Το φαινόμενο ΔΗΜ.ΑΡ., η προϊστορία και οι προεκτάσεις του

Του Νίκου Χατζηγιαννάκη

Επί δύο δεκαετίες παρακολουθούμε στελέχη του ΣΥΝ μεμονωμένα ή κατʼ ομάδες να αγκυροβολούν για πολιτική καριέρα σε αντίπαλα κόμματα. Η ΔΗΜ.ΑΡ. είναι η τελευταία και ηχηρότερη περίπτωση. Πραγματοποιώντας σʼ έναν χρόνο διπλή υπέρβαση, υφάρπαξε την ψήφο καλοπροαίρετων πολιτών και την παρέδωσε στη νεοσυντηρητική και νεοφιλελεύθερη Δεξιά.

Η θλιβερή αυτή στάση των πρώην συντρόφων καυτηριάζεται, βεβαίως πικρόχολα, θα ήταν όμως χρησιμότερη η διορατική αντιμετώπιση του προβλήματος εν τη γενέσει.

Τα στελέχη του σκληρού πυρήνα της ΔΗΜ.ΑΡ. διήνυσαν μακρά διαδρομή υπονομευτικής πολιτικής.
Τα τελευταία ωστόσο χρόνια εκτραχύνθηκαν, ενθαρρυμένοι από την ανοχή και αυτοσυγκράτηση των συντρόφων τους και την κατάσταση παραλυσίας στον ΣΥΡΙΖΑ.

Αποκορύφωμα υπήρξε η αποσκίρτησή τους, μετά την εκλογή τους με τη σημαία του ΣΥΡΙΖΑ, συναγωνιζόμενοι έτσι σε αμοραλισμό πολιτικούς που περιφέρουν σαν ιδιοκτησία τους τις βουλευτικές έδρες από κόμμα σε κόμμα.

Οι εμπνευστές δημιουργίας της ΔΗΜ.ΑΡ. δεν επεδίωκαν φυσικά να σώσουν την τιμή της Αριστεράς. Τριπλός και αδιακήρυκτος στόχος ήταν να αποκαθάρουν και ανασυνθέσουν τον χρεωκοπημένο σημιτικό «εκσυγχρονισμό», να αποτελέσουν το «αριστερό» κερασάκι στις μελλοντικές κυβερνήσεις και κυρίως να ανακόψουν τη δυναμική της Αριστεράς.

Στην Ιστορία ωστόσο θα λογοδοτήσουν για διαφορετικό λόγο. Ο τρικομματικός πολτός της ομοιομορφίας που συνδημιούργησαν δηλητηριάζει το κοινωνικό σώμα και κατατρώγει το πολιτικό σύστημα, ανοίγοντας δρόμο σε ακραίες μηδενιστικές δυνάμεις και στη φασιστική Ακροδεξιά.

Τούτων δοθέντων, εύλογα διερωτάται καθένας: Γιατί μια παράταξη αφέθηκε έρμαιο μιας μικρής ομάδας; Τα έμπειρα στελέχη της Αριστεράς χρωστούν μια απάντηση πρωτίστως στους εαυτούς τους. Γιατί παραγνώρισαν την αξία της ηθικής της πολιτικής; Γιατί παρέκαμπταν τις αγωνιώδεις εκκλήσεις της βάσης;

Η ηγεσία Τσίπρα, με διαμορφωμένη την πορεία ρήξης και έχοντας ανοιχτά ενδοσυριζικά μέτωπα, χειρίστηκε το θέμα υπεύθυνα, δίνοντας μαθήματα πολιτικού πολιτισμού. Όφειλε ωστόσο ο ΣΥΡΙΖΑ, μετά τη συγκρότηση της ΔΗΜ.ΑΡ., να οξύνει την κριτική αποκρούοντας το παραπλανητικό τέχνασμα περί τριών πόλων της Αριστεράς. «Η απεύθυνση στη ΔΗΜ.ΑΡ. θολώνει το τοπίο» προειδοποιούσε ο Τ. Κουράκης, αλλά μάλλον αγνοήθηκε.

Είναι κατανοητή η αμηχανία χειρισμού μιας διάσπασης, δεν δικαιολογούνταν όμως καμιά αυταπάτη για συνεύρεση των δύο χώρων. Η επιλογή και μόνο του χρόνου της διάσπασης προϊδέαζε για το οριστικό διαζύγιο των στελεχών αυτών με την Αριστερά.

Σήμερα είναι κοινή πεποίθηση ότι η ΔΗΜ.ΑΡ., με οποιοδήποτε πολιτικό, ιδεολογικό και ηθικό κριτήριο, δεν αθροίζεται στην Αριστερά.

Είναι προφανές ότι δεν μπορεί να χαρακτηριστεί αριστερό ένα μεταμοντέρνο μόρφωμα χωρίς ιστορικές, κοινωνικές και ταξικές αναφορές. Ένα κόμμα που, στο όνομα ενός νεφελώδους ευρωπαϊσμού και του φετιχισμού του νομίσματος, απεμπολεί τα πάντα.

Ένα αριστερό κόμμα δεν μαγνητίζεται από το δέλεαρ της εξουσίας. Δεν παραδίδεται στις δυνάμεις εξολόθρευσης της κοινωνίας. Δεν μετατρέπει σε κουρελόχαρτο τις διακηρύξεις του. Δεν αναμασά με λεκτικές ακροβασίες τα νεοφιλελεύθερα δόγματα. Δεν καταργεί τη διάκριση Δεξιάς - Αριστεράς, προσλαμβάνοντας την πολιτική σαν μια τεχνική διαχείρισης. Δεν συναινεί στη συρρίκνωση των θεσμών της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας.

Θα μπορούσε έστω η ΔΗΜ.ΑΡ. να θεωρηθεί ένα μόρφωμα σε ρόλο πασπαρτού, πρόθυμο να συμπράττει κατά περίσταση με τους πάντες, πλην της Ακροδεξιάς; Ούτε αυτό συμβαίνει. Πρόκειται για κόμμα αντιαριστερό, που υποδόρια βάλλει μονομέτωπα κατά της πολιτικής του μήτρας. Δεν είναι μόνο τα ψεύδη και οι συκοφαντίες που εκτοξεύει κατά του ΣΥΡΙΖΑ για δήθεν λαϊκισμό, αριστερισμό, αντιευρωπαϊσμό, φλερτ με τη βία και ανομία κ.λπ.

Είναι και οι λέξεις κλειδιά που υποτίθεται ότι καθορίζουν τη φυσιογνωμία του. Δημοκρατική - κυβερνώσα - υπεύθυνη - ανανεωτική - μεταρρυθμιστική - φιλοευρωπαϊκή - Αριστερά. Πρόκειται για έννοιες θετικού προσήμου, που χρησιμοποιούνται προσχηματικά απλώς για να ορίσουν εξ αντιδιαστολής ως αντίπαλο τον ΣΥΡΙΖΑ.

Όσον αφορά την κατάληξη του υπερτιμημένου αυτού μιντιακού κατασκευάσματος, είναι σχεδόν προδιαγεγραμμένη. Σε τελευταία ανάλυση, ουδείς μπορεί να αντέξει το βάρος της κραυγαλέας ασυνέπειας και αναξιοπιστίας του, όταν μάλιστα πειραματίζεται με την επιβίωση και αξιοπρέπεια ενός λαού.

Ο ΣΥΡΙΖΑ τέλος καλείται να διδαχθεί από τα λάθη του μη επιτρέποντας ποτέ ξανά την εκκόλαψη θυλάκων που τον τραυματίζουν. Ιδιαίτερα σήμερα που λόγω διευρυμένης επιρροής είναι έκθετος σε περισσότερους κινδύνους. Προς τούτο επιβάλλεται να οικοδομεί τις συμμαχίες του με πρόσωπα και φορείς μόνο αν παρέχονται εχέγγυα πολιτικής φερεγγυότητας.

Στο πλαίσιο επίσης αναβάθμισής του σε μαζικό κόμμα θα πρέπει να θωρακίσει το εσωτερικό του καταστατικά, πολιτικά και ιδεολογικά. Ο κίνδυνος μετάλλαξης θα παραμείνει υπαρκτός όσο η συνοχή επιδιώκεται στη βάση μιας χαλαρής πολιτικής ενότητας με τη μέθοδο της συρραπτικής, χωρίς το μπόλιασμα με το ήθος και τη συνέπεια των στελεχών και τη συγκολλητική ουσία ενός ιδεολογικού πυρήνα αξιών και οραμάτων.

www.avgi.gr