Η Τοπική Αυτοδιοίκηση μοχλός κοινωνικής ανάπτυξης, του Δ. Χλωπτσιούδη

Η Τοπική Αυτοδιοίκηση μπορεί να συμβάλει καταλυτικά και στην πραγματική ισότητα των πολιτών. Μπορεί μέσα κινηματικές διαδικασίες να συμβάλει στον αγώνα για ίσες ευκαιρίες κι όχι απλά για ίσα δικαιώματα. Η ισότητα όμως και η επέκτασή της, η δημοκρατία, δεν είναι απλά θέμα δικαιωμάτων ως εγγύηση· η ισότητα αποτελεί έννοια λειτουργική.

ΕΟΠΥΥ: «Πώς έκλεισε; Αφού δεν το είπαν τα κανάλια»

Πρωί Παρασκευής στον ΕΟΠΥΥ στην Αλεξάνδρας. Ο υπάλληλος της ιδιωτικής εταιρίας φύλαξης όσο πιο ευγενικά μπορεί ανακοινώνει στους «συγγενείς» τα κακά νέα. «Ο ΕΟΠΥΥ έκλεισε. Λουκέτο. Δεν υπάρχουν γιατροί». Κόσμος ακούει, αλλά κοιτάει με βλέμμα απορημένο. Δεν μπορεί ακριβώς να κατανοήσει τι του λένε. «Έκλεισαν το ΙΚΑ;» ρωτάει ένας συνταξιούχος. «Πως έκλεισε; Αφού τα κανάλια δεν λένε τίποτα;» Η ερώτηση κλειδί. Αφού τα κανάλια δεν λένε τίποτα δεν μπορεί να έκλεισε. «Θα πάω μέσα, μήπως ο δικός μου γιατρός είναι εδώ» απαντάει μία ηλικιωμένη κυρία. Ολική άρνηση. Δεν γίνεται να έκλεισε. Δεν μπορεί να το

Σβήνουν τα ίχνη μετά το ταξίδι Γεωργιάδη στις ΗΠΑ

Εξαφάνισαν από το Ιντερνετ τα βιογραφικά τους, που αποδείκνυαν σχέση με το χώρο της υγείας, οι άνθρωποι πίσω από την επίσκεψη Γεωργιάδη στο Χάρβαρντ.

Ο αστικός εξωραϊσμός είναι ανάπτυξη;

Είναι φορές που αναρωτιέσαι; Μα είναι δυνατόν η παραγόμενη πολιτική πράξη να είναι τόσο προβλέψιμα αλυσιτελής, τόσο κοινότοπα ανούσια; Τόσο επιζήμια ή διάφορη για το κοινό συμφέρον; Τόσο δειλή και αναίσθητη στις μεταβαλλόμενες κοινωνικές ανάγκες; Ειδικά στην παρούσα συγκυρία ιστορικής δυσκολίας.
Του Νίκου Ξυδάκη

Το σκέφτηκα αυτές τις μέρες που μαζί με την αναγελλία του δείκτη ανεργίας στο 28%, είχαμε την αναγγελία έργων αστικού εξωραϊσμού στην Πανεπιστημίου, προϋπολογισμού 80 εκατ. ευρώ, και την τελική ανάληψη των δανειακών υποχρεώσεων του Μεγάρου Μουσικής από το κράτος, ύψους 230 εκατ. ευρώ.
Εύλογα αναρωτιέται ο υπερφορολογούμενος ή άνεργος πολίτης: Αυτό το έργο αστικής ανάπλασης

Έξω από τα σχολεία η αστυνομία

Το colpo grosso κυβέρνησης-Digea

Του Νίκου Μιχαλίτση

Στις 30 Ιανουαρίου έληξε η προθεσμία υποβολής προσφορών στο διαβόητο διαγωνισμό για τη διάθεση του φάσματος συχνοτήτων της ψηφιακής τηλεόρασης και την ανάδειξη του παρόχου δικτύου για τα επόμενα 15 χρόνια. Ο διαγωνισμός ήταν (υποτίθεται) διεθνής πλειοδοτικός (δημοπρασία) και είχε προκηρυχθεί από την Εθνική Επιτροπή Τηλεπικοινωνιών και Ταχυδρομείων (ΕΕΤΤ), λίγες μόνον ημέρες μετά την αλλαγή της Διοίκησής της. Την ίδια ημέρα, η ΕΕΤΤ με μια λιτή ανακοίνωση, ενημέρωνε ότι στη δημοπρασία εμφανίστηκε μόνον μία εταιρία, η Digea, η οποία μετά τον τυπικό έλεγχο της προσφοράς της θα αναδειχθεί ο πάροχος δικτύου ψηφιακής

