Ζωή σε 1×1

Κυριακή βράδυ. Γυρίζεις κουρασμένος, συγχυσμένος, αγχωμένος, εκνευρισμένος και ό,τι άλλο υπάρχει σε –μένος για να περιγράψει μία καταναγκαστική πράξη. Ίσως ούτε καν καταναγκαστική. Ίσως κάτι χειρότερο! βαρετή και μίζερη για τα σημερινά δεδομένα, ΑΝΟΥΣΙΑ θα τη βάφτιζε ο Χεμινγκγουέι. Πάνω κάτω τις πέτρες στο Μακρονήσι.

- Σήμερα μόνο λεφτά μαζεύεις, δεν έχει παραγγελίες. Από αύριο να δούμε άλλη μια εβδομάδα μαρτυρίου ξεκινά!

Προ ολίγου ένας περαστικός απ’ το διπλανό χωριό, λουσμένος με όλο το λασπωμένο με ακαθαρσίες «πνεύμα» και την ακροτελεύτια προσπάθεια αποποίησης της δουλοπρέπειας του μικροαστού αραδιάζει στοϊκά τα γεμάτα ικανοποίηση και χολή σχόλιά του.

- Εγώ σκότωσα και μπήκα φυλακή… τώρα όμως είμαι λεύτερος! Εσύ βλέπω στο ίδιο κλουβί ακόμα…

Όσο και να θες να του σπάσεις τα μούτρα, έχει δίκιο. Στο κλουβί, στο ένα επί ένα πρέπει να δουλεύεις όλη μέρα και όλη νύχτα αν θες να επιβιώσεις.

- 30 ώρες να είχε η μέρα θα δούλευα! Δεν έχει όμως…

Όλη σου τη ζωή έχεις τη στρεβλή αλλά ηθικοπλαστική για την ψυχούλα σου εντύπωση ότι δεν εξαρτάσαι από κανέναν. Μετά βέβαια συνειδητοποιείς (αν τα καταφέρεις ποτέ), ότι δεν ήσουν και δεν είσαι ανεξάρτητος στο βαθμό που νομίζεις.

Τότε αρχίζεις να θυμάσαι τα πρώτα κλουβιά που αντίκρισες ή που σου φορέσανε. Θυμάσαι τις μέρες που έκλαιγες κάτω από το σεντόνι επειδή οι γονείς σου δε σε άφησαν να βγεις για να δεις το τότε «αμόρε». Αντί για αυτό σου κερνούσαν ένα κοκτέιλ βίας, αντικαταθλιπτικών και μασκαρέματος. Α! και πρέπουσας συμπεριφοράς ξέχασα να αναφέρω.

Σαν αυτή για την οποία περνάμε 12 χρόνια και ατελείωτες ώρες τηγανίσματος της σκέψης –σε σιγανή φωτιά πάντα- στο δεύτερο σημαντικό κλουβί της ζωής μας. Σ’ αυτό που κάθε χρόνο μας έρανε με αγιασμό και που κάθε πρωί μας πότιζε την ελπίδα για καλύτερη ζωή σε έναν άλλο κόσμο – πάντα σε στάση προσοχής.

Και όσο μεγαλώνεις τόσο νομίζεις ότι τα ξεπερνάς και τόσο περισσότερο αυτά στενεύουν ίσως με άλλη μορφή…

- Κι όμως μερικές φορές νιώθω ότι η αγάπη του είναι τόσο μεγάλη, τόσο ονειρικά ζωντανή, που σχεδόν μπορώ να την πιάσω με τα χέρια και να την κάνω δώρο στο σώμα μου!

Άλλοτε πάλι νομίζω ότι με μισεί θανάσιμα.

Πώς μπορείς να επικοινωνήσεις με τον άνθρωπό σου όταν το βασικό θέμα συζήτησης δεν ξεφεύγει μακριά από τα χρέη; Μιλάς για λεφτά, αγωνιάς για λεφτά, δουλεύεις για λεφτά, θυσιάζεσαι για λεφτά, απελπίζεσαι για λεφτά, απανθρωπίζεσαι για λεφτά, ΣΚΟΤΩΝΕΙΣ για λεφτά! Επειδή έχουν ωραία χρώματα και σου επιτρέπουν να παίρνεις ακριβά άχρηστα αντικείμενα ως δώρα στη γκόμενα; Όχι φυσικά!

Εκεί οφείλεις να αναγνωρίσεις τους τοίχους στους οποίους χαράσσεις με υπολείμματα κιμωλίας τις δυστυχίες σου, όπως ο θανατοποινίτης χαράζει τις μέρες που του μένουν για να φτάσει μπροστά στις προτεταμένες κάννες.

Αυτούς τους τοίχους πρέπει να σπάσεις. Να σκάβεις υπομονετικά με το κουταλάκι και να πετάς τα μπάζα στη φωτιά. Φοβάσαι όμως. Και με το δίκιο σου. Δεν είναι πολλοί αυτοί που προτίθενται να αντιδράσουν. Οι πληγές απ’ τις αλυσίδες έχουν σκληρύνει και δεν τους ενοχλούν τόσο πια… Μου μοιάζουν απαθείς, κρύοι, ανίκανοι να αγγίξουν με την απαραίτητη ευλάβεια την ουσία του ανθρώπου, τα συναισθήματα. Αυτοί πάλι έχουν βρει έναν πιο μετριοπαθή χαρακτηρισμό για την κατάντια τους. Συμβιβασμό νομίζω το λένε…

- Πώς είναι δυνατόν κάποιος που αρνείται πεισματικά να φωτίσει με λίγη απ’ την ψυχή του το πρόσωπο ενός άλλου ανθρώπου να αγαπήσει ποτέ αληθινά; Δεν το αξίζω αυτό. Μια ζωή έκανα συμβιβασμούς… όχι άλλο!

Τελικά μήπως έχουν δίκιο όλοι αυτοί που διατείνονται ότι η αγάπη θέλει συμβιβασμούς; Δυστυχώς το συγκεκριμένο ένα πράγμα μου θυμίζει.

Τις γυναίκες να ξεκινούν τη μεγάλη ζωή απ’ το ξεσκάτισμα των μωρών και να την ολοκληρώνουν κλειδωμένες στο μπάνιο με ιώδιο και με μεϊκαπ ενώ κρύβονται απ’ τα παιδιά τους.

Αυτές οι δύο έννοιες είναι ασυμβίβαστες! χα! λογοπαίγνιο, ε;

Πώς γίνεται να μας έχουν φυτέψει στο μυαλό την ιδέα ότι το πιο ανιδιοτελές συναίσθημα στον κόσμο, αυτό για το οποίο γράφουμε στο ημερολόγιο του πρώτου μας εφηβικού έρωτα και για το οποίο μιλάμε με τους φανταστικούς μας φίλους όταν είμαστε παιδιά έχει κάτι να ζηλέψει από τη λέξη που κρατά τους ανθρώπους δέσμιους για χιλιετίες;

Δεν μπορεί, σίγουρα θα έχουν ρίξει και λίπασμα για να έχει φυλλίσει τόσο η ρημάδα!

- Άλλο οι φίλοι… όταν κάποιος δεν ικανοποιεί τις ανάγκες μπορείς εύκολα ή δύσκολα να το βρεις σε κάποιον άλλο. Στις σχέσεις όμως όταν δίνεις διαρκώς αλλά δεν παίρνεις τίποτα, κάποτε σπάει το γυαλί.

Ναι! Αυτό πρέπει να ‘ναι η απάντηση. Η κάλυψη των αναγκών. Σ’ αυτή την κοινωνία τελικά όλα μπορούν και όλα γίνονται φετίχ. Από την τσάντα λουί βιτόν τετρακοσίων ευρώ μέχρι τα ανθρώπινα συναισθήματα. Έτσι και οι κουβαλητές τους, οι άνθρωποι. Αντί το αλλοτινό σώμα να γίνεται η ενσάρκωση της δικής σου ελευθερίας, αυτό μετατρέπεται σε απλό μέσο για τη συμπλήρωση της ευχαρίστησης στην εκάστοτε κατάσταση. Αυτό είναι νομίζω που αποκαλούν έρωτα. Ή τουλάχιστον η αρχή και το τέλος ενός εγωιστικού ονείρου.

- Δεν μπορώ να εμπιστευτώ πια τους ανθρώπους. Εδώ και 47 χρόνια στήνω τον εαυτό μου στον τοίχο για χάρη τους και με πυροβολώ επανειλημμένα.

Η αγάπη όμως είναι κάτι το διαφορετικό. Ξεπέρασμα του θανάτου τη βάφτισε ο δημιουργός. Άνοιξη την ονόμασαν οι εποχές. Ελευθερία ταίριαξε στους ανθρώπους.

Πόσο σφιχτά μπορεί ν’ αγκαλιάζει κάποιος την ελευθερία όταν νιώθει ευτυχισμένος ξέροντας ότι ο σύντροφός του τον αγαπάει σε μικρότερο βαθμό απ’ ότι ο ίδιος.

Τι σχέση μπορεί να έχει αυτό με μια λέξη τόσο στεγανοποιημένη και άφθαρτη και κυρίως με μια ή μάλλον με πολλές πράξεις που νεκρώνουν την επιθυμία, που σφίγγουν τις αλυσίδες, που καταστέλλουν τη γέννα συναισθημάτων που γκριζάρουν τα όνειρα.

Ξέρετε… «επιστημονικές έρευνες» αποκαλύπτουν ότι τα όνειρα είναι ασπρόμαυρα.

Ευτυχώς, κανείς από μας δεν τους πιστεύει!

 

ilesxi.wordpress.com