Θα διαβάσω με ενδιαφέρον το βιβλίο του Δημήτρη Κουφοντίνα.Σε αντίθεση με σημαντικά τμήματα της ελληνικής κοινωνίας που είδαν για χρόνια με συμπάθεια τη “17Ν”, δεν ένιωσα ποτέ καμιά ιδιαίτερη έλξη για τον αριστερό πατριωτισμό και το μιλιταρισμό της, την πολιτική εργαλειοποίηση της ζωής (όχι γενικώς της ανθρώπινης, αλλά ειδικώς) των αντιπάλων της, ούτε και την κραυγαλέα υποτίμηση, εκ μέρους της, της τομής του 1974. Πάνω απ΄ όλα, όμως, είχα και έχω ιδιαίτερη αντιπάθεια για όσους κάνουν αβίωτο το βίο εκατομμυρίων ανθρώπων, ντόπιων και ξένων φτωχών, φλυαρώντας ανέξοδα για την “ανθρώπινη ζωή που είναι αυταξία”, προπαγανδίζοντας ως τέλος της ιστορίας τη μνημονιακή “δημοκρατία” και ταυτίζοντας την “ασφάλεια” με τα στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών.
Θα διαβάσω με ενδιαφέρον το βιβλίο του Δημήτρη Κουφοντίνα. Γιατί μπορεί η “17Ν” να ηττήθηκε ιδεολογικά και πολιτικά πολύ πριν την εξάρθρωσή της το 2002, όσα διαδραματίστηκαν τότε όμως ξεπέρασαν (και ξεπερνούν) κατά πολύ την ίδια και τους πρωταγωνιστές της υπόθεσης – και μας αφορούν όλους: Η αναβάπτιση βασανιστών της Χούντας σε “απότακτους αστυνομικούς”, στα νάματα της αντι-τρομοκρατίας· η συκοφάντηση της Μεταπολίτευσης από νοσταλγούς του ΄67-΄74, κυνικούς όλων των εξουσιών και εξημερωμένους τηλε-αριστερούς· η επέκταση του κύκλου των “συνήθων υπόπτων” πολύ πέραν της ακροαριστερής ένοπλης βίας· η “έκτακτη” νομοθεσία, η ανάκριση ετοιμοθάνατων κρατουμένων, η βράβευση της ΕΛ.ΑΣ από το FBI και οι “ειδικές συνθήκες” κράτησης που συνεχίζονται ακόμα, όπως και η στράτευση της “τυφλής” Δικαιοσύνης· όλα αυτά μαζί, και πολλά ακόμα που ξεκίνησαν το 2002 και συνεχίζονται σήμερα, δεν ήταν (και δεν είναι) απλώς μιντιακοί αντιπερισπασμοί μιας αποτυχημένης κυβέρνησης. Δώδεκα χρόνια τώρα “παράγουν” ιδεολογία, δημιουργούν θεσμικά προηγούμενα, διαγράφουν τα όρια της κρατικής ασυδοσίας όταν διακυβεύεται το κύρος των κρατούντων επί των αντιπάλων τους, έστω κι αν αυτοί οι τελευταίοι έχουν, στο δεδομένο τουλάχιστον χρόνο, ηττηθεί.
Θα διαβάσω με ενδιαφέρον το βιβλίο του Δημήτρη Κουφοντίνα.Όσο κι αν θεωρώ τη λογική της ακροαριστερής ένοπλης βίας, ιδίως σε συνθήκες αστικής δημοκρατίας, ανταγωνιστική στη λογική του δημοκρατικού-ελευθεριακού κομμουνισμού –και σήμερα πολιτικά (αυτο)καταστροφική–, ανήκω σε μια γενιά που γνωρίζει από πρώτο χέρι τι σημαίνει, χάριν τίνος ασκείται και σε βάρος ποιων εμπεδώνεται το “μονοπώλιο του κράτους στη νόμιμη βία” – όπως και το ρόλο της φασιστικής βίας που αποκαθιστά ή συμπληρώνει το μονοπώλιο αυτό.
Θα διαβάσω με ενδιαφέρον το βιβλίο του Δημήτρη Κουφοντίνα, ξεκινώντας από τον πρόλογο του Νίκου Γιαννόπουλου. Θα το έκανα έτσι κι αλλιώς, από εκτίμηση και σεβασμό στη δρώσα ιστορία ενός συντρόφου όπως ο Νίκος, η παρουσία του οποίου σε όλους τους αγώνες της Μεταπολίτευσης, πλειοψηφικούς και μειοψηφικούς, χωρίς οικονομία δυνάμεων και συναισθημάτων, αποτελεί επί τέσσερις δεκαετίες έμπνευση και παράδειγμα για τους αγωνιστές και τις αγωνίστριες (κάθε εκδοχής) της Αριστεράς και του αντιεξουσιαστικού χώρου. Θα το κάνω πολύ περισσότερο τώρα: για λόγους στοιχειώδους αλληλεγγύης προς το Νίκο (και τη Μάνια, το Γιάννη, τον Κώστα), αλλά και ως ένδειξη βαθιάς περιφρόνησης προς τον ακροδεξιό συρφετό που υποδύεται την κυβέρνηση και (νομίζει ότι) διαιρεί την Αριστερά σε “νομιμόφρονες” και “ακραίους”, ενώ στην πραγματικότητα απονέμει στους ανθρώπους της τίτλους τιμής.
Θα διαβάσω με ενδιαφέρον το βιβλίο του Κουφοντίνα και τον ήδη διάσημο πρόλογο του Γιαννόπουλου. Μπορώ να πω από τώρα πάντως πως, εκτός από δείγμα απελπισίας μπροστά στην αποτυχία και τη διαφαινόμενη ήττα της ΝΔ, η έπίθεση του παρακρατικού Δικτύου 21 προς το Δίκτυο, τον ΣΥΡΙΖΑ και την Αριστερά, για πολλούς και διαφορετικούς λόγους, μου φαίνεται τουλάχιστον φαιδρή. Αλοίμονο αν υπαγόρευαν τα διαβάσματά μας οι τηλεπλασιέ των “Πρωτοκόλλων των Σοφών της Σιών”, του “Εβραίοι: όλη η αλήθεια” και των περιθωριακών “μυθιστορημάτων” που φαντασιώνονται ακροδεξιά πραξικοπήματα – ή οι εθνικο“φιλελεύθεροι” διώκτες του Παστίτσιου. Αλοίμονο αν η απολίτιστη σπείρα που έκλεισε την ΕΡΤ σε μια νύχτα, διέλυσε τα μουσικά της σύνολα και σφράγισε το Τρίτο Πρόγραμμα έχει άποψη για το τι γράφεται, τι εκδίδεται και τι επιτρέπεται να διαβάζουμε στην Ελλάδα του 2014. Στην προκειμένη περίπτωση, το μόνο που θα καταφέρει, με τη συνδρομή και των στημένων δελτίων ειδήσεων, είναι η ανάδειξη του βιβλίου του Κουφοντίνα σε μπεστ-σέλερ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου