Ασφάλεια δικαιωμάτων ή ασφάλεια του καθεστώτος;

Του Δημοσθένη Παπαδάτου-Αναγνωστόπουλου*

Στη «λογική» της εξουσίας του νεοφιλελευθερισμού, η ασφάλεια των κοινωνικών δικαιωμάτων αντικαθίσταται από την «προστασία του πολίτη»: ενός υπερταξικού πολίτη που υποχρεώνεται να εκχωρήσει κοινωνικά δικαιώματα με αντάλλαγμα την προφύλαξή του από τον υποτιθέμενο κίνδυνο που εκπροσωπούν μειοψηφίες και «ασύμμετρες απειλές».
Στα χρόνια της κρίσης, η «λογική» αυτή εξωθείται στα όριά της. Ο λόγος περί προστασίας του πολίτη γίνεται σήμερα το τελευταίο εναπομείναν πρόσχημα για την υπεράσπιση του κύρους του κράτους. Οχι πια του κράτους-εγγυητή της κοινωνικής ειρήνης, του «κράτους δικαίου» και του «κράτους-Πρόνοια». Aλλά ενός «εμπόλεμου» κράτους, που για να εκμηδενίσει κοινωνικά δικαιώματα, καταφεύγει διαρκώς στις διαδικασίες της «νόμιμης βίας», αντιμετωπίζοντας πλειοψηφικά τμήματα της κοινωνίας όπως μέχρι πρότινος τις κάθε λογής μειοψηφίες. Στην Ελλάδα του Μνημονίου, μιλάμε πια για τη λειτουργία μιας διπλής νομιμότητας: το σκέλος του Συντάγματος που αναφέρεται στην κοινωνική προστασία και τον συνδικαλισμό μένει στα χαρτιά, ενώ παράλληλα προχωρά μια νομοθεσία που το παρακάμπτει και το καταργεί στην πράξη: μια παρασυνταγματική νομοθεσία.
Ηδη πριν από την κρίση, στα χρόνια του 4%, ο ΣΥΡΙΖΑ είχε κάθε λόγο να υπερασπίζεται τα δικαιώματα ατόμων και μειοψηφικών ομάδων, ενίοτε αντιδημοφιλών, όταν οι μηχανισμοί καταστολής δοκίμαζαν σε βάρος τους «τεχνικές» επιβολής που προφανώς θα διαχέονταν – όπως και συνέβη. Υπερασπιστήκαμε τα δικαιώματα αυτά έμπρακτα, συγκεκριμένα και όχι στα λόγια, αψηφώντας το «πολιτικό κόστος». Και το κάναμε αναγνωρίζοντας ότι η άσκηση βίας πάνω στα σώματα, η επέκταση της επιτήρησης και η νομική «κωδικοποίηση» της στέρησης ελευθεριών (με εμβληματικούς, εδώ, τους περίφημους τρομονόμους, εγχώριους και ευρωπαϊκούς) είναι διαδικασίες κάθε άλλο παρά «έκτακτες» ή κοινωνικά ουδέτερες. Το κάναμε ξέροντας από τον Νίκο Πουλαντζά ότι στα χρόνια του αυταρχικού κρατισμού η δημοκρατία συμβιώνει με μορφές εξουσίες κληρονομημένες από τα «έκτακτα», αντιδημοκρατικά καθεστώτα του παρελθόντος. Η συμβίωση αυτή σήμερα γίνεται ανυπόφορη.
Με τον νεοφιλελευθερισμό να διευρύνει το πάλαι ποτέ «περιθώριο», επεκτείνοντας και ποινικοποιώντας τη φτώχεια, περιορίζοντας ασφυκτικά τη νόμιμη αντίσταση και παραδίδοντας στους μηχανισμούς της νόμιμης βίας όσους «αποκλίνουν»· με την αστυνομία και τα ΜΜΕ να έχουν αναχθεί σε κεντρικούς πυλώνες της μνημονιακής «δημοκρατίας»· και με μια ακραία αντικοινωνική Δεξιά, ταυτισμένη πλήρως με το κράτος, να εργαλειοποιεί τα σώματα ασφαλείας, μπερδεύοντας επικίνδυνα το κύρος του κράτους με το δικό της, ο ΣΥΡΙΖΑ του 27% έχει ακόμα περισσότερους λόγους να αμφισβητεί τα αυτονόητα της διπλής νομιμότητας και της κρατικής βίας πάνω στα σώματα.
Από την απαγόρευση διαδηλώσεων και την επιστράτευση απεργών ώς τα βασανιστήρια στη ΓΑΔΑ και το Βελβεντό και τα Αλκατράζ «υψίστης ασφαλείας»· από τα μαθητοδικεία μέχρι το κατασταλτικό όργιο στις Σκουριές· από την καταδίκη του Παστίτσιου και την ολοκληρωτικής υφής βιομηχανία προσαγωγών ώς την επικίνδυνη τρομοϋστερία· και από τις παράνομες επαναπροωθήσεις ώς τα καινούργια στρατόπεδα συγκέντρωσης, τώρα που στο στόχαστρο δεν είναι μόνον οι «συνήθεις ύποπτοι», αλλά δυνητικά μια ευρύτατη κοινωνική πλειοψηφία, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θα σταματήσει να θυμίζει το προφανές: η συγκεκριμένη και μαχητική υπεράσπιση του εκάστοτε αδύναμου κρίκου είναι όριο και ταυτόχρονα όρος για να μη διαλυθεί ολόκληρη η αλυσίδα.
…………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………..
* Μέλος του Τμήματος Δικαιωμάτων του ΣΥΡΙΖΑ. Η πανελλαδική συνδιάσκεψη του τμήματος θα γίνει αύριο, στην αίθουσα εκδηλώσεων της «Εποχής» (Αθηνάς και Βλαχάβα 11)

www.efsyn.gr