Το «μεταρρυθμιστικό μέτωπο», όπως αυτοαποκαλείται το στελεχικό δυναμικό που στριμώχνεται προς το παρόν στα παλαιοκομματικά γρανάζια του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, οργανώνεται και περιμένει τη σειρά του.«Η πανουργία της Ιστορίας» όπως την ονόμασε ο Χέγκελ, φαίνεται ότι παίζει παιχνίδια με τις μεταλλάξεις των πολιτικών ομάδων και των ιδεών που εκπροσωπούν. Βέβαια με απαραίτητο συμπλήρωμα την απόφανση του Μαρξ ότι η Ιστορία επαναλαμβάνεται, την πρώτη φορά ως τραγωδία και τη δεύτερη ως φάρσα. Και για να εξηγούμαστε: Μια από τις κλασικές κατηγορίες που εξαπέλυαν οι απανταχού φιλελεύθεροι κατά της κομμουνιστικής και λενινιστικής θεωρίας ήταν η άποψη ότι η (ταξική) συνείδηση της εργατικής τάξης «θα έρθει απ’ έξω», δηλαδή από κάποια πρωτοπορία που θα μεταλαμπαδεύσει τις ιδέες της επανάστασης στις μάζες, τις οποίες στη συνέχεια θα καθοδηγήσει νικηφόρα στην εξουσία.
Τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα βιώνουμε ένα παράδοξο: οι (νεο)φιλελεύθεροι «μεταρρυθμιστές» διαφόρων αποχρώσεων κάνουν ένα βήμα παραπάνω, αγγίζοντας τα όρια του κωμικού. «Η
βασανιστική περίοδος μέχρι το 2020, όπου η χώρα θα πορευτεί πολύ συντεταγμένα και θα βγούμε από την κρίση, θέλει πολιτικό βολονταρισμό, θέλει μια αξιοποίηση της υπάρχουσας τεχνοκρατικής γνώσης…μια πολιτική βουλησιαρχία με πίστη και υπακοή στην επίτευξη συγκεκριμένων στόχων» δηλώνει με στόμφο ο Αλέκος Παπαδόπουλος σε συνέντευξή του στο διαδικτυακό Βήμα, προσθέτοντας ότι «πρέπει να προηγηθεί μια αντίληψη διαφωτισμού». «Για να γίνει αυτό, θέλει ηγεσία που δίνει κατεύθυνση και κρατάει σταθερά το τιμόνι, ανεξάρτητα αν έχει τούνελ, ανηφόρες ή χωματόδρομο. Ηγεσία που κλείνει τ’ αυτιά της σ’ αυτές τις θορυβώδεις και βίαιες μειοψηφίες που είναι μπροστά μας σε κάθε προσπάθεια αλλαγής» συμπληρώνει στη δική της «μεταρρυθμιστική πλατφόρμα» η Άννα Διαμαντοπούλου, με αυτοπεποίθηση που θυμίζει την αποφασιστικότητα του Μεγάλου Πέτρου να βγάλει την καθυστερημένη Ρωσία από το τέλμα της οπισθοδρόμησης.
Ο δολοφόνος στον τόπο του εγκλήματος
Ο σκληρός πυρήνας του σημιτικού «εκσυγχρονισμού», με όλους τους ανακυκλωμένους πρωταγωνιστές του (Α. Παπαδόπουλο, Γ. Φλωρίδη, Α. Διαμαντοπούλου, Τ. Γιαννίτση, Α. Λοβέρδο, Μ. Χρυσοχοϊδη), έχοντας διαρρήξει πλέον τα σύνορα, συναντάται με τους περιφερόμενους αστέρες του εν Ελλάδι (νεο)φιλελευθερισμού (Σ. Μάνο, Κ. Μητσοτάκη, Κ. Χατζηδάκη, Η. Μόσιαλο, Γ. Μπουτάρη κ.λπ) και διάφορους «ενσωματωμένους» διανοούμενους (Ν. Αλιβιζάτο, Α. Δοξιάδη, Δ. Σαββόπουλο, Λ. Τσούκαλη, Γ. Βούλγαρη, Ν. Μουζέλη κ.λπ), προκειμένου να φτιάξουν τη μαγιά της «μεταρρυθμιστικής πρωτοπορίας» που μέλλεται να αλλάξει τη μορφή της χώρας.
