικά συμπλέγματα και πολιτιστικές «επιμειξιοφοβίες».
«Να διώξουμε όλους τους μετανάστες, να στρώσουμε ναρκοπέδια στα σύνορα, να βουλιάζουμε τις παραγεμισμένες με λαθρομετανάστες βάρκες και να κάνουμε την Ελλάδα ένα συρματόπλεκτο οχυρό!», κραυγάζουν οι εγχώριοι Χρυσαυγίτες, υποστηρίζοντας την κλειστοφοβική ιδέα της «Ευρώπης-Οχυρού», που αποτελεί και το όνειρο κάθε Ευρωπαίου ακροδεξιού.
Για ιστορικούς λόγους στην Ελλάδα η ακροδεξιά δεν είχε καταφέρει ως πρόσφατα να εξελιχθεί σε υπολογίσιμη πολιτική δύναμη. Είναι γνωστό πως συνδέθηκε από τα γεννοφάσκια της με τη δικτατορία του Μεταξά (1936-1941), τη ναζιστική κατοχή (1941-1944) και τη στρατιωτική Χούντα (1967-1974), δηλαδή με μελανές περιόδους κατά τις οποίες ο ελληνικός λαός υπέφερε πολύ και στερήθηκε τις ελευθερίες του. Ωστόσο, παρά τη σχετικά πρόσφατη εμπειρία της Χούντας, ο ελληνικός λαός δεν «ανοσοποιήθηκε» έναντι της ακροδεξιάς. Αντίθετα η γενιά που γεννήθηκε μετά τη Χούντα ψήφισε μαζικά τη νεοναζιστική Χρυσή Αυγή, κυρίως για τους λόγους που ανέφερα στην αρχή.
Μετά την είσοδό της στη Βουλή, ως κοινοβουλευτικό πλέον κόμμα, η νέα ελληνική ακροδεξιά θα προσπαθήσει να θεμελιώσει θεωρητικά και να εκλογικεύσει την ανορθολογική της στάση, αλλά δεν θα τα καταφέρνει. Το αποτέλεσμα της προσπάθειας για τη «θεωρητική θεμελίωσή» της θα είναι ένα όργιο ανορθολογισμού, ημιμάθειας, εθνοκεντρικής μισαλλοδοξίας θεωριών συνωμοσίας και εμετικού λαϊκισμού με τάσεις παράνοιας –όπως δείχνουν ήδη και τα χιτλερικού τύπου παραληρήματα του αρχηγού της Νίκου Μιχαλολιάκου. Και το πιο εντυπωσιακό είναι πως αυτά τα ξεσπάσματα θα βρίσκουν στην Ελλάδα πολλά άτομα πρόθυμα για να τα ακολουθήσουν.
Υπάρχει όμως και η άλλη όψη του νομίσματος. Οι Έλληνες νεοναζί, κτυπώντας τη δημοκρατία και τον ορθολογισμό, προσφέρουν μια ανέλπιστη ευκαιρία για αναγέννηση! Όπως το κίνημα κατά της παγκοσμιοποίησης αποτελεί τον ιχνηλάτη του μελλοντικού καπιταλισμού, έτσι και οι νεοναζί μπορούν να προσφέρουν μια ευκαιρία στην ελληνική δημοκρατία να ανανεωθεί. Αρκεί να μη φοβόμαστε. Ο φασισμός παθαίνει αφλογιστία μπροστά στην αφοβία. Και να μην κλεινόμαστε στον εαυτό μας, στο μικρόκοσμό μας, στην Ελλαδίτσα μας. Το καλύτερο αντίδοτο είναι, αυτή την εποχή της κρίσης, να ανοιχτούμε άφοβα προς το μέλλον. Και να μην κόψουμε τις ζωτικές γέφυρες που μας συνδέουν με την Ευρώπη, τον κόσμο και την παγκόσμια κουλτούρα: «Όταν μια κοινωνία χάσει την ευκαιρία να συνδεθεί με την παγκόσμια κουλτούρα, μένει να κοιτάζει την άβυσσο που ανοίγεται μπροστά της δίχως να καταλαβαίνει, παρόλο που η άβυσσος αυτή υπάρχει για να την καταπιεί». Ίμρε Κέρτες, Εγώ, Ένας Άλλος.
tvxs