Γιώργος Μιχαλακόπουλος: Αντισταθείτε!

Αντισταθείτε! Δεν μπορώ να πω τίποτε άλλο. Αντισταθείτε, ο καθένας με το προσωπικό του «οπλισμό». Πρέπει να αντισταθούμε σε όλα αυτά που βλέπουμε γύρω μας. Πρέπει να ψάξουμε οξυγόνο να ανασάνουμε… Πού θα ‘ναι αυτό το οξυγόνο; Σε... χαραμάδα; Σε... παράθυρο; Πρέπει να το ψάχνουμε… o σκηνοθέτης και ηθοποιός Γιώργος Μιχαλακόπουλος, μιλά στην Κρυσταλία Πατούλη, με βάση το ερώτημα "Ποιές αιτίες μας έφεραν ως εδώ και κυρίως τί πρέπει να κάνουμε;" συμμετέχοντας στο δημόσιο διάλογο του tvxs.

Γ.Μ.: Έχω την εντύπωση, ότι οι ευθύνες που υπάρχουν, βαραίνουν στην πλάστιγγα τους πολιτικούς.
Χωρίς, βέβαια, να είναι άμοιροι ευθυνών όλοι οι υπόλοιποι.
Αλλά, οι πολιτικοί σχεδιάζουν, οι πολιτικοί δημιουργούν προϋποθέσεις, και οι πολιτικοί και τα κόμματα δημιουργούν τις κομματικές πελατείες, και οι πολιτικοί και η πολιτική δημιουργούν τις προϋποθέσεις για να χτιστεί ένα άναρχο κράτος το οποίον μέχρι σήμερα αυτοσχεδίαζε.
Κατά συνέπεια, οι τωρινές συνθήκες, τα αποτελέσματα όλων αυτών, δηλαδή, φυσιολογικά ήταν, και θα ερχόντουσαν κάποια στιγμή.
Από εκεί και πέρα δεν βλέπω οι τωρινές ηγεσίες, που βρίσκονται στην κυβέρνηση να έχουν βάλει μυαλό. Συνεχίζεται η ίδια λογική, με κάποιες δήθεν κινήσεις, αλλά στη βάση εξυπηρετούν απολύτως τα κομματικά τους συμφέροντα.

Κρ.Π.: Οπότε, πιστεύετε ότι πρέπει να αλλάξει, κυρίως, το… κεφάλι του ψαριού, όπως λέγεται;

Γ.Μ: Μα… σίγουρα! Χωρίς να είμαστε άμοιροι και εμείς. Αλλά, το μεγάλο βάρος της ευθύνης το έχει σίγουρα η πολιτική.
Γιατί, η πολιτική διαπαιδαγωγεί - υποτίθεται - τους πολίτες, ενώ θα έπρεπε, αντιθέτως, οι πολίτες να διαπαιδαγωγούν την πολιτική. Και έχουμε φτάσει σε αυτά τα αδιέξοδα συμπεριφορών, που μας έχουν οδηγήσει στην χρεοκοπία.
Από εκεί και πέρα, υπάρχουν και οι παρενέργειες. Υπάρχουν παρενέργειες στην προσωπική μας ζωή, υπάρχουν παρενέργειες στις σχέσεις μας, υπάρχουν παρενέργειες σε ότι σπουδαιότερο έχουμε, δηλαδή, στην οικογένειά μας. Υπάρχουν παρενέργειες, ακόμα και στις ερωτικές μας σχέσεις.
Σε αποκεντρώνουν, σε αποδυναμώνουν, σε κάνουν να απουσιάζεις από τη ζωή, το εικοσιτετράωρο… Να παρίστασαι μεν, αλλά ταυτόχρονα να απουσιάζεις… με ένα συνεχές άγχος.
Οι τωρινές διαφορές από τις παλιές καταστάσεις -γιατί ανάλογες έχουμε περάσει εμείς οι παλαιότεροι- είναι ότι τότε, τον εχθρό τον είχαμε απέναντι και υπήρχε μία ελπίδα.
Αυτή τη στιγμή δεν γνωρίζεις πού είναι ο εχθρός, έχεις την αίσθηση ότι είσαι σε μια κινούμενη άμμο, οι εχθροί είναι πολλοί, πολύμορφοι, πολυποίκιλοι. Δεν ξέρεις αν ο εχθρός είναι οι τραπεζίτες, ή τα κέντρα εξουσίας, ή τα χρηματιστήρια. Δεν ξέρεις ποιός είναι.
Και σου μένει η απόλυτη μοναξιά σου. Ακόμα και οι κοινωνικές σχέσεις έχουν διαχυθεί. Δηλαδή, δεν μπορείς να ακουμπήσεις τον άλλον, γιατί ο άλλος είναι ένα πελώριο πρόβλημα, όπως είσαι και εσύ ένα πελώριο πρόβλημα. Και υπάρχουν δυσκολίες στις σχέσεις των ανθρώπων.

Κρ.Π.: Όταν αναφέρεστε σε ευθύνες κομμάτων, σε ποια αναφέρεστε;

Γ.Μ.: Σε αυτά που κυβέρνησαν και σχεδίασαν τις πολιτικές. Υπάρχουν συγκεκριμένα κόμματα που ήταν στην εξουσία για χρόνια. Χτίσαν ένα κράτος. Δεν μπορείς να το αγνοήσεις αυτό.

Κρ.Π.: Προβληματίζονται πολλοί, για το ότι βάλαμε στη ζωή μας, ως κεντρικό άξονα το χρήμα…

Γ.Μ.: Μα, τι είναι το χρήμα; Το χρήμα, θέλεις δεν θέλεις έχει παρενέργειες. Εάν δεν υπήρχε το χρήμα και βολευόμαστε, δεν θα είχαμε κανένα πρόβλημα.
Αλλά όταν έρχεται η 25η του μηνός και ψάχνεσαι να βρεις πώς θα ταχτοποιήσεις τις υποχρεώσεις σου, οι οποίες πέφτουν σαν… καταρρακτώδης βροχή πάνω στην οικογενειακή σου ομπρέλα; Φυσικό δεν είναι;
Δεν είναι θέμα, αν αυτό το χρήμα είναι χάρτινο, ή μεταλλικό, ή χρυσό, ή οτιδήποτε. Αυτό από εκεί και πέρα αφορά άλλους. Αφορά αυτούς που μαζεύουν χρήμα, αυτούς που έχουν στην πάντα χρήμα.
Το υπάρχον… λίπος, τελείωσε, ή τελειώνει, στην Ελλάδα.

Κρ.Π.: Και τι θα είχατε να προτείνετε; Πώς θα μπορούσαμε να αντιμετωπίσουμε όλο αυτό, σαν κοινωνία;

Γ.Μ.: Εγώ, εγρήγορση, προτείνω, το ταμπούρι της οικογένειάς σου, όσο μπορείς να κρατάς, να κοιτάς να είσαι στους στόχους σου, σε αυτό που κάνεις, σε αυτό που παράγεις, όπως το παράγεις, αλλά να μη χάνεις το στόχο σου, δηλαδή, να μην ρίξεις την όποια ποιότητα στην παραγωγή, είτε έμπορος είσαι, είτε ηθοποιός είσαι, να μην εκποιήσεις τον προσωπικό, εσωτερικό σου πλούτο.
Είναι μια δύσκολη εποχή. Τώρα, κουβέντες λέμε και εμείς, αλλά τα πράγματα είναι έτσι. Δεν είναι, καν, αλλιώς.

Κρ.Π.: Κουβέντες λέμε, αλλά επειδή και η επικοινωνία σήμερα, λέγεται ότι έχει χαθεί, ενώ ο καθένας προσπαθεί μέσω της δουλειάς του και μάλλον συμβολικά να επικοινωνήσει…

Γ.Μ.: … έχουν πέσει και αυτά τα ηλεκτρονικά στη μέση και χάθηκε η ανθρώπινη σχέση, χάθηκε η ανθρώπινη επαφή.
Όσο και να είναι ευκολία το ηλεκτρονικό μέσον, άλλο είναι ένα άγγιγμα, άλλο ένα τραγούδι που ακούς. Η μάνα μου, έπλενε στη σκάφη και τραγούδαγε. Τώρα, βλέπεις καμιά νοικοκυρά να τραγουδάει στο σπίτι της;
Θέλω να πω, πέρναγε π.χ. κάποιος στο δρόμο και τραγούδαγε. Έχουν χαθεί τα… σύμπαντα, δεν υπάρχει τίποτα. Τίποτα.
Εμείς οι παλιότεροι, θυμόμαστε πολύ ενδιαφέροντα πράγματα. Θυμάμαι, την ταράτσα του σπιτιού μου, εγώ, με ένα φεγγάρι και αστέρια από πάνω… που κοιμόμασταν τον καλοκαίρι, γιατί βέβαια, δεν μπορούσες να μείνεις μέσα να κοιμηθείς από τη ζέστη.
Αυτά έχουν χαθεί. Πώς να κοιμηθείς σε μια ταράτσα; Που φοβάσαι ότι θα μπουν μέσα και θα σε σφάξουνε; Το ένα έχει φέρει το άλλο. Βάλαμε στα σπίτια μας, συναγερμούς, βάλαμε σεκιουριτάδες, βάλαμε ότι θέλεις!
Ε, αυτό, δεν σε κλείνει σε ένα περίεργο καβούκι;

Κρ.Π.: Για όλους τους ανθρώπους που εξαιτίας όλων αυτών, έχουν χάσει την επαφή τους με την φύση, με τους ανθρώπους, ή και με τον εαυτό τους, τι θα λέγατε;

Γ.Μ.: Τί να πω; Αντισταθείτε! Δεν μπορώ να πω τίποτε άλλο. Αντισταθείτε, ο καθένας με το προσωπικό του «οπλισμό». Πρέπει να αντισταθούμε σε όλα αυτά που βλέπουμε γύρω μας. Πρέπει να ψάξουμε οξυγόνο να ανασάνουμε… Πού θα ‘ναι αυτό το οξυγόνο; Σε χαραμάδα; Σε παράθυρο; Πρέπει να το ψάχνουμε…

Κρ.Π.: Πώς εννοείτε το «αντισταθείτε»;

Γ.Μ.: Να μη μας πάρει από κάτω η κατάσταση. Για τη γενικότερη έννοια της αντίστασης μιλάω.

Κρ.Π.: Τί ετοιμάζετε για φέτος;

Γ.Μ.: Ένα σπουδαίο έργο του Τζεφ Μπάρον, σε σκηνοθεσία δικιά μου, το «Κάθε Πέμπτη κύριε Γκριν». Είναι η σχέση ενός νεαρού και ενός ηλικιωμένου ανθρώπου, μοναχικού, και με προσωπικά προβλήματα. Ο νεαρός, τυχαία τον χτυπάει στο δρόμο με το αυτοκίνητο και ο δικαστής του δίνει την ποινή να πηγαίνει να βλέπει κάθε Πέμπτη τον κύριο Γκριν. Γι’ αυτό και το έργο λέγεται «Κάθε Πέμπτη κύριε Γκριν».
Έτσι, πάει ο νεαρός και τον περιποιείται τις Πέμπτες. Και μέσα από κάθε Πέμπτη που πηγαίνει, είναι και μια εικόνα, αυτή, του θεάτρου, αναπτύσσονται οι σχέσεις του ηλικιωμένου με του νέου.
Οι οποίες, κρύβουν μέσα τους προσωπικές καταστάσεις, προσωπικά βιώματα, συγκρούσεις… και βγαίνει ένα άρωμα ζωής που έχει τα πάντα. Συγκίνηση, πάρα πολύ γέλιο, δείχνει μια ένταση σε δύο διαφορετικές αντιλήψεις, που υπάρχει σε μια ειδική κατηγορία ανθρώπων –δεν λέω ποια είναι- και αυτό, είναι ένα γοητευτικό παιχνίδι, θα λεγα με ένα αριστουργηματικά έξυπνο τρόπο που έχει χτίσει ο Μπάρον σε αυτό το έργο.
Το συγκεκριμένο έργο, το είχα παίξει πριν δεκατρία χρόνια, θα ‘λεγα με τεράστια επιτυχία, γιατί πήγε για τρία χρόνια, συνέχεια, φουλ, και είχε σαρώσει όλα τα βραβεία Αθηνοράματος.
Ο… έτερος Καππαδόκης, είναι ο Τάσος Ιορδανίδης, ένας νέος που έχει πολύ ενδιαφέρον και ταλέντο, η μετάφραση είναι του Ερρίκου Μπελιέ, τα κοστούμια και τα σκηνικά είναι του Απόστολου Βέττα, οι φωτισμοί είναι του Νίκου Καβουκίδη, ενώ η σκηνοθεσία και η μουσική επιμέλεια είναι δικιά μου.

Κρ.Π.: Και με πώς το επιλέξατε;

Γ.Μ.: Νομίζω ότι είναι μια εποχή που θέλει αυτό το άρωμα ζωής για τους ανθρώπους. Και, επιπλέον, γιατί ένιωσα την ανάγκη μετά από τόσα χρόνια να το ξαναπαίξω.

Κρ.Π.: Και όταν λέτε «άρωμα» ζωής; Τι εννοείτε;

Γ.Μ.: Η καθημερινή μας στάση είναι το άρωμα της ζωής. Το πώς συμπεριφερόμαστε στους δικούς μας, στον εαυτό μας, στους απέναντι… Αυτό είναι το άρωμα ζωής. Πώς βλέπουμε τα πράγματα γύρω μας… αν μάς περνάνε αδιάφορα.
Το κάθε τι πρέπει να γράφει μέσα σου. Αν δεν γράφει, είσαι ένα λευκό πανί, που δεν λέει τίποτα.
Δυστυχώς, πρέπει να γράφει… Όσο δυσάρεστο και αν είναι, πρέπει να γράφει. Και αυτό μας κάνει και καλύτερους…

tvxs.gr