Η λατρεία του Χρυσού Μόσχου

«Ορκίζομαι ότι θα κάνω ό,τι είναι δυνατόν για να διατηρήσω και ενισχύσω την εμπιστοσύνη στον τομέα των χρηματοπιστωτικών υπηρεσιών. Ο Θεός να με βοηθά». Οι διοικήσεις των ολλανδικών τραπεζών δεσμεύονται έναντι Θεού και ανθρώπων να διαφυλάττουν την πίστη. Εντός του έτους τον ίδιο όρκο θα δώσουν και οι 90 χιλιάδες υπάλληλοι.

Οι πλούσιοι δανείζουν, οι πλούσιοι εισπράττουν

Είναι υποχώρηση της Αριστεράς ο στόχος για ισοσκελισμένους προϋπολογισμούς; Μπορεί η Αριστερά, μετά την πολεμική κατά των όρων του Μάαστριχτ, κατά του «Συμφώνου Σταθερότητας», κατά του «Δημοσιονομικού Συμφώνου» να λέει ότι θα επιδιώξει ισοσκελισμένους προϋπολογισμούς, δηλαδή τα έσοδα του Δημοσίου να καλύπτουν τις δαπάνες του; Προπάντων: η παραγωγική, κοινωνική και περιβαλλοντική ανασυγκρότηση συμβιβάζεται με ισοσκελισμένους προϋπολογισμούς;
Του Θόδωρου Παρασκευόπουλου

Μεγάλη συναυλία για την ΕΡΤ

Την Πέμπτη 13 Φεβρουαρίου στο κλειστό γήπεδο Περιστερίου

Περί συμμαχιών

Του Χρήστου Λάσκου και του Χριστόφορου Παπαδόπουλου

Γράφαμε πριν από ένα χρόνο: «Η προοπτική της αναγκαίας -για επιβιωτικούς, πλέον, της ελληνικής κοινωνίας λόγους- άμεσης πολιτικής ανατροπής, η προοπτική της κυβέρνησης της Αριστεράς, όπως πολιτογραφείται από την άνοιξη κι έπειτα, είναι η προοπτική μιας τεράστιας πολιτικής και κοινωνικής σύγκρουσης. Το σύστημα, ελλαδικό και διεθνές θα αντιδράσει λυσσασμένα. Όποιος επενδύει σε λογικές ώριμου φρούτου ή φαντάζεται πως κυβέρνηση της Αριστεράς σημαίνει μια λιγότερο ή περισσότερο ομαλή εφαρμογή ενός ολοκληρωμένου (;) προγράμματος είναι πολύ βαθειά νυχτωμένος. Και ακόμη πιο βαθειά νυχτωμένος είναι όποιος σχεδιάζει την κατάκτηση της ηγεμονίας στην κοινωνία με οδηγητική ιδέα την επέκταση της επιρροής του ΣΥΡΙΖΑ προς το ανυπόληπτο, όσο και ανύπαρκτο,

H ομοφοβική Σώτη και ο χρυσαβγίτης Γρηγόρης

Του Αρη Χατζηστεφάνου

Μέσα σε λιγότερο από μια εβδομάδα δυο από τις πιο προβεβλημένες περσόνες του πολιτισμού της εκσυγχρονιστικής Ελλάδας έδωσαν μια εντελώς διαφορετική εικόνα από αυτή με την οποία τους είχε γνωρίσει το ακροατήριό της.
Την ημέρα της παρακρατικής δολοφονίας δυο μελών της Χρυσής Αβγής ο Γρηγόρης Βαλιανάτος δήλωσε ότι «είμαστε όλοι χρυσαυγίτες». Λίγες ημέρες αργότερα η συγγραφέας Σώτη Τριανταφύλλου σημείωνε σε συνέντευξή της: «Αδιαφορώ αν με λένε ομοφοβική, είμαι ενάντια στην γελοιότητα του γκέι γάμου».

Προφανώς οι επιλογές δυο ανθρώπων να δηλώνουν νεοναζιστές ή ομοφοβικοί αποτελούν προσωπική

ΟΙ ΔΗΜΑΡΧΟΥΚΟΙ

Του Καρτέσιου

Πλεόνασμα ανεξαρτησίας θα απολαύσουμε στις δημοτικές εκλογές από υποψήφιους δημάρχους και συμβούλους. Όλοι ανεξάρτητοι. Βέβαια, μέλη της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, αλλά ανεξάρτητοι. Δίχως να έχουν παραδώσει τις κομματικές τους ταυτότητες, αλλά ανεξάρτητοι.
Με πλούσιο πολιτικό λόγο. «Δε μπορούμε να υποσχεθούμε πολλά γιατί η κεντρική διοίκηση στερεί πόρους από τους Δήμους». Που πάει να πει ότι η κυβέρνηση στέρησε τους πόρους, αλλά την κυβέρνηση τη στηρίζουμε, τις αποφάσεις της καταγγέλλουμε. Διότι πάνω απ’ όλα είναι το κόμμα. Πάνω και από τον δήμο. Αλλά κατά τα λοιπά, ανεξάρτητοι.
Πολιτικοί βαθύτατα ευαίσθητοι. Που υπόσχονται ότι θα ρίξουν το βάρος στον κοινωνικό τομέα. Τουτέστιν θα στηρίξουν τα κοινωνικά παντοπωλεία, τα κοινωνικά φαρμακεία, τα κοινωνικά συσσίτια, τις κοινωνικές ουρές των ταπεινωμένων με τα κουπόνια, τις οποίες η κυβέρνηση δημιούργησε, αλλά την κυβέρνηση δεν την καταγγέλλουμε, τα αποτελέσματα της πολιτικής της σχολιάζουμε. Διότι πάνω απ’ όλα είναι το κόμμα. Κατά τα λοιπά, ανεξάρτητοι.

Δημοσιονομική πολιτική, παραγωγική ανασυγκρότηση και Αριστερά

του Ευκλείδη Τσακαλώτου

Στην πρόσφατη συζήτηση εντός της Αριστεράς για τον ρόλο της δημοσιονομικής πολιτικής πρέπει να ξεχωρίσουμε τα πρωτεύοντα από τα δευτερεύοντα ζητήματα. Πρέπει καταρχάς να διαχωρίσουμε τον ρόλο της δημοσιονομικής πολιτικής στη διάρκεια μιας κρίσης, ή όταν υπάρχει στενότητα χρηματοδοτικών πηγών, από την μία, και σε κανονικές συνθήκες από την άλλη. Θα πρέπει επίσης να ληφθεί υπόψη ότι η Αριστερά εντάσσει αυτή τη ζήτηση στο πιο σημαντικό ζήτημα της παραγωγικής ανασυγκρότησης της οικονομίας. Θα υποστηρίξω εδώ ότι η προσέγγιση της Αριστεράς έχει ορισμένα κοινά σημεία, τόσο με τις προσεγγίσεις των κεϋνσιανών όσο και με εκείνες των οικονομικών της προσφοράς, αλλά εν τέλει τις υπερβαίνει και τις δύο.

«Δεν χωράς πουθενά»: (όχι μόνο) για τον Τάσο Θεοφίλου

Της Κρινιώς Παππά

Το ελληνικό κράτος -όπως κάθε καθεστώς που σέβεται τον εαυτό του- φτιάχνει τους εχθρούς του. Αυτό δεν είναι κάτι νέο. Μόνο που το δικό μας είναι σε αυτή τη φάση αχόρταγο: εξαθλιώνει μέρα με την μέρα τους πολίτες του και η αυταρχική επιβολή είναι το μόνο που του απομένει για να κρατηθεί. Στο εκκρεμές της εξουσίας, έχουμε απομακρυνθεί προ πολλού από το άκρο της συναίνεσης. Το υπάρχον καθεστώς εξαίρεσης φλερτάρει ανοιχτά με την απολυταρχία, στον βαθμό που έρχεται να ποινικοποιήσει ιδέες, κοινωνικές επαφές, σχέσεις. Πριν ή πέρα από τις πράξεις.
Την Παρασκευή καταδικάστηκε ένας άνθρωπος σε 25 χρόνια φυλάκισης επειδή δεν κατάφερε να αποδείξει την αθωότητά του. Όχι επειδή κατάφεραν οι κατήγοροι να αποδείξουν κάποια ενοχή.

Μιχαλίτσης: με στημένο διαγωνισμό όλες οι ψηφιακές συχνότητες στη Digea. Ανέτοιμη η ΝΕΡΙΤ

Σε σκανδαλώδες μονοπώλιο με ευτελές τίμημα και με φωτογραφικό διαγωνισμό οδηγείται η
διαχείριση των ψηφιακών συχνοτήτων στην κοινοπραξία των μεγάλων καναλιών, η οποία παραλαμβάνει τις πανελλαδικές, τις περιφερειακές συχνότητες αλλά και ενδεχομένως και τις δημόσιες, με δικαίωμα να ελέγχει και το περιεχόμενο του προγράμματος. Σύμφωνα με την επίσημη ανακοίνωση, μετά τη λήξη της προθεσμίας υποβολής των αιτήσεων στις 30 Ιανουαρίου, η ΕΕΤΤ γνωστοποίησε ότι μόνο η εταιρία με την επωνυμία «Ανώνυμη Εταιρία Παροχής Υπηρεσιών Τηλεπικοινωνιακού Παρόχου Ψηφιακών Μεταδόσεων» και τον διακριτικό τίτλο «DIGEA – Ψηφιακός Πάροχος Α.Ε.» κατέθεσε αίτηση συμμετοχής στη διαγωνιστική διαδικασία για τη χορήγηση δικαιωμάτων χρήσης ραδιοσυχνοτήτων επίγειας ψηφιακής

Αριστερή κυβέρνηση: πώς θα πετύχει;

Παγκόσμιος καπιταλισμός, Ευρώπη και Αριστερά

του Χρήστου Λάσκου

1. Πού πάει το πράγμα; Είναι πιθανή μια συστημική κατάρρευση; Όπως σημείωνε ο σπουδαίος συμβουλιακός κομμουνιστής Πάουλ Μάτικ, πριν 30 χρόνια, «στον ανεπτυγμένο καπιταλισμό κάθε κρίση μπορεί να εξελιχτεί σε τελική κρίση».
Πολλοί (από τον συμβουλιακό Ρόμπερτ Κουρτς και τον αναρχικό γεωγράφο Ντέιβιντ Γκράμπερ, μέχρι τον απολύτως μέινστριμ Ντέιβιντ Γκόρντον του Εθνικού Γραφείου Οικονομικών Ερευνών των ΗΠΑ, τον Μίνκι Λι που προφητεύει την χαοτική, τύπου Μαντ Μαξ, μετεξέλιξη του καπιταλισμού και τον Ιμάνουελ Βαλερστάιν, για τον οποίο το σύστημα τα επόμενα χρόνια θα αναφωνήσει «Τετέλεσται»), αμφισβητούν τη δυνατότητα του καπιταλισμού να διατηρήσει, έστω και μετριασμένη, την παραγωγική του δυναμική. Επιπλέον, έχει αναδειχθεί η αδυναμία του να ικανοποιήσει βασικές ανθρώπινες ανάγκες πολύ μεγάλου τμήματος του παγκόσμιου πληθυσμού, άρα και η μη νομιμοποίησή του, μαζί με την καθολική ανορθολογικότητα, από τη σκοπιά της σύνολης ανθρωπότητας.
Ξέρω ότι πολλοί σύντροφοι θεωρούν την αναφορά σε τέτοια «αποκαλυψιακά» ζητήματαεκκεντρικότητα. Χωρίς να μπορώ να επεκταθώ, θα επισημάνω κάποιους οδοδείκτες που

Κριτική ή θερμομέτρηση;Του Νίκου Σκοπλάκη

Κατά την τελευταία τριετία, φαίνεται να έχει σπάσει οριστικά η παλιά συναίνεση τουθριαμβεύοντος νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού στην ελληνική εκδοχή του. Ο τρόπος με τον οποίο θα αντιμετωπιστεί στο πολιτικό πεδίο αυτή η εξέλιξη, η εκ μέρους της Αριστεράς αναμέτρηση με τις κοινωνικές σχέσεις στις οποίες βασίστηκε η δυναμική της νεοφιλελεύθερης συναίνεσης και μέσα στις οποίες εξακολουθεί να επιβιώνει λανθάνουσα η δυναμική της θα αποβούν καθοριστικοί παράγοντες για την εξασφάλιση της αριστερής ηγεμονίας ή αντιθέτως για την ανάδυση νέων ολέθριων αντιθέσεων.
Ο «λαός της Αριστεράς», υπαρκτός και δυνητικός, θα κινηθεί μέσα από τις συγκεκριμένες αντιφάσεις είτε ως οργανικά προωθητική δύναμη της αριστερής ηγεμονίας είτε ως εύξεστο και ευτόρνευτο

Οι φάμπρικες του Μπανγκλαντές

Σύμφωνα με την HRW, οι ιδιοκτήτες των εργοστασίων που δουλεύουν για λογαριασμό μεγάλων επώνυμων αμερικανικών και ευρωπαϊκών ομίλων ενδύματος, καταφεύγουν συστηματικά σε εκβιασμό, εκφοβισμό, απειλές, σεξουαλική κακοποίηση, ξυλοδαρμό και εκδικητικές απολύσεις εναντίον όσων επιχειρούν να οργανωθούν, παρ’ ότι απαγορεύεται ρητά από τον νέο εργατικό νόμο.

Της Χριστίνας Πάντζου

«Οταν καταθέσαμε στο αφεντικό το καταστατικό, το πέταξε στα σκουπίδια… Είπε πως θα δωροδοκήσει την αστυνομία και θα προσλάβει μπράβους εναντίον μας… Από τους 14 οργανωμένους, δύο ξυλοκοπήθηκαν, μία γυναίκα δέχτηκε επίθεση με ψαλίδι και σε εμένα έστειλαν ομάδα αντρών, ανάμεσά τους κι έναν γκάνγκστερ, που με απείλησε ότι

Σκέψεις για έξοδο από την κρίση

Εχουμε μια εμπειρία περίπου δεκαπέντε ετών για τη λειτουργία της νομισματικής ένωσης της Eυρώπης, τα τελευταία πέντε σε συνθήκες κρίσης. Tι έχουμε μάθει από αυτή την εμπειρία για τις υπάρχουσες θεωρήσεις περί νομισματικών ενώσεων; Aπλουστεύοντας κάπως, θα έλεγα ότι υπάρχουν τρεις βασικές θεωρήσεις

Του Ευκλείδη Τσακαλώτου

Πρωτογενή πλεονάσματα: για ποιον και για τι;

Του Σπύρου Λαπατσιώρα

Κατηγορούνται κεντρικά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ (για παράδειγμα Δραγασάκης, Μηλιός,Σταθάκης) ότι με τις δηλώσεις τους για το δημόσιο χρέος, το πρωτογενές πλεόνασμα και την έξοδο στις αγορές χρήματος παραλλάσσουν τους στόχους μετασχηματισμού της ελληνικής οικονομίας και κοινωνίας που έχει θέσει ο ΣΥΡΙΖΑ.
Σε αυτό το κείμενο θα εστιάσουμε στη ρητορική για το πρωτογενές πλεόνασμα - για τα υπόλοιπα σε άλλο κείμενο.
Τα πρωτογενή πλεονάσματα σημαίνουν ότι τα δημόσια έσοδα (φόροι κ.λπ.) είναι περισσότερα από τις δημόσιες δαπάνες. Δηλαδή τις δαπάνες για τις δραστηριότητες του κράτους (υγεία, παιδεία,

Ποιος είναι ο «άνθρωπος» των ανθρωπίνων δικαιωμάτων;

Του Κώστα Δουζίνα

Κάθε ιστορική εποχή έχει χρησιμοποιήσει τον δικό της (φιλοσοφικό ή εμπειρικό) ορισμό της ανθρωπότητας για να διαχωρίσει τους κυρίαρχους, τους υποτελείς και τους αποκλεισμένους. Εκείνοι που δεν μιλάνε τη γλώσσα μας, δεν μοιράζονται τη θρησκεία μας, ανήκουν στη λάθος τάξη, έχουν λάθος φύλο, χρώμα ή σεξουαλικότητα μένουν πάντα έξω από την «ανθρωπότητα», όπως ορίζεται στην κάθε χώρα και εποχή.
Σε όλες τις μεγάλες ευρωπαϊκές μητροπόλεις, μια υπόγεια ανθρωπότητα χωρίς στέγη, τροφή ή το δικαίωμα στην εργασία επιβιώνει με λιγότερο από ένα ευρώ την ημέρα. Σε αυτή την κατηγορία ανήκουν οι 300 της Υπατίας, οι μετανάστες στα στρατόπεδα «υποδοχής», οι άνεργοι νέοι και ηλικιωμένοι, οι άστεγοι.

Διεργασίες στον «ήρεμο» πάτο της οικονομίας

Του Πέτρου Σταύρου

Αν προσπαθούσαμε να περιγράψουμε την κατάσταση της σημερινής οικονομίας θα λέγαμε ότι αυτή βρίσκεται κοντά (όχι ακριβώς, αλλά κοντά) σε ένα σημείο ηρεμίας και «ισορροπίας». Το πρόβλημα είναι ότι αυτό το σημείο ισορροπίας βρίσκεται στον «πάτο ενός μπουκαλιού». Η οικονομία για να ανέβει πιο ψηλά, προς τον «λαιμό του μπουκαλιού» ας πούμε, χρειάζεται μια ποσότητα ενέργειας που δεν διαθέτει και που δεν μπορεί να δημιουργήσει ενδογενώς.
Αν υποθέσουμε ότι η οικονομία απαρτίζεται από ένα εργοστάσιο που παράγει παπούτσια και από

Ο Σαμαράς χαρίζει το κρατικό κερδοφόρο μονοπώλιο του ΑΔΜΗΕ στο 1/20 της αξίας του

Τα μαχαίρια ακονίζουν ντόπιοι καρχαρίες όπως ο Μυτιληναίος, ο Περιστέρης, ο Λάτσης, ο Μπόμπολας, αλλά και ξένες εταιρείες όπως η ιταλική Terna, οι Γερμανικές RWE και E.ON καθώς και η γαλλική EDF. 151 βουλευτές υπερψήφισαν στη Βουλή το σχέδιο νόμου του Υπουργείου Περιβάλλοντος, Ενέργειας και Κλιματικής Αλλαγής (ΥΠΕΚΑ) «Ρύθμιση θεμάτων της ΑΔΜΗΕ Α.Ε.». Ξέρουν τι κάνουν;

Πώς η εμμονή με την ασφάλεια φιμώνει τη δημοκρατία, του Agamben Giorgio

Ασφάλεια : μια λέξη τόσο οικεία και πολυχρησιμοποιημένη, που δεν της δίνουμε πια σημασία. Ανυψωμένη σε πολιτική προτεραιότητα εδώ και περίπου σαράντα χρόνια, αυτή η καινούργια ονομασία της τήρησης της τάξης αλλάζει συχνά το πρόσχημά της (πότε είναι η πολιτική ανατροπή, πότε η « τρομοκρατία »), διατηρεί, όμως, ακέραια τη στόχευσή της : τη διακυβέρνηση του πληθυσμού. Προκειμένου να κατανοήσουμε και να αποδομήσουμε το λόγο περί ασφάλειας, πρέπει να εντοπίσουμε τις απαρχές του, επιστρέφοντας στον 18ο αιώνα.