Το συμβολικό κεφάλαιο ενός άνεργου πτυχιούχου

Σε κάθε ελληνική οικογένεια υπάρχει ένας τουλάχιστον άνεργος. Συνήθως είναι ένα «παιδί», 20, 25, 30, 30-κάτι χρονών, που μπορεί να μην έχει προλάβει καν να μπει στον κόσμο της εργασίας· να σπούδασε 4, 5, 10 χρόνια, να κρέμασε τα πτυχία, τα μάστερ και τα ντοκτορά και τώρα να αποστέλλει βιογραφικά, όλο και πιο μελαγχολικά. Δεν είναι υπόθεση, δεν είναι μεγεθυμένη προβολή, είναι εμπειρία καθημερινή και διαρκής, σε εκατοντάδες νοικοκυριά συνομηλίκων.
Πού θα φτάσει; Δύο στους τρεις νέους Ελληνες αδυνατούν να βρουν την πρώτη μυητήρια δουλειά τους· και ο τυχερός ένας βρίσκει συνήθως δουλειά κατώτερη των τυπικών προσόντων του και με μισθό που δεν του επιτρέπει να στήσει σπιτικό, να

«Σε φυσιολογικά για την εποχή επίπεδα οι αυτοκτονίες…»

Δημήτρης Ζακχαίος

Σκοτώνεται ο άτυχος ομογενής στο Μανχάταν και η είδηση φιλοξενείται στα περισσότερα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων και στα δελτία ειδήσεων των καναλιών. Αυτοκτονούν συμπολίτες μας, ψάχνεις την είδηση σε κάνα μπλογκ ή στα social media…

Μάταια ψάχνει κανείς αξιόπιστες μετρήσεις του ρυθμού της αύξησης των αυτοκτονιών στη χώρα μας. Η ακραία φτώχεια -και τα συνεπακόλουθά της- που έχει επιβληθεί στο μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού, έχει καταστήσει το φαινόμενο των αυτοκτονιών σχεδόν καθημερινό. Κι όμως. Μόνο διάσπαρτες ειδήσεις. Καμία σοβαρή ενασχόληση.
Είναι μόνο, όπως γράφουν η Μ. Αλεβιζοπούλου, η Ντ. Ιωακειμίδου και η Μ. Σπύρου, στο σχετικό ρεπορτάζ τους που δημοσιεύεται στο τεύχος του UNFOLLOW που κυκλοφορεί, επειδή «οι απολογητές των κυβερνήσεων της κρίσης σπεύδουν να ξεκαθαρίσουν πως όσοι μιλάτε για τις αυτοκτονίες, ευθύνεστε για αυτές που θα ακολουθήσουν»; Ή

Οι κοινωνικές επιστήμες όπως θα έπρεπε να είναι, Του Αντώνη Γαλανόπουλου

Εδώ και χρόνια στο Τμήμα Ψυχολογίας του ΑΠΘ, υπάρχει ένα μάθημα –από πολλές απόψεις- ιδιαίτερο, εναλλακτικό, όπως λέγαμε ως φοιτητές μεταξύ μας. Πρόκειται για το μάθημα του Κοινωνικού Αποκλεισμού με υπεύθυνο τον καθηγητή Κώστα Μπαϊρακτάρη. Και λέω υπεύθυνο και όχι διδάσκοντα, γιατί διδάσκοντες του μαθήματος είναι τα ίδια τα θύματα του κοινωνικού αποκλεισμού, ομάδες και συλλογικότητες που βρίσκονται συστηματικά ή κινδυνεύουν να βρεθούν από τη μια μέρα στην άλλη στο κοινωνικό περιθώριο.

Το μέλλον μας δεν είναι ο καπιταλισμός

Του Χρήστου Λάσκου

Που σημαίνει πως ο καπιταλισμός έχει πλέον σε τέτοιο βαθμό μετατραπεί σε ύβρι πλανητικών διαστάσεων, που η ανατροπή του αποτελεί, αναγκαστικά, το στόχο της ιστορικής περιόδου, στην οποία βρισκόμαστε ήδη.
Η αδηφάγα ροπή του να εισαγάγει τα πάντα στην επικράτεια του εμπορεύματος και της κερδοφορίας, η κανιβαλική και χαοτική του μετεξέλιξη μέσω των συνεχών απορρυθμίσεων, η τάση του προς την εκθετικά εντεινόμενη οικολογική διακινδύνευση, η επαύξηση της διατροφικής και ενεργειακής επισφάλειας για όλο και μεγαλύτερα τμήματα του ανθρώπινου πληθυσμού κάνει το αίτημα της υπέρβασής του επιτακτικό.

Ασφάλεια δικαιωμάτων ή ασφάλεια του καθεστώτος;

Του Δημοσθένη Παπαδάτου-Αναγνωστόπουλου*

Στη «λογική» της εξουσίας του νεοφιλελευθερισμού, η ασφάλεια των κοινωνικών δικαιωμάτων αντικαθίσταται από την «προστασία του πολίτη»: ενός υπερταξικού πολίτη που υποχρεώνεται να εκχωρήσει κοινωνικά δικαιώματα με αντάλλαγμα την προφύλαξή του από τον υποτιθέμενο κίνδυνο που εκπροσωπούν μειοψηφίες και «ασύμμετρες απειλές».
Στα χρόνια της κρίσης, η «λογική» αυτή εξωθείται στα όριά της. Ο λόγος περί προστασίας του πολίτη γίνεται σήμερα το τελευταίο εναπομείναν πρόσχημα για την υπεράσπιση του κύρους του κράτους. Οχι πια του κράτους-εγγυητή της κοινωνικής ειρήνης, του «κράτους δικαίου» και του «κράτους-Πρόνοια»

Ποιός ήταν ο Μομφεράτος

Η διαμαρτυρία, που πραγματοποίησε ο γιος του δολοφονηθέντα από τη 17Ν Ν.Μομφεράτου, έξω από το βιβλιοπωλείο Παπασωτηρίου έκανε πολύ σύντομα τον γύρο των social media.

Ανάπτυξη με… δουλοπάροικους

Του Δημήτρη Τρίμη

Ανάμεσα στις νέες θεσμικές αλλαγές σε βάρος των εργαζομένων, που ετοιμάζει η κυβέρνηση για να συμφωνήσει με την τρόικα, είναι και η πλήρης «απελευθέρωση» της λειτουργίας των Εταιρειών Προσωρινής Απασχόλησης (ΕΠΑ). Με λίγα λόγια, τα ελληνικά συναρμόδια υπουργεία -υπηρετώντας τα συμφέροντα των μεγάλων κυρίως εργοδοτών, αλλά, πλέον, και του Δημοσίου (όπως το… οραματίζονται, φτωχό και μικρό)- προωθούν την άμεση στελέχωση των επιχειρήσεων με νοικιασμένους, δανειζόμενους, μη συνδικαλισμένους, φτηνούς και απροστάτευτους εργαζόμενους.

ΕΣΠΑ - Αναπτυξιακό εργαλείο ή ιδιωτική ιδιοκτησία του χρήματος;

Του Πέτρου Σταύρου

Καθώς πλησιάζουν οι τριπλές εκλογές, ας δούμε λίγο πιο συγκεκριμένα τις πραγματικές δυνατότητες ανάπτυξης που παρουσιάζονται σε περιβάλλον μνημονιακής επιτήρησης και σε περιφερειακό επίπεδο. Στην περιφέρεια της Στερεάς Ελλάδος, για παράδειγμα, γίνεται αμέσως εμφανές το νέο μοντέλο ανάπτυξης που έρχεται. Το περιφερειακό πρόγραμμα της συγκεκριμένης περιοχής καλείται να διαχειριστεί κάτι λιγότερο από 200 εκ. € (τα μισά από τα ταμεία της Ευρωπαϊκής Ένωσης και τα άλλα μισά από το Πρόγραμμα Δημοσίων Επενδύσεων). Αυτό το ποσό θα είναι, λίγο πολύ, το νέο ΕΣΠΑ που θα πρέπει η νέα Περιφερειακή αρχή να «μετουσιώσει»

Το αριστερόμετρο και οι μαχόμενοι εραστές του

Του Αριστείδη Μπαλτά

Το Διεθνές Γραφείο Μέτρων και Σταθμών που εδρεύει στις Σεβρ κοντά στο Παρίσι ιδρύθηκε το 1875, λίγα χρόνια μετά την Κομμούνα. Εκεί φυλάσσονται τα πρότυπα που βαθμονομούν τα μέτρα και σταθμά που χρησιμοποιούμε κατά τις καθημερινές συναλλαγές μας -αλλά και στα επιστημονικά πειράματα- προκειμένου να εξασφαλίζεται η παγκόσμια ομοιομορφία των μετρήσεων. Για να πατάσσεται αμείλικτα όποιος κλέβει στο ζύγι.
Μολονότι το αριστερόμετρο χρησιμοποιείται πλατιά, το Γραφείο των Σεβρών δεν διαθέτει το αντίστοιχο πρότυπο. Τα άπαντα του Μαρξ ή του Λένιν δεν προσφέρονται. Εκτείνονται σε πολλές

Μην πυροβολείτε τους τυπογράφους

Οι φωνές που ζητούν την καταδίκη των εκδοτών του βιβλίου του Δ. Κουφοντίνα μοιάζουν βγαλμένες από την εποχή του Γουτεμβέργιου.

O Κουφοντίνας, ο ΔΟΛ και οι «χρήσιμοι ηλίθιοι»

Πουλάει ακριβά και αγοράζει φθηνά ρεύμα από τη ΔΕΗ

Της ΝΤΙΝΑΣ ΚΑΡΑΤΖΙΟΥ

Τροποποιώντας την άδεια του εργοστασίου παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας, κατόπιν γνωμοδότησης της ΡΑΕ, ο Ομιλος Μυτιληναίου κατέστη συμπαραγωγός, κερδίζοντας δεκάδες εκατομμύρια ευρώ από τη διαφορά στις τιμές πώλησης ρεύματος προς τη ΔΕΗ και την αγορά ρεύματος από αυτήν για τις ανάγκες της βιομηχανικής του παραγωγής.
Τον Φεβρουάριο του 2008, ο πρόεδρος της ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ Νίκος Φωτόπουλος φώναζε ότι η «Η πολιτεία και η ΡΑΕ είναι αβανταδόροι των ιδιωτών και νεκροθάφτες της ΔΕΗ». Ο λόγος που ο Φωτόπουλος ωρυόταν, ήταν μία γνωμοδότηση της ΡΑΕ (Ρυθμιστική Αρχή Ενέργειας) η οποία άναβε το «πράσινο φως» στον Ομιλο Μυτιληναίου να εισέλθει στο χώρο της ενέργειας, τροποποιώντας την

Εγκλήματα λευκού κολάρου. Του Νίκου Ξυδάκη

Μια πίστα μετά το pulp fiction βρίσκουμε το είδος «εγκλήματα λευκού κολάρου», με πολλά δημοφιλή δείγματα, λογοτεχνικά και κινηματογραφικά. Τα γνωρίσαμε σαν αμερικάνικα, προερχόμενα από μια κοινωνία που σε πολλά δείχνει τον δρόμο στην Ευρώπη.

Αναγνώσεις

Του Δημοσθένη Παπαδάτου-Αναγνωστόπουλου

Θα διαβάσω με ενδιαφέρον το βιβλίο του Δημήτρη Κουφοντίνα.Σε αντίθεση με σημαντικά τμήματα της ελληνικής κοινωνίας που είδαν για χρόνια με συμπάθεια τη “17Ν”, δεν ένιωσα ποτέ καμιά ιδιαίτερη έλξη για τον αριστερό πατριωτισμό και το μιλιταρισμό της, την πολιτική εργαλειοποίηση της ζωής (όχι γενικώς της ανθρώπινης, αλλά ειδικώς) των αντιπάλων της, ούτε και την κραυγαλέα υποτίμηση, εκ μέρους της, της τομής του 1974. Πάνω απ΄ όλα, όμως, είχα και έχω ιδιαίτερη αντιπάθεια για όσους κάνουν αβίωτο το βίο εκατομμυρίων ανθρώπων, ντόπιων και ξένων φτωχών, φλυαρώντας ανέξοδα για την

Latuff: Ο Ομπάμα χώνει τη μύτη του σε Βενεζουέλα, Συρία, Ουκρανία

Κρίση και εκμετάλλευση

Ένας θεμελιώδης δείκτης για να μετρηθεί η αποτελεσματικότητα της αστικής πολιτικής απέναντι στην κρίση είναι η εξέλιξη του ποσοστού εκμετάλλευσης. Γιατί, μόλο που, διεθνώς, η δημόσια συζήτηση έχει μονοπωληθεί από τη σύγκρουση μεταξύ νεοκεϋνσιανών, τύπου Κρούγκμαν ή Μάρτιν Γουλφ, και austerians οπαδών της «επεκτατικής λιτότητας», με αποτέλεσμα να επικεντρώνεται στα ζητήματα της βραχυπρόθεσμης οικονομικής πολιτικής –ως γνωστόν, μακροπρόθεσμα είμαστε όλοι νεκροί–, για τους μαρξιστές τα ουσιώδη εντοπίζονται αλλού.
Του Χρήστου Λάσκου

ΔΤ: «The Voice of America» για την Ουκρανία

DIGEA καλεί Σταύρο… Του Αλέξανδρου Τριανταφυλλίδη

Αγαπητέ Σταύρο Θεοδωράκη στις 14 Ιουνίου 2013 με άρθρο σου στο protagon.gr σημείωνες μεταξύ άλλων: «Η ΕΡΤ πρέπει να επαναλειτουργήσει με άμεση αξιολόγηση του προσωπικού της. Ας το μελετήσουν το σαββατοκύριακο και ας το οριστικοποιήσουν τη Δευτέρα. Δίνοντας, βέβαια, την πολιτική ευθύνη σε ένα καινούριο πρόσωπο - ει δυνατόν κοινής αποδοχής και με την αντιπολίτευση - και όχι σε αυτούς τους υπουργούς που ευθύνονται για το μπάχαλο των τελευταίων ημερών».

Επιστρέφει ο φασισμός στην Ευρώπη;

Ο γνωστός συγγραφέας Ταρίκ Αλί και ο καθηγητής Τζιμ Γούλφρεϊς παρουσίασαν μια ακτινογραφία της άκρας δεξιάς και του «νέου φασισμού».
Ο φασισμός αναπτύσσεται όταν το κράτος φοβάται ότι η Αριστερά μπορεί να διεκδικήσει την εξουσία.
Ταρίκ Αλί

Η ελπίδα ως πραγματικότητα...

Του Πέτρου Καλκανδή

Το ιδρυτικό συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ αποτέλεσε μια από τις πιο σημαντικές και ελπιδοφόρες στιγμές της περασμένης χρονιάς. Αν επιστρέφω σ΄ αυτό, είναι γιατί, όσο διαρκεί ένα γεγονός, είναι δύσκολο να αντιληφθείς τη σημασία του. Μόνο από μια ορισμένη απόσταση μπορείς να αντιληφθείς την ιστορικότητα, την διεθνή του εμβέλεια, τα διακυβεύματα που ορίζει στα πολλαπλά επίπεδα της θεωρίας, της ιδεολογίας, της καθημερινής πρακτικής. Ότι, εν προκειμένω, η εκλογική επιρροή του ΣΥΡΙΖΑ έχει θέσει νέα διακυβεύματα και στόχους.
Θεωρώ, λοιπόν, σημαντικό εδώ να μην ξεχνάμε το εξής: ότι ο ΣΥΡΙΖΑ του 27% δεν μπορεί να

Φρόνημα

Όσοι νομίζουν ότι η οικονομία διέπεται από σιδερένιες νομοτέλειες κι ότι ήθος και βούληση δεν σημαίνουν τίποτε, όσοι εκλαμβάνουν τις κενές ταυτολογίες τους ως γδούπο σκέψης, όσοι έχουν εμπεδώσει ότι η διατήρηση της καθεστωτικής τους θέσης επιβάλλει το να προσθέτουν αριθμούς και να αφαιρούν συνειδήσεις, απεχθάνονται το φρόνημα .

Του Αριστείδη Μπαλτά

Πόσο θα πληρώσουμε το δώρο Σαμαρά – Βενιζέλου στον όμιλο Μυτιληναίου

Από την ΠΕΣΙΝΕ στον Μυτιληναίο. Μισός αιώνας αποικιοκρατίας με παροχή ρεύματος κάτω του κόστους και επιδοτήσεις δισεκατομμυρίων.

Ο βλάκας της Γουόλ Στρητ. Του Χρήστου Λάσκου

Αν κάναμε μια αφαίρεση του προφανώς ταξικού –και προφανώς ταξικά σχεδιασμένου- χαρακτήρα του «προγράμματος», που εφαρμόζεται στην Ελλάδα, νομίζω, θα είχαμε πολλά να αναρωτηθούμε για την ποιότητα των ανθρώπων που το «εφαρμόζουν».
Δεδομένου, μάλιστα, πως υπήρξαν ποικίλων ιδεολογικών (;) προελεύσεων «εφαρμοστές», αν κάτι τους ενώνει είναι η έμπρακτη προσήλωσή τους στην ιδέα πως η αγορά τα λύνει όλα. Η έμπρακτη και έμμονη προσήλωσή τους, δηλαδή, στην ιδέα πως η επίλυση του ελληνικού «προβλήματος» είναι η «απελευθέρωση της ιδιωτικής οικονομίας» από τα διάφορα δεσμά της. Έτσι, αυτό που αποτελεί την πεμπτουσία του «προγράμματος», η εσωτερική υποτίμηση, δηλαδή η ακραία ένταση της εκμετάλλευσης των

Ποιος πραγματικά νοιάζεται για τα λεφτά;

H ερώτηση «πού θα βρείτε τα λεφτά» απευθύνεται από τους κυβερνητικούς πολιτικούς, τους συστημικούς δημοσιογράφους και τους οργανικούς διανοητές των κυρίαρχων συμφερόντων μόνο προς τους αριστερούς εκπροσώπους και πολιτικούς των τηλεοπτικών πάνελ -και δικαίως, διότι αυτό το ερώτημα και το περιεχόμενό του, ως προς τους στόχους μιας πολιτικής, δεν ενδιαφέρει τις νεοφιλελεύθερες προσεγγίσεις.

Του Πέτρου Σταύρου