Ετών 25, πτυχιούχος και άνεργος

Γιάμαλη Αναστασία

 

"Η εργασία δεν είναι δικαίωμα, θα πρέπει να κερδηθεί, ακόμη και μέσα από θυσίες" δήλωσε την περασμένη εβδομάδα σε αμερικανική εφημερίδα η υπουργός Εργασίας της Ιταλίας Έλσα Φορνέρο. Η δήλωσή της μοιάζει να επιβεβαιώνεται και από την έκθεση της Eurostat για την ανεργία. Περί τα 17,56 εκατομμύρια άνθρωποι είναι άνεργοι στην Ευρωζώνη, με το ποσοστό της ανεργίας να φτάνει το 11,1%, το υψηλότερο από το 1995, οπότε ξεκίνησαν οι μετρήσεις. Κατά 254.000 αυξήθηκαν οι άνεργοι μέσα σε έναν μόνο χρόνο. Παραπάνω από διπλάσιο είναι όμως το ποσοστό της ανεργίας στους νέους μέχρι 25 ετών σε μία νομισματική ένωση που δημιουργήθηκε ως ένα ακόμη βήμα προς την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση, με την ανεργία στους ενήλικους μέχρι 25 ετών να φτάνει το 22,6%.
Αντιστρόφως ανάλογες με την αύξηση της ανεργίας είναι οι προσδοκίες των νεαρών πτυχιούχων, όλων εκείνων που στην εφηβεία τους, στις αρχές του 2000, πίστευαν πως, αν μπουν στο πανεπιστήμιο, αν πιεστούν αυτοί και οι γονείς τους, τότε "όλο το σύμπαν θα συνωμοτήσει" για να
ζήσουν την ζωή που τους έμαθαν να αποζητούν... Οι σημερινοί 25άρηδες της Ευρωζώνης, αυτοί που μεγάλωσαν με το όνειρο πως θα ξεπεράσουν τους γονείς τους, όπως εκείνοι ξεπέρασαν τους παππούδες τους, βλέπουν σήμερα την πραγματικότητα να τους διαψεύδει...
Στην Ισπανία και στη χώρα μας ένας στους δύο νέους δεν έχει δουλειά. Η ανεργία έχει φτάσει το 52,1% και στις δύο χώρες που φιγουράρουν στην πρώτη θέση... Κάπου ενδιάμεσα η Βρετανία, με 19% των νέων να είναι άνεργοι, και η Ιρλανδία με 17%. Τις τελευταίες θέσεις καταλαμβάνουν η Γερμανία και οι δορυφόροι της. Συγκεκριμένα η ανεργία των νέων είναι στη Γερμανία στο 7,9%, στην Αυστρία στο 8,3% και στην Ολλανδία στο 9,2%.
Την κατιούσα έχουν πάρει οι προσδοκίες... όχι κάποιων αλλά όλων. Μιλάμε για μια ολόκληρη γενιά απόκληρων, ανθρώπων που μεγάλωσαν με το όνειρο πως θα πετύχουν και με άλλα αισιόδοξα κλισέ που τους διαβεβαίωναν πως θα πραγματοποιηθούν τα θέλω τους... Αυτό που χαρακτηρίζει την επαγγελματική σταδιοδρομία τους, ωστόσο, είναι η επισφάλεια, η υποαπασχόληση, οι δουλειές που είναι κατώτερες τόσο των προσδοκιών όσο και των ικανοτήτων τους και βέβαια η μακροπρόθεσμη ανεργία. Πρόκειται άλλωστε για την πρώτη γενιά μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, που όπως έγραψε πρόσφατα ο κοινωνιολόγος Ζίγκμουντ Μπάουμαν "αντιμετωπίζει το ενδεχόμενο καθοδικής κοινωνικής κινητικότητας".
Σε μία Ευρώπη που καταρρέει και υποτάσσεται στις βουλές της αγοράς, οι άνθρωποι παρασύρονται και μετατρέπονται σε απογοητευμένους και στην συνέχεια σε αγανακτισμένους... Τέτοια εποχή πέρυσι η Πουέρτα ντελ Σολ και το Σύνταγμα έδιναν τον παλμό της αγανάκτησης. Είναι πια σαφές πως ένα φανταχτερό πτυχίο δεν αποτελεί επένδυση ενώ την ίδια ώρα, η υποτιθέμενη "αξιοκρατία" της μόρφωσης που εξυπηρετούσε την απροκάλυπτη ανισότητα κατέρρευσε μαζί με την κρίση.

avgi