Τα θύματα ξανάγιναν θύματα και οι θύτες ξανάγιναν θύτες

Για πρώτη φορά ίσως στη σύγχρονη πολιτική ιστορία του τόπου βαδίζουμε προς τις εκλογές με τα δύο πρώην μεγάλα κόμματα, τα κόμματα του κράτους, να έχουν πραγματικό κυβερνητικό πρόγραμμα. Πλήρες, εκτενές, διεξοδικό, παραμετροποιημένο, ποσοτικοποιημένο, κοστολογημένο και κοινό: το Μνημόνιο.
Άλλα τρία κόμματα, αυτά των κ. Καμμένου, Καρατζαφέρη και Κουβέλη, έχουν προγραμματικές αντιλήψεις που εγγράφονται -με ή χωρίς την τρόικα- στον πυρήνα του Μνημονίου ή το αποδέχονται με αστερίσκους. Αυτός είναι και ο κυριότερος λόγος για τον οποίο το πολιτικό και μιντιακό σύστημα προσπαθεί να συσκοτίσει την προεκλογική ατζέντα και να αποφύγει τη συζήτηση για το πάπλωμα. ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ., Βενιζέλος και Σαμαράς, είναι δύσκολο να βρουν σημεία να διαφοροποιηθούν και δεν είναι καν σε θέση να το κάνουν για τα μάτια του
κόσμου φοβούμενοι ότι θα χάσουν την έξωθεν καλή μαρτυρία του ευρωπαϊκού διευθυντηρίου.
Αντίστοιχα προβλήματα αντιμετωπίζουν, όταν η συζήτηση συγκεκριμενοποιείται, και τα υπόλοιπα μνημονιακά κόμματα. Έτσι περιορίζονται στην περιπτωσιολογία σχολιάζοντας ως κομπάρσοι τις «αποκαλύψεις» των καναλιών και των συστημικών ΜΜΕ. Διαπιστώνουν, Δευτέρα - Τετάρτη - Παρασκευή, κάποιο συνδικαλιστικό σκάνδαλο μικρής κλίμακας και κάθε Τρίτη - Πέμπτη και Σάββατο κάποια άθλια πρακτική στον πολιτικό και οικονομικό βίο, την οποία συνήθως έχουν δημιουργήσει, υποθάλψει και αξιοποιήσει προς ίδιον όφελος. Ταυτόχρονα επιδίδονται στη Βουλή σε ρεσιτάλ παλαιοκομματισμού, ίδιου και απαράλλακτου με αυτόν που υποτίθεται ότι ξορκίζουν. Την Κυριακή βλέπουν τις δημοσκοπήσεις και ανεβάζουν δέκατα.
Το τελευταίο διάστημα, υπό την πίεση των ακροδεξιών και ναζιστικών σχημάτων και με τη ρετσινιά του πουλημένου στους ξένους, στην τρόικα δηλαδή, τα δυο κυβερνητικά κόμματα περιβλήθηκαν τη γαλανόλευκη και επεχείρησαν να στρίψουν την ατζέντα στο θέμα των μεταναστών. Το ίδιο είχαν κάνει και στις ευρωεκλογές του 2009 και το ίδιο κάνει και τώρα προεκλογικά και ο Σαρκοζί στη Γαλλία.
Προσπάθησαν να επιτύχουν δύο πράγματα διά μιας. Πρώτον να δείξουν στους φτωχούς ως εχθρό τούς ακόμη πιο φτωχούς, δηλαδή τους μετανάστες, και δεύτερον να εμπεδώσουν ένα κλίμα φόβου και ανασφάλειας που να δικαιολογεί την επιβολή ενός άγριου αστυνομικού κράτους. Η προσπάθεια, όπως ενορχηστρώθηκε από τους κ. Χρυσοχοΐδη και Λοβέρδο, ήταν τόσο γκροτέσκα και κακοστημένη ώστε απαξιώθηκε άμα τη εκφωνήσει και διαλύθηκε αφού πρώτα έβαλε σε περιττή ταλαιπωρία διάφορους δυστυχείς μετανάστες.
Και τότε ήρθε η αυτοκτονία του συνταξιούχου Δημήτρη Χριστούλα, ένας «μαύρος κύκνος», όπως χαρακτηρίζουν οι Αμερικανοί τα αναπάντεχα γεγονότα, να διαλύσει ολόκληρο το στήσιμο. Το πολιτικό μήνυμα της αυτοκτονίας στο Σύνταγμα και το «Κατηγορώ» του ανθρώπου που τίναξε τα μυαλά του στον αέρα λειτούργησε ως ηλεκτροσόκ στην κοινωνία και αποκατέστησε την πολικότητα της κατάστασης, Τα θύματα ξανάγιναν θύματα και οι θύτες ξανάγιναν θύτες. Είναι άγνωστο αν και κατά πόσον μπορεί το σύστημα μέχρι τις εκλογές να απορροφήσει με κάποιον τρόπο τη διάχυτη οργή.
Η φημολογία περί αναβολής των εκλογών με βάση την πολιτική μπακαλική δεν εστερείτο βάσης ούτε πριν από την αυτοκτονία στο Σύνταγμα. Το νέο ΠΑΣΟΚ Βενιζέλου φαίνεται να βιάζεται να αξιοποιήσει τη δυναμική της αλλαγής ηγεσίας πριν απαξιωθεί τελείως, αν και αρκετοί λένε ότι όσο μεγαλύτερο διάστημα μεσολαβήσει με τον Βενιζέλο εκτός κυβέρνησης τόσο το καλύτερο.
Όμως ο κ. Βενιζέλος εμφανίζεται ως ο γνήσιος εκφραστής της μνημονιακής ορθοδοξίας και περιμένει να σύρει τον κ. Σαμαρά στην κοίτη της συγκυβέρνησης, γεγονός που οδηγεί μαθηματικά σε ένα μικρό ΠΑΣΟΚ. Από την άλλη ο Σαμαράς πιθανόν να σκέφτεται πως μια καθυστέρηση των εκλογών ενδεχομένως να επιφέρει το ξεφούσκωμα του κόμματος Καμμένου, που είναι λίγο σαν τη ΔΗΜ.ΑΡ. Απ' έξω Αντιμνημόνιο και από μέσα Μνημόνιο.
Τέλος, μεγάλο κομμάτι του πολιτικού προσωπικού των δύο κομμάτων είτε κάθεται απ' έξω και περιμένει είτε τάσσεται καθαρά υπέρ μιας νέας λύσης Παπαδήμου. Το μεγαλύτερο πρόβλημα όμως του μνημονιακού μπλοκ είναι πως κάθε εβδομάδα που περνάει αυξάνεται η δύναμη και η επιρροή της Αριστεράς και κυρίως του ΣΥΡΙΖΑ.
Έτσι μοιραία βρίσκονται προ δύο επιλογών: Ή εκλογές με την ελπίδα ότι οι μνημονιακοί εταίροι θα συγκυβερνήσουν ή καταφυγή σε σενάρια ανωμαλίας και εκτροπής. Σε κάθε περίπτωση, όμως, ό,τι έχει να γίνει θα πρέπει να γίνει σύντομα, διότι τον Ιούνιο θα πρέπει να πάρουν μέτρα που είναι σαν δύο Μνημόνια μαζί, θα έχει αποδιαλυθεί ο προϋπολογισμός και οι προβλέψεις του και ένα νέο πρόγραμμα σωτηρίας θα φαντάζει όλο και πιο πιθανό.
Αλλά δεν είναι μόνον αυτά. Η πιθανή ανατροπή στις γαλλικές εκλογές και η ενδεχόμενη αρνητική για το σύστημα έκβαση του δημοψηφίσματος στην Ιρλανδία, σε συνδυασμό με τη συνειδητοποίηση των αδιεξόδων σε Πορτογαλία, Ισπανία και Ιταλία, μπορεί να αλλάξει τις ισορροπίες σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Και τότε, τους πήρε και τους σήκωσε...
www.avgi.gr