Η μέθοδος για να φουσκώσει η ζύμη είναι «η κινητοποίηση της κοινωνίας των πολιτών», η οποία δυστυχώς δεν υπάρχει και για το λόγο αυτό (πάντα με βολονταριστικό τρόπο) οι κομσομόλοι της μεταρρύθμισης ιδρύουν «Κινήσεις» και «Συνδέσμους» και υπογράφουν κείμενα με εξεγερτικούς τίτλους όπως «Τολμήστε!» για να πείσουν ότι τα μνημόνια, οι βίαιες αλλαγές εις βάρος των αδύναμων, ακόμα και η συρρίκνωση της κυριαρχίας της χώρας είναι όλα για το κοινό καλό και τον αναγκαίο εκσυγχρονισμό της κοινωνίας.
Ψυχροπολεμικός μανιχαϊσμός
«Η κρίση δημιουργεί ένα μεγάλο πολιτικό κενό. Αν δεν το καλύψουν όσοι θέλουν πραγματικές μεταρρυθμίσεις στη χώρα…θα το καλύψουν οι άλλοι. Και αυτοί οι άλλοι περιλαμβάνουν λαϊκιστές και συνοδοιπόρους διαφόρων αποχρώσεων, μαζί με εκείνους που ονειρεύονται κοινωνικές ανατροπές, αλλά με προτάσεις που έρχονται συνήθως από το νεκροταφείο» ανέφερε στην ομιλία του στην εκδήλωση «Για την Ελλάδα, τώρα!» ο Λουκάς Τσούκαλης, ο οποίος υπέγραψε την «Πρωτοβουλία των 18» ως «οικονομολόγος» και όχι ως πρόεδρος του γνωστού ΕΛΙΑΜΕΠ. Οι συμμετέχοντες στις συχνές αυτές εκδηλώσεις, τις οποίες οργανώνουν «κινήσεις»- σφραγίδες είναι οι πρωταγωνιστές των περισσοτέρων μετεκλογικών σεναρίων για την ίδρυση ενός τρίτου (εκσυγχρονιστικού) πόλου, ο οποίος άλλοτε ταυτίζεται με το «κόμμα Παπαδήμου» (πίστη στον οποίο δηλώνουν όλοι) και άλλοτε με ένα νέο μόρφωμα, το οποίο θα διεμβολίσει οριζόντια το υπάρχον κομματικό σύστημα.
Στα σενάρια αυτά «χορηγοί επικοινωνίας» είναι τα μεγάλα εκδοτικά συγκροτήματα, με πιο χαρακτηριστική περίπτωση αυτή του
Βήματος, το οποίο σε άρθρο του με τίτλο «Ποιοι φοβούνται ένα κόμμα Παπαδήμου;» επικαλείται μέχρι και μυστικές δημοσκοπήσεις «βάσει των οποίων το 20% του εκλογικού σώματος θα επιθυμούσε την ίδρυση ενός φιλοευρωπαϊκού κόμματος που είναι υπέρ των αναγκαίων μεταρρυθμίσεων». Στο δημοσίευμα προστίθεται, επίσης, ότι «λείπει λογικά αυτό που ο κ. Φλωρίδης έχει αποκαλέσει κρίσιμη ηγετική μάζα». Τις ίδιες μέρες ο Α. Παπαχελάς της Καθημερινής (και γ.γ. του ΕΛΙΑΜΕΠ…) χαρακτήριζε τον Λ. Παπαδήμο «μια από τις ελάχιστες σημαντικές εφεδρείες που διαθέτει η χώρα».
Βήματος, το οποίο σε άρθρο του με τίτλο «Ποιοι φοβούνται ένα κόμμα Παπαδήμου;» επικαλείται μέχρι και μυστικές δημοσκοπήσεις «βάσει των οποίων το 20% του εκλογικού σώματος θα επιθυμούσε την ίδρυση ενός φιλοευρωπαϊκού κόμματος που είναι υπέρ των αναγκαίων μεταρρυθμίσεων». Στο δημοσίευμα προστίθεται, επίσης, ότι «λείπει λογικά αυτό που ο κ. Φλωρίδης έχει αποκαλέσει κρίσιμη ηγετική μάζα». Τις ίδιες μέρες ο Α. Παπαχελάς της Καθημερινής (και γ.γ. του ΕΛΙΑΜΕΠ…) χαρακτήριζε τον Λ. Παπαδήμο «μια από τις ελάχιστες σημαντικές εφεδρείες που διαθέτει η χώρα».
Σ’ αυτό το κλίμα ο Τ. Γιαννίτσης επικαλείται τη ρήση του Κινέζου πολιτικού Ντενγκ Χσιάο Πινγκ ότι «το ζητούμενο δεν είναι το χρώμα της γάτας, αλλά αν πιάνει ποντίκια». «Μία είναι η κεντρική προϋπόθεση για το πού θα φθάσουμε: να αποφασίσουμε ως κοινωνία ότι, είτε με σύμμαχο είτε χωρίς σύμμαχο το πολιτικό σύστημα, θέλουμε να βγούμε από το τέλμα». Ξανά λοιπόν ο βολονταρισμός της μεταρρύθμισης της κοινωνίας «από τα πάνω». Και, φυσικά, εάν η κοινωνία αντιστέκεται διότι δεν αντιλαμβάνεται το συμφέρον της, τόσο το χειρότερο για την κοινωνία, αφού οι πιονιέροι των αλλαγών δεν αστειεύονται.
Όσο για τις μεταρρυθμίσεις; Τις συνοψίζει η Άννα Διαμαντοπούλου, η οποία προτείνει μια πλατφόρμα όμοια με την «Ατζέντα 2010» του Γκ. Σρέντερ, η οποία οδήγησε σε Βατερλό τη σοσιαλδημοκρατία και γέννησε τη Γερμανία με την υψηλή ανταγωνιστικότητα, τα 8 εκατομμύρια εργαζομένων με 400 ευρώ και την επιβολή σιδερένιας λιτότητας σε όλη την Ευρώπη. Όπως λέει ο Γ. Λυκιαρδόπουλος στο άρθρο του με τίτλο «Αντιλαϊκισμός, το ανώτατο στάδιο του λαϊκισμού» (περ. Σημειώσεις, τχ. 72, 11/2010): «Όλοι (τους) θέλουν να μηδενίσουν το κοντέρ, να ξαναχτιστεί μια νεόκοπη “νοικοκυροσύνη” στον τόπο. Με κάθε θυσία (των άλλων), με το ψαλίδισμα των οραμάτων, με την ισοπέδωση των ερωτημάτων, με την “εξίσου” καταδίκη των “άκρων” και την (επ)ανάκαμψη του φαντασματικού πολιτικού “κέντρου”».
Διαφωτισμός & κληρονόμοι«Στην Ελλάδα δεν μπορούμε να καταλάβουμε ότι αν θέλουμε να διατηρήσουμε μέρος της ευμάρειάς μας, της ελευθερίας μας, μέρος της συμμετοχής μας στο πολιτικό γίγνεσθαι, πρέπει να παραχωρήσουμε μερικά απ’ αυτά τα οποία θεωρούμε κεκτημένα. Η αντίληψη του Διαφωτισμού ότι παραχωρώ κεκτημένα για να διατηρήσω το όλον, δεν υπάρχει». Έλλειμμα Διαφωτισμού λοιπόν διαπιστώνει σε συνέντευξή του στην Athens Voice (14/12/11), με τίτλο «Για ένα νέο διαφωτισμό», ο διδάκτωρ Κοινωνιολογίας και αναπληρωτής επιστημονικός διευθυντής του πασοκικού ΙΣΤΑΜΕ, Γιώργος Σιακαντάρης, συνοψίζοντας ουσιαστικά την επιχειρηματολογία ενός όχι ασήμαντου αριθμού ακαδημαϊκών και «διανοουμένων».Ανθρώπων οι οποίοι παρότι σιτίζονται σχεδόν συστηματικά από το ελληνικό δημόσιο και άλλα «ανεξάρτητα» ινστιτούτα (ΕΛΙΑΜΕΠ, ΙΣΤΑΜΕ, ΙΟΒΕ κ.λπ) έχουν ως σημαία τους τον «αντικρατισμό» και τις «βαθιές μεταρρυθμίσεις». Νιώθοντας τουλάχιστον αυθεντικοί κληρονόμοι του Ρουσσώ και του Βολταίρου έχουν κηρύξει αμείλικτο πόλεμο κατά της «ηγεμονίας του ανορθολογισμού και του εξτρεμισμού», όπως το διατυπώνει ο Πέτρος Παπασαραντόπουλος σε άρθρο του (3/4/12) στην, επίσης, πασοκική-εκσυγχρονιστική Μεταρρύθμιση, τόπο ιδεολογικής συνάντησης των πάσης φύσεως μεταρρυθμιστών: «σοσιαλδημοκρατικής, συντηρητικής ή φιλελεύθερης» χροιάς. Στόχος η επανάκτηση της «ηγεμονίας» (για την οποία επικαλούνται μέχρι και τον Γκράμσι…) απέναντι στη «λαίλαπα του αριστεροδεξιού λαϊκισμού».«Ο χώρος του κομματικού ανταγωνισμού μεταβάλλεται, μοιάζοντας όλο και περισσότερο με πέταλο, καθώς οι αντίθετοι εξτρεμισμοί συνυπάρχουν και συχνά επιτίθενται από κοινού ως φαιοκόκκινο μέτωπο» διαπιστώνει με πάθος στα Νέα (23/3/12) ένας από τους πατριάρχες του σημιτισμού, ο Γιάννης Βούλγαρης. Και ενόψει εκλογών σημειώνει: «το τόξο των πολιτικών δυνάμεων από τη φιλοευρωπαϊκή Δεξιά ως τη δημοκρατική Αριστερά, τόξο που πρεσβεύει την ανασυγκρότηση της χώρας μέσα από την Ευρώπη και το ευρώ, έχει δύσκολο έργο». Εδώ βέβαια έχουμε τη «βολταιριανή» αρχή της ανοχής με μια μικρή έκπτωση: «όσοι δεν συμφωνούν με το εθνικό μας σχέδιο, αντιστέκονται λόγω ανορθολογισμού και συνεπώς, εξαιτίας της επικινδυνότητάς τους, κατατάσσονται εκτός του δημοκρατικού τόξου». Το λογικό αυτό άλμα το έχει κάνει ήδη ο Γ. Καρατζαφέρης, αλλά αυτό δεν απασχολεί τους κληρονόμους του ορθού λόγου και των δημοκρατικών παραδόσεων!Σύμφωνα με τους ίδιους, το τιτάνιο έργο της αντιμετώπισης των «εγχώριων συντεχνιακών στρατών κατοχής που μάς εκβιάζουν κατάμουτρα…με στόχο την αποτυχία της μεταρρύθμισης» (Αριστείδης Χατζής, αναπληρωτής Καθηγητής Φιλοσοφίας Δικαίου στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας, Τα Νέα, 20/1/12) θα πρέπει να αναλάβουν να το «επικοινωνήσουν» στον καθυστερημένο και παραπλανημένο λαό οι «μεταρρυθμιστικές δυνάμεις που βρίσκονται διάσπαρτες στα κόμματα και έξω απ’ αυτά». Και φυσικά κάτω από την ηγεσία μιας φωτισμένης (τεχνοκρατικής) δεσποτείας του τύπου Σημίτης ή Παπαδήμος, για τους οποίους οι «κληρονόμοι» μόνο καλά λόγια έχουν να πουν. Όπερ έδει δείξαι!monopress
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου