Αποσοβιετοποίηση τώρα!

Της Μαριάννας Τζιαντζή

«Μοιάζουμε με τις εξαθλιωμένες χώρες του πρώην υπαρκτού σοσιαλισμού, χωρίς να έχουμε περάσει από σοσιαλισμό, έστω σοβιετικού τύπου»,λέει ένας γείτονας. Μήπως περάσαμε, αλλά δεν το είχαμε καταλάβει;
Σύμφωνα με κάποιους πολιτικούς σχολιαστές, η Ελλάδα είναι το τελευταίο σοβιετικό κράτος στην Ευρώπη, αφού εδώ, ιδίως για τους υπαλλήλους του Δημοσίου και των ΔΕΚΟ,ίσχυαν προνόμια που θυμίζουν τη σοβιετική νομενκλατούρα. Προφανώς η Ελλάδα ήταν με το ένα πόδι στο ΝΑΤΟ και στη Δύση, ενώ με το άλλο ελαφροπατούσε στο Σύμφωνο της Βαρσοβίας.
Την άποψη αυτή ενστερνίστηκε πρόσφατα και ο υπουργός Εργασίας. Η ελληνική οικονομία είχε «σοβιετικά χαρακτηριστικά», δήλωσε ο κ. Γ. Βρούτσης,αλλά «με τις νέες ρυθμίσεις που προέκυψαν από το Μνημόνιο 2, άλλαξαν καταστάσεις».
Ένα χαρακτηριστικό της σοβιετικής κοινωνίας, το οποίο έχει επανειλημμένα αξιοποιηθεί από την προπαγάνδα της απέναντι όχθης, δεν είναι τόσο η καταπίεση όσο οι ουρές. Υποτίθεται ότι οι ουρές έξω από καταστήματα για την προμήθεια αρκετών καταναλωτικών αγαθών ήταν το σήμα κατατεθέν μιας στερημένης κοινωνίας.Να όμως που στην «αποσοβιετοποιημένη» Ελλάδα οι ουρές εμφανίζονται σε μέρη και με ευκαιρίες που δεν θυμίζουν Παραπέτασμα αλλά Κατοχή και Ούνρα.
Κοσμοσυρροή παρατηρήθηκε πριν λίγες μέρες στο Αγρίνιο, όταν μια ενορία μοίρασε σχολικά είδη σε άπορους μαθητές. Ουρές για την τσάντα, την κασετίνα, τις μπογιές, όπως ουρές σχηματίζονται για τα λαχανικά που μοίραζαν το καλοκαίρι οι παραγωγοί. Ουρές στα συσσίτια, είτε στα φιλανθρωπικά είτε στα χρυσαυγίτικα μισανθρωπικά («μόνο για Έλληνες»). Ουρές μπροστά στον πάγκο των τυριών στο σούπερ μάρκετ, όταν η φέτα βγαίνει σε προσφορά. Ουρές ηλικιωμένων και ασθενών για να προμηθευτούν φάρμακα ή να καταθέσουν τα σχετικά χαρτιά στον ΕΟΠΥΥ, ουρές στα εξωτερικά ιατρεία των νοσοκομείων, ουρές στα ταμεία της ΔΕΗ για διακανονισμό του ληγμένου λογαριασμού...
Να τις χαίρεται η κυβέρνηση αυτές τις όχι και τόσο σοβιετικές ουρές. Να χαίρεται το κοινωνικό παντοπωλείο, το «κοινωνικό φροντιστήριο» (ναι, κι αυτό σκάει μύτη!),να χαίρεται το σύγχρονο νεκροταφείο των στοιχειωδών δικαιωμάτων, όπως η κατοχική κυβέρνηση θα χαιρόταν για το «κοινωνικό κάρο» του Δήμου που μάζευε από τα πεζοδρόμιο τα πτώματα των εξαϋλωμένων από την πείνα.

(ΠΡΙΝ, Το τέλος της αγοράς, 16 Σεπτ. 2012)