Του Θέμη Τζήμα
Ο υπουργός Οικονομικών σηματοδοτεί όπως μου έλεγε ένα ιστορικό στέλεχος της αριστεράς και του αντιδικτατορικού αγώνα, αυτό το είδος που παλαιότερα αποκαλείτο “παλατιανός” υπουργός. Ο εκλεκτός δηλαδή του πραγματικού συμπλέγματος εξουσίας στη χώρα και ο τοποτηρητής του μέσα στην κυβέρνηση. Τότε το σύμπλεγμα εξουσίας απαρτιζόταν κυρίως από το παλάτι, το στρατό, την αμερικανική πρεσβεία και το οικονομικό κατεστημένο.
Σήμερα είναι και πάλι ξένες πρεσβείες, το παρασιτικό κατεστημένο, ιδιαίτερα οι ιδιοκτήτες των ΜΜΕ και οι εντολείς της τρόικας. Δεν είναι ότι τα κέντρα εξουσίας δεν ελέγχουν συνολικά την κυβέρνηση και φυσικά τον πρωθυπουργό. Τους ελέγχουν απολύτως. Αλλά ο κος Στουρνάρας είναι αυτός που θέλανε στη συγκεκριμένη θέση, η σάρκα από τη σάρκα τους, ένας άνθρωπος σε αποστολή. Η αποστολή του δε, είναι σαφής: να τελειώσει γρήγορα και βίαια τη
μετατροπή της Ελλάδας από μια δημοκρατική, αναπτυγμένη χώρα σε μια ανατολικοευρωπαϊκού και μετασοβιετικού τύπου μπανανία, εντός της ευρωζώνης. Όχι διότι υπάρχει κάποιο ανθελληνικό μένος. Αλλά γιατί αυτό επιτάσσουν οι ηγέτες της ευρωπαϊκής αντίδρασης για μια σειρά κρατών της περιφέρειας της ευρωζώνης. Παράλληλα, αν όχι ο ίδιος ο Στουρνάρας, σίγουρα άνθρωποι σαν κι αυτόν αποτελούν τους πιονέρους του νέου συστημικού κόμματος που ο εγχώριος παρασιτισμός επιδιώκει να φτιάξει: γνήσιοι νεοφιλελεύθεροι, χωρίς κοινωνικές αναστολές και δημοκρατικές ευαισθησίες, με θητεία στον εκσυγχρονισμό του '90- ή στην ανανεωτική αριστερά παλαιότερα- απόλυτα στοιχισμένοι στα συμφέροντα δεδομένων οικονομικών κύκλων.
Είναι λοιπόν λογικό όλα αυτά να προκαλούν αναστάτωση στους υπολοίπους συστημικούς παίκτες, εντός του κυβερνητικού μπλοκ δυνάμεων: ο Βαγγέλης Βενιζέλος βολοδέρνει χωρίς στρατηγική και χωρίς οργανωμένες δυνάμεις. Ετεροπροσδιορίζεται είτε μέσα από μέτωπα τα οποία είναι πολύ αδύναμος για να κρατήσει- η θεωρία της ταυτόχρονης σύγκρουσης με ΣΥΡΙΖΑ και Χρυσή Αυγή και άρα της εξίσωσής τους είναι ενδεικτική της απόλυτης ιδεολογικής σύγχυσης, της εχθρότητάς του προς ό, τι ιστορικά υπήρξε το ΠΑΣΟΚ αλλά και της υπερεκτίμησης των δυνάμεών του- είτε μέσα από διεκδίκηση συμμαχιών που καταλήγουν στο να εισπράττει ο ίδιος προσωπικά διαρκείς αρνήσεις. Ο Φώτης Κουβέλης βλέπει το τηλεοπτικό- πολιτικό άστρο του, μιας “αριστερής” αβραμοπουλικής εκδοχής επικοινωνισμού να δύει, υπό το βάρος της πολιτικής που το κόμμα του φτιάχτηκε για να υπηρετήσει.
Είναι λογικό λοιπόν να τους καταλαμβάνει άγχος που ολοένα περισσότερο θα αποτυπώνεται στην κυβερνητική πορεία: ποιος θα διαδεχθεί τον πρωτοφανώς αδύναμο και υπό αίρεση πρωθυπουργό Σαμαρά; Ποιος και πως θα προκαλέσει τη ρήξη στο κυβερνητικό σχήμα ώστε να πέσει ο Σαμαράς αλλά να μην το χρεωθεί κάποιος εκ των επίδοξων διαδόχων του εντός του συστημικού παιχνιδιού; Ποιός θα χρεωθεί την επιδείνωση της κρίσης και θα βγει ολότελα χαμένος; Μήπως ο ίδιος ο Στουρνάρας ή κάποιο άλλο πρόσωπο του ίδιου τύπου τους πάρει την “μπουκιά από το στόμα”; Είναι άλλωστε σαφές ότι όσο η λαϊκή αντίδραση θα εντείνεται τόσο περισσότερο θα φορτώνουν ο ένας στους άλλους τις ευθύνες για την προϊούσα κατάρρευση της χώρας. Αυτό το ενδοσυστημικό και ενδοδεξιό παιχνίδι μπορεί να αποδειχτεί εξαιρετικά κρίσιμο για την πορεία των εξελίξεων. Θα αποσυντονίσει περαιτέρω το μπλοκ δυνάμεων του κατεστημένου. Αλλά ο λαός δεν πρέπει να πλανάται: αν ο ίδιος δε σταθεί πρωταγωνιστής, στο προσκήνιο, απέναντι σε μια πολιτική που τον λυώνει προς όφελος του παρασιτισμού, θα παρακολουθεί απλά εντυπωσιακές αλλαγές φρουράς στην ίδια όμως πάντα πολιτική.
www.periodista.gr
Σήμερα είναι και πάλι ξένες πρεσβείες, το παρασιτικό κατεστημένο, ιδιαίτερα οι ιδιοκτήτες των ΜΜΕ και οι εντολείς της τρόικας. Δεν είναι ότι τα κέντρα εξουσίας δεν ελέγχουν συνολικά την κυβέρνηση και φυσικά τον πρωθυπουργό. Τους ελέγχουν απολύτως. Αλλά ο κος Στουρνάρας είναι αυτός που θέλανε στη συγκεκριμένη θέση, η σάρκα από τη σάρκα τους, ένας άνθρωπος σε αποστολή. Η αποστολή του δε, είναι σαφής: να τελειώσει γρήγορα και βίαια τη
μετατροπή της Ελλάδας από μια δημοκρατική, αναπτυγμένη χώρα σε μια ανατολικοευρωπαϊκού και μετασοβιετικού τύπου μπανανία, εντός της ευρωζώνης. Όχι διότι υπάρχει κάποιο ανθελληνικό μένος. Αλλά γιατί αυτό επιτάσσουν οι ηγέτες της ευρωπαϊκής αντίδρασης για μια σειρά κρατών της περιφέρειας της ευρωζώνης. Παράλληλα, αν όχι ο ίδιος ο Στουρνάρας, σίγουρα άνθρωποι σαν κι αυτόν αποτελούν τους πιονέρους του νέου συστημικού κόμματος που ο εγχώριος παρασιτισμός επιδιώκει να φτιάξει: γνήσιοι νεοφιλελεύθεροι, χωρίς κοινωνικές αναστολές και δημοκρατικές ευαισθησίες, με θητεία στον εκσυγχρονισμό του '90- ή στην ανανεωτική αριστερά παλαιότερα- απόλυτα στοιχισμένοι στα συμφέροντα δεδομένων οικονομικών κύκλων.
Είναι λοιπόν λογικό όλα αυτά να προκαλούν αναστάτωση στους υπολοίπους συστημικούς παίκτες, εντός του κυβερνητικού μπλοκ δυνάμεων: ο Βαγγέλης Βενιζέλος βολοδέρνει χωρίς στρατηγική και χωρίς οργανωμένες δυνάμεις. Ετεροπροσδιορίζεται είτε μέσα από μέτωπα τα οποία είναι πολύ αδύναμος για να κρατήσει- η θεωρία της ταυτόχρονης σύγκρουσης με ΣΥΡΙΖΑ και Χρυσή Αυγή και άρα της εξίσωσής τους είναι ενδεικτική της απόλυτης ιδεολογικής σύγχυσης, της εχθρότητάς του προς ό, τι ιστορικά υπήρξε το ΠΑΣΟΚ αλλά και της υπερεκτίμησης των δυνάμεών του- είτε μέσα από διεκδίκηση συμμαχιών που καταλήγουν στο να εισπράττει ο ίδιος προσωπικά διαρκείς αρνήσεις. Ο Φώτης Κουβέλης βλέπει το τηλεοπτικό- πολιτικό άστρο του, μιας “αριστερής” αβραμοπουλικής εκδοχής επικοινωνισμού να δύει, υπό το βάρος της πολιτικής που το κόμμα του φτιάχτηκε για να υπηρετήσει.
Είναι λογικό λοιπόν να τους καταλαμβάνει άγχος που ολοένα περισσότερο θα αποτυπώνεται στην κυβερνητική πορεία: ποιος θα διαδεχθεί τον πρωτοφανώς αδύναμο και υπό αίρεση πρωθυπουργό Σαμαρά; Ποιος και πως θα προκαλέσει τη ρήξη στο κυβερνητικό σχήμα ώστε να πέσει ο Σαμαράς αλλά να μην το χρεωθεί κάποιος εκ των επίδοξων διαδόχων του εντός του συστημικού παιχνιδιού; Ποιός θα χρεωθεί την επιδείνωση της κρίσης και θα βγει ολότελα χαμένος; Μήπως ο ίδιος ο Στουρνάρας ή κάποιο άλλο πρόσωπο του ίδιου τύπου τους πάρει την “μπουκιά από το στόμα”; Είναι άλλωστε σαφές ότι όσο η λαϊκή αντίδραση θα εντείνεται τόσο περισσότερο θα φορτώνουν ο ένας στους άλλους τις ευθύνες για την προϊούσα κατάρρευση της χώρας. Αυτό το ενδοσυστημικό και ενδοδεξιό παιχνίδι μπορεί να αποδειχτεί εξαιρετικά κρίσιμο για την πορεία των εξελίξεων. Θα αποσυντονίσει περαιτέρω το μπλοκ δυνάμεων του κατεστημένου. Αλλά ο λαός δεν πρέπει να πλανάται: αν ο ίδιος δε σταθεί πρωταγωνιστής, στο προσκήνιο, απέναντι σε μια πολιτική που τον λυώνει προς όφελος του παρασιτισμού, θα παρακολουθεί απλά εντυπωσιακές αλλαγές φρουράς στην ίδια όμως πάντα πολιτική.
www.periodista.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου