Γιατί μια γυναίκα μπορεί να καταλήξει να εκδίδεται; Επειδή είναι πρόστυχη ή παραδόπιστη; Επειδή θέλει τον «εύκολο» τρόπο να βγάζει λεφτά και όχι τον «τίμιο»; Επειδή «έχει στο αίμα της την αμαρτία»;(!) Το πρόβλημα είναι ότι μετά από τόσους αγώνες του φεμινιστικού κινήματος, οι παραπάνω απαντήσεις δίνονται ακόμα. Υποστηρίζονται, μάλιστα, υπόρρητα και από τον υπουργό Υγείας, εν έτει 2012.
Καταρχάς υπάρχει το φαινόμενο «trafficking», το αποτρόπαιο δηλαδή φαινόμενο, γυναίκες (κυρίως μετανάστριες, που είναι ο ακόμα πιο αδύναμος κρίκος) να εγκλωβίζονται και να διακινούνται σαν εμπορεύματα. Σε αυτές τις γυναίκες, αφού τα σχετικά κυκλώματα τάξουν μια αξιοπρεπή εργασία στην Ελλάδα, τους κατάσχουν τα χαρτιά και τις προωθούν σε αμέμπτου ηθικής ελληναράδες, που τις βιάζουν επί πληρωμή, συμμετέχοντας σε ένα πραγματικό δουλεμπόριο. Νομίζω ότι η αξιοπρέπειά μας δεν μας επιτρέπει να επιχειρηματολογήσουμε γιατί αυτές οι γυναίκες δεν έχουν δικαίωμα επιλογής και γιατί είναι τα απόλυτα θύματα.
Εκεί που δυστυχώς χρειάζεται να επιχειρηματολογήσουμε (γιατί ακόμα και προοδευτικά μυαλά επιφυλάσσονται) είναι στο ζήτημα των γυναικών που φαινομενικά εκδίδονται οικειοθελώς. Φαινομενικά, γιατί για καμία γυναίκα, και για κανένα άνθρωπο γενικά, δεν είναι εύκολος τρόπος να βγάλει χρήματα το να ασελγεί επάνω του κάθε αρρωστημένο μυαλό που τον αντιμετωπίζει σαν πλαστική κούκλα. Είναι, συνεπώς, ο τελευταίος τρόπος να βγάλεις τα προς το ζην. Είναι η απόλυτη εξαθλίωση.
Είναι ο διάχυτος σεξισμός που τις έχει πείσει ότι το σώμα τους δεν είναι προς δική τους ικανοποίηση, αλλά προς ικανοποίηση του αντρικού φύλου. Σε συνδυασμό, λοιπόν, με το οικονομικό αδιέξοδο, εκτός από το να προσφέρουν το σώμα τους σε υποψήφιους γαμπρούς, όπως επιβάλλουν τα κυρίαρχα πρότυπα, το πουλάνε σε αγοραστές.
Έχουμε όλες και όλοι ευθύνη, λοιπόν, για το γεγονός ότι δεν είναι κεκτημένη για τις γυναίκες η αυτοδιαχείριση του σώματός τους. Έχουμε όλες και όλοι ευθύνη για το χαμηλό μορφωτικό επίπεδο και τον εργασιακό αποκλεισμό που υφίσταται το γυναικείο φύλο. Έχουμε όλες και όλοι ευθύνη για τον εργασιακό μεσαίωνα που επικρατεί, ειδικά τώρα, στον καιρό των μνημονίων. Και, κυρίως, έχουμε ευθύνη που επιτρέπουμε με την ψήφο μας να κυβερνούν άνθρωποι που κατηγορούν τους ασθενείς για την ασθένειά τους, που εκθέτουν τις εκδιδόμενες αντί τους οίκους ανοχής και τα κυκλώματα που τις εκδίδουν, που προστατεύουν το βιαστή αντί τη βιασμένη. Ανθρώπους που για την εκμετάλλευση κατηγορούν τους εκμεταλλευόμενους, κατά «το φταίνε οι άνεργοι για την ανεργία, οι εργαζόμενοι για την κρίση».
rednotebook
Καταρχάς υπάρχει το φαινόμενο «trafficking», το αποτρόπαιο δηλαδή φαινόμενο, γυναίκες (κυρίως μετανάστριες, που είναι ο ακόμα πιο αδύναμος κρίκος) να εγκλωβίζονται και να διακινούνται σαν εμπορεύματα. Σε αυτές τις γυναίκες, αφού τα σχετικά κυκλώματα τάξουν μια αξιοπρεπή εργασία στην Ελλάδα, τους κατάσχουν τα χαρτιά και τις προωθούν σε αμέμπτου ηθικής ελληναράδες, που τις βιάζουν επί πληρωμή, συμμετέχοντας σε ένα πραγματικό δουλεμπόριο. Νομίζω ότι η αξιοπρέπειά μας δεν μας επιτρέπει να επιχειρηματολογήσουμε γιατί αυτές οι γυναίκες δεν έχουν δικαίωμα επιλογής και γιατί είναι τα απόλυτα θύματα.
Εκεί που δυστυχώς χρειάζεται να επιχειρηματολογήσουμε (γιατί ακόμα και προοδευτικά μυαλά επιφυλάσσονται) είναι στο ζήτημα των γυναικών που φαινομενικά εκδίδονται οικειοθελώς. Φαινομενικά, γιατί για καμία γυναίκα, και για κανένα άνθρωπο γενικά, δεν είναι εύκολος τρόπος να βγάλει χρήματα το να ασελγεί επάνω του κάθε αρρωστημένο μυαλό που τον αντιμετωπίζει σαν πλαστική κούκλα. Είναι, συνεπώς, ο τελευταίος τρόπος να βγάλεις τα προς το ζην. Είναι η απόλυτη εξαθλίωση.
Είναι ο διάχυτος σεξισμός που τις έχει πείσει ότι το σώμα τους δεν είναι προς δική τους ικανοποίηση, αλλά προς ικανοποίηση του αντρικού φύλου. Σε συνδυασμό, λοιπόν, με το οικονομικό αδιέξοδο, εκτός από το να προσφέρουν το σώμα τους σε υποψήφιους γαμπρούς, όπως επιβάλλουν τα κυρίαρχα πρότυπα, το πουλάνε σε αγοραστές.
Έχουμε όλες και όλοι ευθύνη, λοιπόν, για το γεγονός ότι δεν είναι κεκτημένη για τις γυναίκες η αυτοδιαχείριση του σώματός τους. Έχουμε όλες και όλοι ευθύνη για το χαμηλό μορφωτικό επίπεδο και τον εργασιακό αποκλεισμό που υφίσταται το γυναικείο φύλο. Έχουμε όλες και όλοι ευθύνη για τον εργασιακό μεσαίωνα που επικρατεί, ειδικά τώρα, στον καιρό των μνημονίων. Και, κυρίως, έχουμε ευθύνη που επιτρέπουμε με την ψήφο μας να κυβερνούν άνθρωποι που κατηγορούν τους ασθενείς για την ασθένειά τους, που εκθέτουν τις εκδιδόμενες αντί τους οίκους ανοχής και τα κυκλώματα που τις εκδίδουν, που προστατεύουν το βιαστή αντί τη βιασμένη. Ανθρώπους που για την εκμετάλλευση κατηγορούν τους εκμεταλλευόμενους, κατά «το φταίνε οι άνεργοι για την ανεργία, οι εργαζόμενοι για την κρίση».
rednotebook
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου