Δεν είναι δύσκολο για όσους ζούμε σ’ αυτή τη χώρα να προβλέψουμε τι θα γίνει στην μεγάλη πανελλαδική απεργία στις 26 του Σεπτέμβρη για το νέο πακέτο μέτρων. Μετά από μια μάλλον μειοψηφική συμμετοχή, ένα πλήθος κόσμου θα ψεκαστεί στο Σύνταγμα με δακρυγόνα, τα μέτρα θα περάσουν κανονικά και τα συνδικάτα θα είναι ικανοποιημένα, αφού θα έχουν αντισταθεί «για την τιμή των όπλων». Πώς όμως φτάσαμε, ανεπαισθήτως, να εφαρμόζονται τα πιο αντιλαϊκά μέτρα που έχει εφαρμόσει σε καιρό ειρήνης το σύγχρονο ελληνικό κράτος και οι απεργίες να γίνονται σχεδόν εθιμοτυπικά; Στην πραγματικότητα, αν κάποια στιγμή απειλήθηκαν οι μνημονιακές κυβερνήσεις, ήταν μάλλον από ανορθόδοξες μορφές κινητοποιήσεων, όπως οι «αγανακτισμένοι» ή τα επεισόδια στις σχολικές παρελάσεις, παρά από τις απεργιακές κινητοποιήσεις.
Οι συνδικαλιστικές ηγεσίες λειτουργούν διεκπεραιωτικά, για να μην πούμε κάτι χειρότερο. Προκηρύσσουν τις απεργίες μια - δυο φορές το χρόνο, συχνά κατόπιν εορτής, και αποφεύγουν τις πολυήμερες κινητοποιήσεις με τη δικαιολογία ότι οι εργαζόμενοι δεν μπορούν να απεργήσουν λόγω της οικονομικής στενότητας. Ποιος εργαζόμενος όμως δε θα έχανε ένα, δύο και δέκα μεροκάματα, αν ήξερε ότι με αυτόν τον τρόπο θα γλύτωνε μακροπρόθεσμα τα εισοδήματά του, που έχουν εξανεμιστεί μέσα σε δύο χρόνια; Τελικά τα πάντα είναι θέμα διανομής του πλούτου: αν οι εργαζόμενοι δε διαμαρτυρηθούν, θα πρέπει να αρκεστούν στο -πενιχρό- κομμάτι της πίτας που τους σερβίρεται.
Τον τελευταίο καιρό αναδύονται μέσα από την κοινωνία κινήματα και μορφές αυτοοργάνωσης, που παρακάμπτουν τις παραδοσιακές ηγεσίες. Ενδέχεται αυτές οι νέες μορφές πάλης να ξανα-ανακαλύψουν την αποχή από την παραγωγή ως μέσο πίεσης. Στην Ελλάδα έχουμε ίσως ξεχάσει ότι οι απεργίες μπορούν να οργανωθούν από την ίδια την κοινωνία χωρίς τη συμμετοχή της επίσημης συνδικαλιστικής ηγεσίας. Στην Αίγυπτο αρκετές παράνομες απεργίες σε εργοστάσια πέτυχαν τους οικονομικούς και εργασιακούς τους στόχους την περίοδο 2007-2008. Επίσης τα τελευταία χρόνια οργανώθηκαν από το ΠΑΜΕ απεργίες στην χώρα μας, χωρίς να έχει την πλειοψηφία στα συνδικαλιστικά όργανα, διορθώστε με αν κάνω λάθος.
Πως θα μπορούσαν όμως οι εργαζόμενοι (και όσοι είναι ακόμα εργαζόμενοι) να πιστέψουν ξανά στη δύναμη της συλλογικής τους δράσης με αιχμή τη συντονισμένη αποχή τους από την παραγωγική διαδικασία; Καταρχάς με συντονισμό των εργαζομένων από διαφορετικές χώρες. Δε θα ήταν πιο αποτελεσματική μια πανευρωπαϊκή, απεργιακή ημέρα δράσης, από τη στιγμή που όλοι οι εργαζόμενοι αντιμετωπίζουν κοινά προβλήματα; Το διαδίκτυο και τα λογισμικά κοινωνικής δικτύωσης θα μπορούσαν να βοηθήσουν στο συντονισμό παρακάμπτοντας τα καθεστωτικά μέσα ενημέρωσης. Μετά από τρεις ημέρες συνεχιζόμενης πανευρωπαϊκής κινητοποίησης η οικονομική δραστηριότητα στην Ευρώπη θα παρέλυε και η πλάστιγγα θα έγερνε υπέρ των εργαζομένων. Από τη στιγμή που η επίθεση που δεχόμαστε είναι πανευρωπαϊκής (τουλάχιστον) κλίμακας, θα πρέπει να απαντήσουμε κι εμείς με τον ίδιο τρόπο. Η σημερινή κατάσταση πολυδιάσπασης των κινητοποιήσεων ανά κλάδο και ανά χώρα εξυπηρετεί μόνο τις κυβερνήσεις και τις συμβιβασμένες συνδικαλιστικές ηγεσίες.
Οι ημέτερες συνδικαλιστικές ομοσπονδίες είναι αναποτελεσματικές και αποκομμένες από τους εργαζόμενους, ξεχνούν ότι οι περισσότεροι κλάδοι δεν μπορούν πια να απεργήσουν υπό την απειλή της απόλυσης, προκηρύσσουν συνήθως τις απεργίες όταν η αγανάκτηση έχει αρχίσει να ξεφουσκώνει, εφαρμόζουν όμως με ευλάβεια το «νόμο της Τετάρτης». Ο τελευταίος λέει ότι οι απεργίες πρέπει να προκηρύσσονται μεσοβδόμαδα και κατά προτίμηση την Τετάρτη. Γιατί όμως είναι μεγάλη αμαρτία το να προκηρυχθεί μια απεργία Παρασκευή ή Δευτέρα; Ο στόχος μας δεν είναι να απεργήσουν όσο το δυνατόν περισσότεροι; Ενώ μας έχουνε πάρει τα πάντα και κάποιοι συνδικαλιστές φοβούνται μήπως κολλήσει κανείς την απεργία στο Σ/Κ και πάει τριήμερο. Ε, ας πάει, και λοιπόν; Στο κάτω- κάτω μπορεί να μένει στην επαρχία και να θέλει να έρθει στην πορεία της Αθήνας, πάνσοφοι εκπρόσωποι! Της Αθήνας η απεργιακή συγκέντρωση θα μετρήσει και όχι του Αιγίου, έτσι κι αλλιώς. Η πλουτοκρατία εφαρμόζει όλα τα μέσα εναντίον μας, συμπεριλαμβανομένου και του ψυχολογικού, οικονομικού και χημικού πολέμου κι εμείς ανησυχούμε μήπως πάει κανένας απεργός στην παραλία!
Ακόμα κι έτσι, θα απεργήσουμε στις 26 του Σεπτέμβρη, η κατάσταση δεν πάει άλλο και το ξέρουν κι αυτοί. Άλλωστε, ας μην ξεχνάμε ότι με όλες αυτές τις μειώσεις έχουμε τώρα πια ένα σημαντικό όπλο στα χέρια μας: Κανείς δε σώζεται πλέον με τα 30 ευρώ που θα μας αφήσει η εφορία από το μεροκάματο της Τετάρτης…
live-pro.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου