Η έννοια της αλληλεγγύης, μια από τις παραδοσιακότερες της Αριστεράς, συνυφασμένη με τον ίδιο τον χαρακτήρα της, έγινε τελευταία πεδίο δράσης για τη σκληρότερη και πιο επικίνδυνη Ακροδεξιά από την μεταπολίτευση. Πρόκειται άραγε για εγκληματική "παραχώρηση" από πλευράς της Αριστεράς ή μήπως τέτοιες πρακτικές γυρίζουν πίσω στον χρόνο για να διηγηθούν μια παλιά ιστορία;
Όταν η Ακροδεξιά “χτίζει τον μύθο της”
Έμμεσο "μπράβο" απέσπασε ο βουλευτής της Χρυσής Αυγής, Ηλ. Κασιδιάρης, όταν ανακοίνωσε ότι παραχωρεί το βουλευτικό του αυτοκίνητο σε πολύτεκνη οικογένεια. Ολόκληρη πολιτική στήνεται πάνω σε μια σειρά ιστοριών με Χρυσαυγίτες που ανάγκασαν μετανάστες να εγκαταλείψουν σπίτια στα οποία χρωστούσαν το ενοίκιο. Ή ακόμα κι η υπόθεση με τις "τράπεζες αίματος για Έλληνες", τη "διανομή τροφίμων για Έλληνες" ενισχύουν το προφίλ του Σωτήρα. Είναι όμως τόσο μοναδικό φαινόμενο; Όταν το Ιταλικό Κοινωνικό Κίνημα - Εθνική Δεξιά (MSI-DN) εμφανίστηκε στη γειτονική χώρα, έπρεπε με οποιονδήποτε τρόπο να εδραιώσει την παρουσία του ως δύναμη με κοινωνική αποδοχή. "Δεν είμαστε φασίστες, είμαστε Ιταλοί πατριώτες" υποστήριζε ο αρχηγός τους, Γκαετάνο Σάγια. Στους κόλπους του MSI-DN συγκροτήθηκε η Ιταλική Εθνοφρουρά, ομάδα που έφερε φασιστικά και ναζιστικά σύμβολα και οργάνωνε επιθέσεις σε μετανάστες κατά τη διάρκεια των διαβόητων περιπόλων της. Η κυβέρνηση Μπερλουσκόνι τότε κατέθεσε νέο νομοσχέδιο που συνοπτικά επέτρεπε τις περιπόλους εθελοντών πολιτών για την ενίσχυση της ασφάλειας στις πόλεις, στο πλαίσιο του σχεδίου αντιμετώπισης της "λαθρομετανάστευσης". Ίδιας αντίληψης και η Κάζα Πάουντ για την οποία η Χρυσή Αυγή υπερήφανα δήλωνε στην ιστοσελίδα της ότι είχε επισκεφθεί. Η Κάζα Πάουντ καταλάμβανε κενά κτήρια τα οποία ονόμαζε "κοινωνικά κέντρα" και τα χρησιμοποιούσε για να στεγάσει άπορες οικογένειες. Είχε έτσι το τέλειο “άλλοθι” να προπαγανδίσει τις νεοφασιστικές θέσεις της ή ακόμα και να χρησιμοποιεί ωμή βία. Ακόμα πιο πίσω, σε άλλες δεκαετίες, οι ακροδεξιές οργανώσεις σε όλη την Ευρώπη και όχι μόνο, ανέπτυσσαν παρόμοιες δράσεις οι οποίες ταυτίζονταν με την αλληλεγγύη αλλά και την απονομή δικαιοσύνης. Στις ΗΠΑ η τρομερή Κου Κλουξ Κλαν τη δεκαετία του '20, εκτός των ρατσιστικών επιθέσεων οργάνωνε και επιθέσεις κατά λαθρεμπόρων που συνήθιζαν να τρομοκρατούν και να εκβιάζουν πολίτες.
Από την άλλη πλευρά, η Αριστερά
Η αλληλεγγύη για την Αριστερά, ωστόσο, είναι γνώρισμα ταυτοτικό και φτάνει στις μέρες μας να προσαρμοστεί σε μια νέα πραγματικότητα. Εν καιρώ κρίσης η Αριστερά επέλεξε να αξιοποιήσει την παράδοσή της. Τον τελευταίο καιρό οργανώνονται παντού Κοινωνικά Ιατρεία βασισμένα στην εθελοντική δράση που συχνά αποτελούν πρωτοβουλία αριστερών συλλογικοτήτων, συνήθως χωρίς αυτές να το διατυμπανίζουν. Αντίστοιχες δράσεις συμβαίνουν και με τη διανομή τροφίμων, τα ανταλλακτικά παζάρια, τα κοινωνικά μαγειρέματα και γενικά συλλογικές. Χαρακτηριστικό το παράδειγμα της Ανοιχτής Πόλης, της δημοτικής παράταξης του ΣΥΡΙΖΑ, που μέσα στο καλοκαίρι συλλέγει γάλα για τα υποσιτισμένα παιδιά του δήμου. Ταυτόχρονα η αλληλεγγύη για την Αριστερά αφορά και τους αγώνες για τα δικαιώματα σε όλους τους κοινωνικούς χώρους. Οι μάχες της Αριστεράς στα μέτωπα της Παιδείας, της Εργασίας ή της Υγείας, οι αγώνες για ίσα δικαιώματα ανεξαρτήτως φύλου και εθνικότητας είναι αγώνες που δίνονται για όλη την κοινωνία. Εδώ εντοπίζεται η βασική ειδοποιός διαφορά.
Από τα φτηνά ιδεολογήματα στις πραγματικές ανάγκες
Οι δράσεις μεταξύ Ακροδεξιάς και Αριστεράς μπορεί εκ πρώτης όψεως να ταυτιστούν, αλλά αυτό θα σήμαινε μιαν εγκληματική σύγκριση. Γιατί στόχος της Ακροδεξιάς δεν ήταν ποτέ η κοινωνική προσφορά χωρίς αντάλλαγμα. Πάντα μέσα από την "αλληλεγγύη" της επιχειρούσε να δημιουργήσει δεσμούς εξουσίας που θα μπορούσαν να μεταφραστούν είτε σε ψήφους, είτε σε "στρατιώτες", είτε ακόμα και σε κοινωνική γείωση. Ο έλεγχος που κατάφερε να ασκήσει η Χρυσή Αυγή μέσω του "μόνο για Έλληνες" δεν διαμόρφωνε απλά ένα κλίμα ρατσιστικού μίσους, ούτε μετέφραζε, όπως οι ίδιοι ισχυρίζονται ,"τις επιταγές της κοινωνίας". Το "μόνο για Έλληνες" σήμαινε πως την επαύριο οι ίδιοι που επωφελήθηκαν θα πρέπει να δώσουν πίσω. Η άρνηση συνεργασίας με άλλους φορείς και η εμμονή να διαφημίζει τη δράση της, η προσπάθεια να εμπνεύσει την εμπιστοσύνη του "πολιτικά άφθαρτου που νοιάζεται για τον ελληνικό λαό και του προσφέρει υλικά αγαθά", πατά αμέσως πάνω στον φόβο μιας κοινωνικής μερίδας για το μέλλον της και δημιουργεί σχέσεις εξάρτησης με τον αυτόκλητο Σωτήρα της. Έτσι, όταν επιχειρήσει να “σπάσει” απεργίες ή φοιτητικές καταλήψεις, θα έχει ήδη βρει το κοινωνικό της έρεισμα. Κι εδώ έρχεται η ουσιαστική αλληλεγγύη βασισμένη στις πραγματικές ανάγκες. Είναι μια δύναμη από τα κάτω που θέλει να εμπλέξει με τρόπο δημιουργικό ολόκληρη την κοινωνία. Η αλληλεγγύη της Αριστεράς βασίζεται ακριβώς πάνω στην επικοινωνία των αναγκών μεταξύ τους. Οι ίδιοι άνθρωποι που δυσκολεύονται να αγοράσουν τρόφιμα ή να πληρώσουν γιατρούς και στρέφονται στην αλληλεγγύη, σίγουρα είναι άνθρωποι άνεργοι ή χωρίς μισθό ικανό να τους συντηρήσει. Οι ίδιοι που απειλούν να τους κόψουν το ρεύμα, να τους απολύσουν, να τους οδηγήσουν στην εξαθλίωση. Η Αριστερά λοιπόν, προερχόμενη από την κοινωνία και μαχόμενη για την κοινωνία, επιχειρεί να ξεδιπλώσει τη δράση της σε όλα αυτά τα μέτωπα. Είναι, εξάλλου, και ο μόνος τρόπος η αλληλεγγύη να γίνει αποτελεσματική.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου